สัมผัสร้อน Touch Me Please

บทที่ 1

ศญา

กลิ่นหอมละมุนละไมและเจือคละเคล้าด้วยความหอมหวานอ่อนๆ แน่นอนมันมาจากเครื่องหอมอันถูกสรรหาจากทั่วทุกมุมโลก เพื่อนำมาประดับประพรมอบอวลในห้องนอนหรูอันมีชื่อนิยามว่า เพ้นเฮ้าส์ แดดยามเช้าทอแสงระยับลงสัมผัสทุกพื้นผิวบนโลกนี้ รวมทั้งหญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวขาวราวไข่มุก ที่หลับใหลมาตลอดทั้งคืน เธอขยับตัวบิดเอวอันอ้อนแอ้นพร้อมสูดดมเอากลิ่นที่หลงใหล ดวงตาปรือเปิดแพขนตางอนงามขึ้นอย่างช้าๆพร้อมรอยยิ้ม

"หมอนใบนี้ ก็ยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม"

ศญา ผู้เป็นเจ้าของน้ำเสียงแผ่วเบา พลิกตัวนอนตะแคงแล้วมองหมอนที่มีแต่ความว่างเปล่า เธอคาดหวังให้มีใครมานอนหมอนใบหนี้หรือ แล้วความคิดสะระตะเดิมๆนี้ก็พลันหยุดลง เมื่อเสียงแจ้งเตือนจากนาฬิกาสุดไฮเทคที่เธอป้อนข้อมูลไว้ วางเยื้องออกไปตรงโต๊ะหัวที่นอน มันกำลังทำหน้าที่คอยกำชับ เตือนทุกช่วงเวลาของนักธุรกิจสาว ให้เป็นไปอย่างมีระบบระเบียบ ศญาติดนิสัยนี้ไปเสียแล้ว ที่ต้องมีเสียงคอยกำชับให้ ตื่น อาบน้ำ ทานข้าว และออกไปทำงาน 

เมื่อจัดแจงธุระส่วนตัวเรียบร้อย เธอก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆและคิดภายในหัวว่า

"ช่างไม่มีอะไรต่างไปจากเดิม"

ศญาลงมาจากเพ้นเฮ้าส์พบว่ามีคนขับรถคอยเปิดประตูรอรับเพื่อมุ่งหน้าเดินทางสู่อาณาจักรของเธอแล้วในเช้านี้

ตึก วรินทร์ กรุ๊ป

ภาพพนักงานทุกตำแหน่งในตึกสูงตระหง่านภายใต้ชื่อ วรินทร์ กรุ๊ป ต่างขวักไขว่รีบเร่งให้ทันเวลาทำงาน ลิฟต์ที่มีไว้ให้บริการรับส่งต่างถูกจับจองทุกช่องทาง ยกเว้นลิฟต์ชั้นผู้บริหารที่มีไว้อำนวยความสะดวกแก่ ศญา เพียงผู้เดียว

ห้องทำงานหรู

"กัญจ์!" เสียงหวานแต่แฝงด้วยพลัง "เช้านี้ฉันมีอะไรเร่งด่วนไหม?"

หนุ่มหน้าหล่อเข้ม รูปร่างสูง ผู้มีตำแหน่งเลขาและผู้ช่วยงานทุกสิ่งอย่างของศญา ยิ้มต้อนรับที่หน้าห้องทำงานเจ้านายหน้าสวยเช้านี้

"มีเซ็นเอกสาร 2 แฟ้มเท่านั้นครับ นอกนั้นผมจัดการดำเนินการให้เรียบร้อยที่เหลือคงมีแค่รอรับรายงานจากส่วนต่างๆครับ เจ้านาย"

กัญจ์รายงานผลการทำงานนี้ต่อผู้เป็นเจ้านาย สำหรับชายหนุ่มคนนี้แล้ว ศญา ไม่มีข้อกังขาหรือต้องคอยหนักใจในการทำงานของเลขาหนุ่มคนนี้ เพราะเธอให้คอนเซ็ปต์ในการทำงานกับเธออย่างชัดเจนว่า "อย่าให้ต้องถามมากความ"

ประตูบ้านใหญ่หรูหราบ่งบอกถึงอำนาจบารมีของเจ้าของห้อง มันถูกเปิดจากมือหนาของหนุ่มเลขาหน้าห้องของศญา ชายหนุ่มโค้งให้ก่อนเพื่อเป็นการให้เกียรติ

ศญาเดินมาหยุดลงตรงหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ไม่ต้องอธิบายก็น่าจะรู้ถึงคุณลักษณะพิเศษของโต๊ะผู้บริหาร ใหญ่ กว้าง luxury แค่ไหน เสื้อสูทที่ศญากำลังจะถอกออกนี้ถูกออกแบบมาอย่างปราณีตจากแบนด์ดัง

เธอมีรสนิยมที่ชัดเจนทุกอย่างคือต้องไม่เหมือนและซ้ำใคร สั่งตัดเฉพาะและเธอจะได้รับคอลเลคชั่นใหม่ๆอย่างสม่ำเสมอ เป็นการบริการขั้นซูปเปอร์วีวีไอพีให้แก่ผู้บริหารสาว กัญจ์รับสูทจากมือเรียวยาวของเจ้านายพื่อนำไปแขวนไว้ที่ราวเยื้องไปทางด้านหลัง จากนั้นก็มายืนรอรับคำสั่งสำหรับเช้านี้

