เรื่องเล่าของนางพยาบาล (Nurse Story)

บทนำ

วันหนึ่งของโรงพยาบาลอันวุ่นวายและสับสนผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันไปมา ชายหนุ่มเดินหลีกหนีจากความวุ่นวายปลีกตัวออกไปเพื่อตามหาห้องสุขาเพื่อระบายปริมาณน้ำที่อั้นอยู่ในท้องมาสักพัก เขาเดินห่างออกจากห้องโถงมาเรื่อยๆไปตามทางเดินที่ป้ายสัญลักษณ์ชี้ให้เลี้ยวไป เมื่อเขายิ่งเดฺินห่างออกมาผู้คนก็เริ่มมีน้อยลงเรื่อยๆจนในที่สุดตลอดแนวทางเดินก็ไม่เหลือใครอยู่เลย ยิ่งเดินไปตามป้ายบอกทางก็ยิ่งห่างไกลจากผู้คนไปเรื่อยๆ ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มเกิดความสงสัยขึ้นภายในใจเพราะระยะทางที่เดินมานั้นมันไกลมากเกินไปจากประสบการณ์ของเขา นี่ก็ใช้เวลาเกือบสิบนาทีแล้วที่เขาเดินหาห้องน้ำผ่านมามากกว่าสิบทางเลี้ยว เหงื่อของชายหนุ่มเริ่มใหลออกย้อยไปตามใบหน้า ทางเดินและประตูห้องที่เดินผ่านเริ่มมีลักษณะที่คุ้นตาและดูเหมือนๆกันราวกับว่าเขาเดินวนไปมาอยู่เส้นทางเดิมตลอด แววตาของเขาเริ่มมีความสับสนเขาหันหลังมองไปทุกทิศทางเห็นแต่เพียงทางเดินยาวที่เชื่อมเข้ากับทางเลี้ยวสี่แยกมีประตูห้องเรียงไปตลอดทาง ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้นแสดงถึงความกังวลที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสนิทไม่มีเสียงใดๆเลยแม้แต่น้อย 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมันมาจากประตูที่อยู่ใกล้กับเขามากที่สุดหากเป็นในสถานะการณ์ธรรมดาทั่วไปมันก็เป็นเพียงแค่เสียงเคาะประตูเท่านั้น แต่สถานการณ์ที่แปลกประหลาดแบบนี้เสียงนั้นสะกิดต่อมความกลัวของชายหนุ่มให้พวยพุ่งขึ้นมาในทันที จิตใจของเขาตกหล่นลงไปกับพื้นก่อนที่จะหันหลังวิ่ง 

แต่ทุกครั้งที่เขาวิ่งผ่านบานประตูไปเสียงเคาะประตูนั้นมันก็จะดังไล่หลังตามมาเรื่อยๆ ในตอนนี้เขาวิ่งโดยไม่สนทิศทางแต่ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหนหรือเลี้ยวไปที่ใดก็จะเจอแต่ทางเดินยาวและประตูเรียงรายตลอด เวลานี้สติของเขาแตกกระเจิงไปแล้วเขาวิ่งไปเร็วมากขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดก็สามารถทิ้งห่างเสียงนั้นได้ เขายังไม่ได้ลดความเร็วฝีเท้าลงเลยแม้แต่น้อย จนเมื่อเขาวิ่งมาถึงทางแยกหนึ่งชายหนุ่มก็ตัดสินใจเลี้ยวขวาและวิ่งตรงไปเหมือนทุกทีแต่ทว่าคราวนี้ทางมันกลับกลายเป็นทางตันที่ปลายทางนั้นมีประตูไม้ที่ดูเก่าแก่บานหนึ่งตั้งอยู่ เขาชะงักและพยายามจะหันหลังกลับแต่ตอนนี้ทางข้างหลังที่เพิ่งวิ่งผ่านมาถูกปิดเสียแล้วมันกลับกลายเป็นกำแพงคอนกรีต

