เก้าเทพนพรัตน์

ในอดีตเมื่อแสนล้านปีก่อนก่อนที่จักรวาลได้ถือกำเนิดในความว่างปล่าวอันเงียบงันได้มีกลุ่มแสงทั้งเก้าปรากฎขึ้นไร้รูปร่างไร้ซึ่งความคิดและสิ่งใดได้แต่ลอยเคว้งคว้างในความว่างปล่าวเมื่อกาลเวลาผ่านไปแสงทั้งเก้าก็ได้ควบแน่นก่อกำเนิดเป็นมณีเก้าก้อนที่มีลักษณะแตกต่างกันไป@เมื่อกาลเวลาไหลผ่านไปอีกนานเกินจะนับได้มณีทั้งเก้าพลันได้สติขึ้นมา

 มณีสีเขียวมรกตพลันเปล่งเสียงใสดุจเด็กน้อยวัยแรกแย้มขึ้นเสียงนั้นช่างไพเราะดุจท่วงทำนองที่ทำให้หลงไหล 

ท ที่นี่คือ..

 ยังไม่ทันที่คำพูดของเด็กน้อยจะพูดจบก็มีอีกเสียงดังขึ้นซะก่อนมาจากมณีสีแดง 

ฮึ่ม!ที่นี่ที่ไหนกัน

เสียงนั้นทรงพลังน่าเกรงขามไม่เหมือนของณีสีเขียวที่ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กน้อยน่ารักมณีสีแดงให้ความรู้สึกน่าเกรงขามยำเกรง 

ก่อนที่จะถามว่าที่ไหนถามว่าพวกเราเป็นใครก่อนดีกว่า 

เสียงที่ตอบกลับมณีสีแดงนั้นคือมณีสีฟ้าที่ตอบกลับความเงียบสงบผิดจากมณีก้อนอื่นทำให้ไม่รู้ว่าคิดอะไร

 ฮึ่ม!แล้วเจ้าเป็นใคร 

ตัวเรานั้นแต่เดิมก็ไร้ชื่อไร้นามอยู่แล้วถ้าจะให้เรียก ก็...ไพลิน ก็ได้ 

ดีไพลินสินะงั้นข้าเอาบ้างชื่อของข้าคือ...เอ่อ..คือ...โกเมน!!ชื่อของข้าคือกโกเมน 

งั้นชื่อของฉันคือ มรกต!!

พชร

 บุษบราคำ 

ทับทิม 

มุกดา 

ไพฑูรย์ 

เพทาย 

ว่าแต่ที่มันที่ไหนทำไมเงียบจัง

 น่าเบื่อสุดๆ

 ใช่ 

ในตอนที่มณีทุกตนกำลังคุยอยู่นั้นมณีสีฟ้าก็ได้เอ่ยขึ้น

ถ้าอย่างนั้นเรามาสร้างบางสิ่งไว้เฝ้าดูไหมหละ

อะไรเหรอ? 

จักรวาล นั้นคือสิ่งที่เราสร้าง