Calendar

"แนน พรุ่งนี้มึงต้องมาให้ทันนะ ไม่งั้นมึงไม่ได้คัดตัวแน่" สิ่วพูดในขณะที่เดินออกจากห้องคัดตัวนักดนตรีสำหรับร้านอาหาร

"เออ กูรู้แล้ว ก็บ้านกูไกลนี่หว่ามันเลยมาช้า" แนน ตอบกลับแบบส่งๆ

"แนน กูขอหละ นี่ก็ร้านที่ 4 แล้วนะเว้ย ถ้าเราไม่ได้อีก เดือนนี้ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนให้แม่เลย" สิ่วพูดพร้อมเปิดเงินในบัญชีให้ดู

"นี่มึงเหลือแค่ 2,000 เองหรอวะ เอาไปใช้ไรหมด?" "หรือมึงกลับไปใช้มันอีกแล้ว?" แนนพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ พร้อมหันกลับไปมองสิ่ว

"เปล่า กูไม่ได้กลับไปใช้แล้ว รอบที่แล้วเล่นกูเกือบตาย ส่วนเงินกูก็ส่งให้ที่บ้านนั่นแหละ" สิ่วรีบพูด พร้อมโบกมือไปมา

*ติ๊ง* เสียงข้อความจากโทรศัพท์แนนดังสวนขึ้นมาหลังสิ่วพูดจบ

แนนอ่านข้อความและยิ้มออกมา กำลังจะส่งข้อความกลับไป

"แหนะ เดี๋ยวนี้มึงมีหนุ่มแล้วหรอ เอาเรื่องนี่หว่า ไหนกูขอดูหน้าหน่อย ไม่หล่อกูไม่ให้ผ่านนะเว้ย" สิ่วพูดพร้อมชะโงกหน้าเข้ามาดูโทรศัพท์

"หนุ่มอะไรมึง ไอนุ่นมันทักมาบอกมีเรื่องจะเมาส์ เป็นเรื่องของไอเค" แนนยื่นหน้าจอให้ดู

"พวกมึงนี่ชอบจริงๆ เลยนะเรื่องคนอื่นเนี่ย" สิ่วส่ายหัว

"แหม่มึง อรรถรสปะ" แนนพูดเสียงสูง

"เออๆ งั้นแยกกันตรงนี้นะ กูต้องไปรับแฟนกูต่อ มึงกลับบ้านดีๆ หละ และพรุ่งนี้มึงห้ามสายนะ" สิ่วพูดและชี้ไปอีกทางนึง

"รู้แล้วๆ พรุ่งนี้กูจะมาก่อน 1 ชั่วโมงเลย รอดูได้" แนนตบไปที่ไหล่ของสิ่ง

"ขอให้เป็นอย่างที่มึงพูดละกัน เจอกันมึง" สิ่วโบกมือลา

"เออ เจอกัน" พูดจบแนน ก็โบกมือลา และเดินลงทางเข้ารถไฟฟ้าใต้ดิน

สถานีนี้เป็นสถานีที่ไม่ค่อยมีคนใช้งานเท่าไหร่ สังเกตได้จากความสะอาดของตัวสถานี ที่แทบจะไม่มีขยะเลย บรรยากาศเงียบจนได้ยินแค่เสียงจากรองเท้าส้นตึกของแนนดังไปทั่วเท่านั้น

อาจจะเป็นเพราะอยู่ย่านชานเมืองละมั้ง แนนคิดพลางรีบเดินเพื่อไปให้ถึงชานชะลา

แนนเดินเล่นโทรศัพท์จนถึงชานชะลา และนั่งรอที่เก้าอี้ตัวสุดท้ายของแถว หลังเล่นโทรศัพท์ไปได้ซักพัก แนนเหลือบไปมองแบตโทรศัพท์ที่เหลืออยู่แค่ 5% แนนรีบค้นกระเป๋าหาพาวเวอร์แบงค์ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ

"เอ๊า ลืมไว้ที่ไอสิ่วแน่เลย โอ๊ะ"

ในขณะที่กำลังหงุดหงิด เธอก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่พื้นใกล้กับม้านั่งตัวเดิมที่เธอนั่ง โทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งวางอยู่

"ของใครล่ะเนี่ย?" แนนพึมพำ

ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา โทรศัพท์หน้าจอแตกเล็กน้อย แต่ยังใช้งานได้อยู่ ด้านหลังของโทรศัพท์มีรหัส 6 ตัวเขียนไว้พร้อมข้อความเล็กๆ

"เจ้าของโทรศัพท์มีปัญหาทางด้านความจำ หากพบเจอโทรศัพท์เครื่องนี้โปรดติดต่อกลับจากเบอร์ในโทรศัพท์"

แนนเห็นดังนั้น จึงใส่รหัสที่เห็นด้านหลังเครื่อง

"ฟึ่บ"

"รหัสจริงด้วยหวะ ไม่กลัวโดนคนขโมยบ้างหรอวะ" แนนพึมพำกับตัวเอง

ขณะที่กำลังจะหาเบอร์ ก็มีแจ้งเตือนจากปฏิทินขึ้นมาที่หน้าจอ นิ้วของแนนไปกดโดนที่แจ้งเตือนนั้นพอดี

"เอ้า!!"