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งจากประตูไม้บานนั้น เขาหันไปมองมันอย่างช้าๆด้วยความกลัว ประตูบานนั้นค่อยๆเปิดออกภายในมีแต่เพียงความมืดมิดที่ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้เลย เป็นเพียงความมืดดำสนิทเหมือนความว่างเปล่า จิตใจของเขาที่ฟุ่งซ่านกลับเริ่มเย็นและสงบลงจนเฉยชา ร่างกายค่อยๆขยับเขยื้อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เดินตรงเข้าไปหาประตูบานนั้นอย่างไร้สติ ความมืดข้างในนั้นดึงดูดเอาสติสัมปะชัญญะของเขาให้จมหายไป เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าหมายจะเข้าไปไขว่คว้าอะไรบางอย่างในความมืดนั้น ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาสะกิดข้างหลังของเขาทำให้สติของเขากลับคืนมาอีกครั้งชายหนุ่มสะดุ้งอย่างแรงครั้งหนึ่งก่อนหันไปมองผู้ที่มาสะกิด

พยาบาล : คุณคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ฉันเห็นคุณเดินมาทางนี้มันเป็นทางไปห้องเก็บของที่ไม่ใช้แล้วนะคะ

เขาตกใจก่อนที่จะหันมองซ้าย-ขวา อย่างรวดเร็วและพบว่าตอนนี้เขากลับมาอยู่ในสถานที่ปกติแล้ว เสียงพูดคุยของคนมากมายกลับมาอื้ออึงระงม และเขาพบว่าตนเองเดินห่างออกมาจากห้องโถงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาหายใจอย่างแรงอยู่สักพักก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันและพูดออกมา

ชายหนุ่ม : เอ่อ พอดีว่าผมหลงทางครับคุณพยาบาล ผมแค่เดินมาหาห้องน้ำเท่านั้นครับ

พยาบาล : ห้องน้ำเดินกลับไปทางนั้นค่ะ แล้วเลี้ยวซ้ายก็ถึงเลยค่ะ

ชายหนุ่ม : อ่าว หรอครับ ขอบคุณมากครับ

ชายหนุ่มใช้มือเกาหัวเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะปรากฏรอยยิ้มอันแสนดีใจบนริมฝีปากที่แห้งเผือดของตนออกมา เขาหันไปมองที่ประตูบานเดิมอีกครั้งด้วยสายตาหวาดหวั่นแล้วเดินจากไป ฉันเฝ้ามองเขาเดินไปจนสุดทางเลี้ยวเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาจะกลับไปอย่างปลอดภัย ประตูบานนั้นเป็นประตูไม้ที่ถูกทาสีเทาทับไว้พร้อมใช้เทปสีเหลืองคาดปิดและล็อกกุญแจอีกชั้นมันไม่ถูกใช้งานมานานมากแล้ว ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเบื้องหลังประตูบานนั้นคืออะไรกันแน่แต่ว่าหากได้ย่างก้าวเข้าไปแล้วเขาคงไม่สามารถกลับออกมาได้อีก “เห้ออออออออ” ฉันถอนหายใจหนึ่งครั้งและเดินจากไป เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้บ่อยครั้งในสถานที่ประหลาดอย่างโรงพยาบาล

โรงพยาบาลนั้นเป็นสถานที่ที่รวมเอาความรู้สึกและประสบการณ์ต่างๆของผู้คนเอาไว้มากมายทั้ง อารมณ์ความเศร้าโศกเสียใจ , อารมณ์ร้องไห้ดีใจ , อารมณ์สิ้นหวัง , อารมณ์สุขใจ เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่หนักอึ้งมากมายเพราะโรงพยาบาลนั้นเป็นสถานที่ที่ให้กำเนิดชีวิตและเป็นสถานที่สุดท้ายในชีวิตของใครหลายๆคนเช่นกัน มันจึงเต็มไปด้วยสิ่งแปลกปลอมมากมายที่มารวมกันเพื่อเก็บเกี่ยวเศษเสี้ยวอารมณ์ความรู้สึกและชีวิตเหล่านั้น เรื่องราวประหลาดแบบนี้ยังมีอีกมากมาย 

“สวัสดีค่ะฉันชื่อว่าป่าน เป็นนางพยาบาลของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในชนบท ตลอดช่วงเวลาที่ฉันทำงานมาพบเจอเรื่องลี้ลับมามากมาย และนี้คือเรื่องราว 13 เรื่องที่ฉันจะนำมาเล่าให้คุณฟัง”