นักฟุตบอลนะคิดว่าจะเป็นได้ง่ายๆรึไงกัน

“ผมขอขอบคุณกับทุกการสนับสนุนตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมขอประกาศรีไทค์ครับ ขอบคุณแฟนๆที่ค่อยตามเชียร์และทีมงานสตาฟโค้ชที่ให้กําลังใจ และเพื่อนๆรวมทีมที่เป็นห่วงและเล่นด้วยกันมาตลอด ผมถึงขีดความสามารถของผมแล้วและไม่สามารถเล่นต่อได้แล้วครับ ผมขอประกาศแขวนสตั๊ดครับ”

นํ้าตาของผมได้ไล่ออกมาระหว่างการประกาศรีไทค์ ผมได้มีช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมกับสโมสรแห่งนี้ แต่ช่วงเวลานั้นได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่สามารถเล่นบอลได้อีกแล้ว ขาข้างซ้ายของผมได้พังลงซะแล้วซ้ายข้างที่ถนัดของผมไม่สามารถวิ่งได้อีกแล้วอาชีพนักฟุตบอลของได้จบลงอย่างรวดเร็ว นํ้าตาของผม นํ้าตาของความผิดหวังกําลังไปได้ดีแล้วแท้ๆ นี้อะไรกันยังไปได้ไม่ถึงครึ่งทางเลย ความฝัน ช่วงเวลาที่ฝึกฝนฝันฝ่าอุปสรรค์มาได้ถึงขนาดนี้ ด้วยความเริงไปกับความสามารถและพรสวรรณที่เปร่งประกายออกมา ทําให้ชีวิตนักฟุตบอลอาชีพได้จบลง

ดิเอโก้ ฮอฟมัน ถนัดซ้าย สูง181 หนัก79 ตําแหน่งกองกลางตัวรุก ทีมชาติอังกฤษ สโมสรเลสเตอร์ซิตี้ วัย25ปี 

ประกาศรีไทค์

ที่ไหนสักแห่งอันมืดมิด

ในที่โล่งแห่งนึง มีทีวีและสิ่งมีชีวิตกําลังนั่งดูการประกาศรีไทค์ ของดิเอโก้ ฮอฟมัน ที่กําลังร้องให้

“ช่างน่าเสียดายๆ พรสวรรค์ขนาดนั้นดันมาจบกันที่อาการบาดเจ็บ มนุษย์นี้ช่างเปราะบ้างซะจริงแต่ก็เป็นสิ่งที่สวยงามเช่นเดี่ยวกัน ใครจะคิดว่าก้อนเนื้อพวกนี้จะก้าวมาไกลได้ขนาดนี้ เทคโนโลยี วัฒนธรรม สังคม อาหาร สิ่งบันเทิงและอารมความรู้สึก มันช่างน่าสนใจจริงๆ”

“แต่กีฬาฟุตบอลนี้เป็นสิ่งที่ให้เกิดความเร้าร้อนซะจริง ตัวฉันก็อยู่มานานขนาดนี้อารมและความรู้สึกควรจะไม่มีเหลือแล้ว อ่า ประกายแสงนั้นฉันจะทําไงดี จะปล่อยผ่านไปเหมือนที่ผ่านมาดีไหมนะ หื้มแต่แสงนี้มันสว่างพอกับก้อนเนื้อเหล่านั้นเลยนะเนี่ย ช่างหายากจริงๆ”

สิ่งมีชีวิตตัวนั้นได้มองไปที่ตัว ฮอฟมัน ที่กําลังร้องให้อยู่ในห้องนอนของเค้าและตะโกนอ้อนวอนขอในสิ่งที่มีแต่ในโลกแฟนตาซีเท่านั้นที่จะให้กับเค้าได้ 

“ผมขอโอกาส ขอโอกาสอีกสักครั้ง ผมอยากย้อนกลับไป ผมอยากทําความฝันผมให้เป็นจริง ผมยังพยายามไม่ถึงที่สุดเลยด้วยซํ้าดันมาจบยังงี้ หัวใจผมยังไม่สามารถยอมรับได้ มันเจ็บปวดเกินไป ผมขอร้องละพระเจ้าครับ ฮือๆ”

หัวใจของผมแตกสลาย สิ่งที่พยายามาตลอดมันช่างสูญเปล่าไร้ค่า ผมได้ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเป็นนักฟุตบอล เพื่อทําตามความฝัน การศึกษาชีวิตวัยเด็ก ไม่เหลืออะไรต่อจากนี้ชีวิตเราจะเป็นไงต่อไป…

ฮอฟมันได้ร้องให้จนเหนื่อยแล้วหลับลงไปชีวิตของเค้ามันควรจะจบลงอย่างไร้ความหมาย…

แต่ถ้ามันจบลงนิยายเรื่องนี้จะเดินต่อไปได้ไง

“หื้ม… ที่นี้ ที่ไหน”

ฮอฟมันลุกขึ้นจากพื้นแล้วมองไปรอบๆ มีแต่ความมืดแต่ก็เหมือนมีแสงสว่างเค้ายังมองเห็นสีผิวหนังของเค้า

“ช่างเป็นแสงที่มีค่าซะจริง แต่ก็ขึ้นอยู่กับเค้าด้วยอะนะว่าจะใช้มันได้อย่างคุ้มค่าไหม”

คนๆนึงที่มองไม่เห็นหน้าไม่เห็นเสื้อผ้าไม่เห็นอะไรเลย เป็นเงาๆนึงได้พูดออกมา

“เอ่อ… คุณเป็นใคร ที่นี้ที่ไหน”

“อื้ม… ฉันงั้นเหรอถ้าในหมู่พวกมนุษยคงเรียกว่าพระเจ้าและ ส่วนที่ไหนคงเป็นสวรรค์ละมั้ง หึหึหึ…”

ช่างเป็นสวรรค์ที่มืดมิดเหลือเกิ้น

สวัสดีครับเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่จะกลับมาเขียนอย่างจริงจัง เพื่อสนองนีดการดูบอลของตัวเองผมจะพยายามคอลโทลพลังของตัวเอกไม่ให้ op เกิ้นไปเนื่องจากไปอ่านหลายๆเรื่องแล้วรู้สึกว่า อ่านนิยายของคนอื่นแล้วสามารถ 30 ตอนจบได้เลยทําให้ผมเบื่อๆแล้วเพ้อเจ้อจึงเป็นนิยายเรื่องนี้ ไม่ว่าประการไดขอโทษสําหรับคําผิดด้วยครับ แล้วการุณาช่วยคอมเม้นให้หน่อยนะครับ ผมจะได้เอามาเป็นฟีดแบ็คและทําให้นิยายเรื่องนี้ถูกต้องตามระยะเวลาของเนื้อเรื่อง