ซานิดความหวังของหมู่บ้าน

          ซานิด เด็กชายที่มีความอดทนและความพยายามสูงมาก เพื่อครอบครัวแล้ว เขาสามารถทำได้ทุกอย่าง แม้มันจะทำให้เขาต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนก็ตาม  ซานิดเป็นเด็กชาวเขาเผ่าอาขิด บ้านของเขาอยู่บนดอยซึ้งห่างไกลความเจริญมาก เด็กส่วนมากที่อยู่ในเผ่านี้ไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะต้องเดินทางไปเรียนลำบาก อีกทั้งต่างก็มีฐานะความเป็นอยู่ที่ยากจนไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก  แต่ก็มีบางครอบครัวที่ยอมให้บุตรหลานไปเรียนหนังสือ เพราะบางครอบครัวมีญาติที่อยู่ใกล้โรงเรียน จึงให้บุตรหลานของตนไปพักอาศัยอยู่ด้วย แต่ครอบครัวของซานิดไม่มีญาติที่ไหนเลย ครอบครัวของซานิดมีกันอยู่สี่คนคือ ปู่โทน พ่อซาไก แม่โปเมียว และซานิด ทุกคนในบ้านต้องออกไปรับจ้างทำงาน แม้กระทั้งปู่โทน ที่มีอายุ 75 ปีแล้วก็ตาม อันที่จริงทุกคนในบ้านต่างก็ไม่อยากให้ปู่โทนไปทำงาน แต่ปู่ก็ยังดื้อแอบไปทำ จนซาไกต้องยอม แต่ต้องไปทำที่เดียวกับตน เพราะกลัวว่าปู่เป็นอะไรโดยที่เขาไม่รู้ ที่ปู่โทนอยากไปทำงานเพียงเพราะอยากมีเงินให้หลานชายเพียงคนเดียวได้เรียนหนังสือ ปู่อยากให้หลานได้มีความรู้ และกลับมาพัฒนาชนเผ่าของตัวเอง นั้นคือความคิดของปู่โทน แต่สำหรับซาไก เขากลับคิดต่าง ซาไกอยากให้บุตรชายช่วยทำงานหาเงินเข้าบ้าน เพราะถ้าหลายคนช่วยกันหาเงินก็จะมีเงินเข้าบ้านมากขึ้น ซาไกจึงคัดคานทุกครั้งที่ปู่พูดถึงเรียนอยากให้หลานชายไปโรงเรียน และเรื่องนี้ก็ทำให้ปู่โทนทะเลาะกับพ่อทุกครั้งที่พูดถึง ซานิดไม่อยากให้พ่อกับปู่ทะเลาะกันเพราะตนจึงบอกออกไป

“ ผมไม่อยากไปโรงเรียนหรอกครับพ่อ ปู่ อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้อีกเลยนะครับ ผมขอร้อง ” ซานิดพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ซาไกหันหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนปู่มองจ้องหน้าหลานชาย ปู่มองเห็นแววตาเศร้าหมองของหลาน ให้รู้สึกเจ็บจุกในอกอย่างบอกไม่ถูก