ผมที่ม้วนลอนวอลลุ่มสลวยปล่อยยาวลงถึงกลางหลัง รับกับใบหน้าที่บางครั้งหวานและบางครั้งดุดันเมื่อยามศญาจริงกับกับบางสิ่ง ลำคอระหงถูกทำให้เด่นชัดขึ้นมาจากคอเสื้อชุดเดรสสีดำที่ลึกยาวไปถึงร่องอก มองจากมุมนี้แล้วไม่มีความงามใดที่จะปฏิเสธศญาได้เลย สะโพกผายกลมงามสัมผัสกับเก้าอี้ พาให้อากัปกิริยาทั้งเรือนร่างนั่งสง่างามภายใต้ผู้บริหารยักษ์ใหญ่แห่ง วริน กรุ๊ป นั้นหาที่ติไม่ได้

"กัญจ์ นายอยากเป็นฉันไหม?" 

เสียงหวานถามออกไปพร้อมนั่งไขว้ขาทำหน้านิ่งชมวิวจากบนตึกสูง

"อะไรนะครับ!!" ชายหนุ่มถึงกับร้องออกมาจนลืมตัว คิดหาคำตอบให้แก่เจ้านายสาวไม่ทัน 

"ฉันถามว่า นาย -อยาก - เป็น - ฉัน - ไหม? คำถามยากตรงไหน?"

ศญาหันหน้ามาตอบเลขาหนุ่มด้วยสีหน้ามึนงง

ยากสิ!! ยากตรงเจ้านายเป็นผู้หญิงแล้วผมเป็นผู้ชายนี่ละครับ ผมไม่ยอมเสียของรักผมไปเด็ดขาด พร้อมเอามือมาประสานไว้มั่นตรงกึ่งกลางตัว กัญจ์ทำได้เพียงคิดในใจ

"เจ้านายก็ถาม เอ่อ ยากอยู่บ้างครับ” ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆออกไปแล้วก็นึกขึ้นได้ สงสัย.....

“โอ๊ะผมเสริฟกาแฟเจ้านายช้าไปนี่เอง รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง" 

ว่าแล้วชายหนุ่มก็เตรียมจะหันหลังออกไป

แต่!!!แล้ว....

"ทำไมนายไม่อยากเป็นฉัน?” 

ชายหนุ่มหันควับ "เจ้านายครับ อารมณ์ไหนวันนี้ อยู่ๆจะให้ผมเป็นเจ้านาย" 

"ตอบ!!" ศญายังคงถามแบบซึนๆ

หัวจะปวด วันมามากหรือไงนะ เจ้านายเรา วันหลังจะรีบเสริฟกาแฟให้ไวกว่านี้

"ผมไม่ใช่ผู้หญิงครับ!!!" 

"อะไรของนาย แค่ให้มาเป็นฉันสักวัน ต้องเป็นผู้หญิงด้วยหรือ?" ศญายังซึนต่อ

จะให้ตอบให้ได้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย กัญจ์ได้แต่อึกอักภายในใจ และเพื่อสนองความใคร่อยากรู้ของเจ้านาย

"ผมไม่อยากตัดน้องชายเพื่อมาเป็นเจ้านายซึ่งเป็นผู้หญิง ครับ!!" เฮ้อ พูดออกไปแล้วนะกัญจ์ ถึงจะเป็นคำตอบที่กระอักกระอ่วมก็ตาม

"ก็ใครบอกให้นายตัดเล่า แค่มาทำหน้าที่แทนฉันสักวัน” ศญาได้แต่นึกขำเลขาของตน

สักวันไม่มีอยู่จริง และกัญจ์กำลังคิดบางอย่าง อย่าบอกนะว่า..........

"ฉันจะไปขับรถเล่น" ศญายิ้มมีเลศนัย

การขับรถเล่นของเจ้านายสาวคือ เจ้านายจะขับรถเหมือนหลงทางในประเทศไทยซึ่งหมายถึง กว่าเจ้านายคนสวยจะหาทางกลับมาได้ก็ร่วมอาทิตย์ แสดงว่าเจ้านายของเขากำลังเบื่ออะไรสักอย่างแล้วละตอนนี้ และเขาต้องทำหน้าที่สู้รบปรบมือกับบอร์ดบริหาร จัดแจงทุกสิ่งแทนแต่เขาไม่เคยทำให้เจ้านายผิดหวังเลยสักครั้ง 

แต่จังหวะนรกที่แท้จริงคือเรื่องนี้ต่างหาก จะรับมืออย่างไรกับ คุณนายแม่ หรือคุณหญิงเพียงกมล ที่ขึ้นชื่อ ขี้โวยวาย เอาแต่ใจและชอบไปทำบุญรอบประเทศ รอบก่อนเขาแทบไม่เห็นหลังคาบ้านตัวเองเพราะคุณหญิงโวยวายชายหนุ่มที่ปล่อยให้ศญาหนีหาย จนทำให้คุณหญิงไม่มีเพื่อนไปทำบุญ และใช่เขาต้องรับหน้าที่พาทัวร์ผู้สูงวัยซึ่งสิริอายุลูกทัวร์ร่วมพันปีตะลอนทำบุญ แค่คิดก็.........