อาจจะเพราะเจ้าของเครื่องเป็นคนมีปัญหาด้านความจำ ทำให้ในปฏิทินมีบันทึกอยู่เกือบทุกวัน

แนนลองเลื่อนดูโน้ตในปฏิทิน ด้วยความอยากรู้

เมื่อเลื่อนผ่านวันและเวลา เธอก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ เพราะเนื้อหาในโน้ตมีข้อความประหลาด

10 ธันวาคม 2567

"วันสำคัญ: จัดการให้เรียบร้อย"

"ขั้นตอน: อย่าลืมพลั่วและถุงมือ"

"เก็บรอยเลือดให้หมด ห้ามลืม"

"เชี่ยอะไรเนี่ย" แนนพูดออกมา หลังอ่านจบ แนนสับสนเพราะไม่รู้ว่าที่กำลังอ่านอยู่คือเรื่องจริงหรือเปล่า

แนนเปิดดูโน้ตปฏิทินก่อนหน้า

9 ธันวาคม 2567

"เรียบร้อยแล้ว เธอไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว"

"จัดการยังไงกับเธอดี"

2 ธันวาคม 2567

"เราทะเลาะกัน หลังจากที่ถามเรื่องที่เจอเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน"

"เธอไม่ยอมบอกว่าเธอไปกับใคร และไปทำอะไรกับผู้ชายคนนั้น"

"เราควรทำยังไงต่อดี"

แนนเริ่มรู้สึกหนาวเยือก สถานียังคงเงียบสงัด

จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางเดินด้านขวาของเธอ

แนนรีบหันไปมองตามเสียง และได้พบกับชายหนึ่งคนกำลังเดิน ก้มๆ เงยๆ เหมือนหาบางอย่าง เมื่อเขาหันมาสบตากับแนน จึงเดินเข้ามาหาทันที

ในขณะที่ชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามา แนนรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ทำได้แค่นั่งตัวเกร็งมองผู้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ชายคนนั้นเดินเข้ามา แล้วหยุดอยู่ข้างๆ พร้อมยิ้มแบบเยือกเย็น และพูดด้วยเสียงต่ำว่า

"ขอโทษนะครับ"

"คุณเห็นโทรศัพท์ตกอยู่แถวนี้บ้างไหมครับ"

แนนสะดุ้งเฮือก พยายามกลั้นเสียงตังเองไม่ให้สั่นตอนที่พูดออกไป

"อ๋อ อันนี้หรือเปล่าคะ ฉันเจอมันตกอยู่ตรงนี้ เลยหยิบขึ้นมากำลังจะเอาไปให้นายสถานีข้างล่างน่ะค่ะ"

"ใช่ ใช่ครับ ของผมเอง ขอบคุณมากนะครับ" ชายคนนั้นยกมือขึ้นมาขอบคุณแนน

แนนสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นใส่ถุงมือ พร้อมทั้งยังสะพายกระเป๋าใบใหญ่อยู่ด้านหลัง แนนจึงเริ่มปะติดปะต่อกับข้อความที่เห็น

"เอ่อ ผมขอโทรศัพท์ผมคืนนะครับ"

"อ๊ะ ค ค่ะ ได้ค่ะ"

แนนพยายามส่งโทรศัพท์คืนให้ชายคนนั้นด้วยมือที่สั่นเทา หัวใจเธอเต้นรัวราวกับจะหลุดออกจากอก ชายคนนั้นยื่นมือมารับโทรศัพท์จากเธอพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ

"ขอบคุณอีกครั้งนะครับ คุณช่วยผมไว้มากจริงๆ" น้ำเสียงของเขาฟังดูสุภาพ แต่ก็เจือความลึกลับอย่างบอกไม่ถูก

เธอสังเกตเห็นบางสิ่งที่ยื่นออกมาจากกระเป๋าของชายคนนั้น มันดูเหมือนด้ามพลั่ว

แนนตกใจหน้าซีด เพราะกำลังเจอกับฆาตกรอยู่ตรงหน้า

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าดูเหมือนไม่ค่อยสบาย" ชายคนนั้นถาม และก้มลงมามอง

"ม ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นแค่เหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ" แนนพูดตัวเกร็ง พยายามเพื่อไม่ให้เสียงสั่น

"ครึก ครึก ครึกกกกก" เสียงรถไฟดังมาจากไกลๆ กำลังจะถึงสถานี

"อ๊ะ รถมาแล้ว ชั้นขอตัวก่อนนะคะ" แนนกระโดดลุกออกจากที่นั่งและไปรอที่ทางขึ้นรถไฟฟ้า

"ตึ่ง ตึง ตึ๊ง รถไฟกำลังจะจอด กรุณาอยู่หลังเส้นสีเหลือง"

หลังจากประตูเปิดแนนรีบวิ่งขึ้นรถไปทันที แนนหันไปมองชายคนนั้น ชายคนนั้นกำลังยืนจ้องเธออยู่ตลอด

แนนกลัวมากจน ไม่กล้าละสายตาเพราะกลัวมันจะวิ่งเข้ามา เมื่อประตูปิดแนนเป่าปากแบบโล่งอก พร้อมทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ เพราะไม่มีแรงยืน

"นี่กูกำลังเจออะไรอยู่วะ" แนนมือสั่น ขาสั่นอยู่ขณะที่พูด

"ใช่ ต้องแจ้งตำรวจ" แนนรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเพื่อโทรแจ้งตำรวจ แต่แบตเตอรี่ก็หมดลงพอดี

"เชี่ยเอ๊ย!"

"มาหมดอะไรตอนนี้วะ"

"แต่ช่างแม่ง รอดมาได้ก็บุญแล้ว ไม่เอาแล้วอะไรแบบนี้ ขอไม่เจออีกแล้วนะ" แนนคิดในใจ โล่งอกที่รอดมาได้

______________________________________________

ชายคนนึงกำลังจ้องมองที่สาวคนนึงบนรถไฟ ในขณะที่ประตูรถไฟปิด และออกจากสถานี เค้าได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และจดอะไรบางอย่างลงในปฏิทิน.....