ใกล้จบทั้งที ขอมีแฟนพอเป็นพิธีสักคน

"ไหนๆ พวกเราก็ต้องมานั่งแกร่วรอคิวทำฟันทุกวันอยู่แล้วทั้งที"

"อือฮึ"

"ปั้นว่าเราลองแกล้งๆ เป็นแฟนกันพอเป็นพิธีดีไหม?"

บางทีคนบนฟ้า (ใครก่อน) อาจส่งคนที่ใช่มาให้ระหว่างรอคิวทำฟันก็เป็นได้

ปี 4 เทอม 1 แล้วนะนิสิตทั้งหลาย ถ้าพวกคุณไม่รีบหาแฟนตอนนี้...

.

.

.

คุณจะหมดสิทธิ์ได้ควงแขนหวานใจในชุดนักศึกษาแล้วนะ!

สวัสดีค่ะ Marry We Marry คนเดิมเองค่ะ!

พอดีมีพล็อตสั้นๆ ไม่ยาวมากอยู่ในหัวพอดี ก็เลยขอปล่อยไอเดียหน่อยค่ะ หัวจะได้โล่งๆ เตรียมปั่นนิยายที่ดองไว้ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น (ฮา) เรื่องนี้มีเลิฟซีน 2 ตอนค่ะ ไม่มากไม่มายอะไร ตั้งใจเขียนเป็นเรื่องสั้นชิลๆ เบาๆ ไว้หวนนึกถึงวัยมหา'ลัยน่ะค่ะ และเรื่องนี้เราใช้การบรรยายแบบบุรุษที่ 3 นะคะ

โดยน้องข้าวปั้นและนายชายสี่หมี่เกี๊ยวคนนี้อายุเท่ากันนะคะ อยู่ปี 4 เทอม 1 เหมือนกัน ☺️ แค่คนละคณะเท่านั้นเอง

สองคนนี้เป็นผู้ประสบภัยด้านช่องปากค่ะ ได้ฟีลประมาณว่าใกล้จบแล้วพ่อกับแม่ไล่มาทำฟันราคาย่อมเยาในโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย เพื่อพบว่าปัญหาฟันของตัวเองดันหนักหนากว่าที่คิด คนนึงก็ผุสิบสี่ อีกคนก็ผุหนักพอกัน (บ้าบอ555) แถมมีฟันคุดต้องผ่าและถอนกันทั้งคู่อีกต่างหาก

การตื่นเช้ามารอคิวเพียงลำพังมันน่าหดหู่เกินไป เลยเกิดข้อเสนอของคนแปลกหน้าที่มาพบกันโดยบังเอิญขึ้นมาว่าเราลองแกล้งๆ เป็นแฟนกันมั้ย ห่วงใยสุขภาพช่องปากของกันและกันนิดนึง สุดท้ายก็จะเผลอไผลแอบชอบกันและไปเดตกันค่ะ พล็อตมีแค่นี้เลย555