เจ้าสาว[ร้าย]ที่รัก

แหวนหัวตุ๊กตาคิตตี้
“นี่อะไรหนู”
“สวัสดีค่ะพี่ หนูชื่อพราวนภา เมฆาวรวงษ์ อายุสิบปี เรียนอยู่ชั้นป.5 โรงเรียนนานาชาติสตีเฟ่นค่ะ แฟนยังไม่มี สีที่ชอบ สีชมพู อาหารที่ชอบสปาเกตตีเบคอนทอด ไอศกรีมชอบกินรสสตรอว์เบอร์รี ขี่จักรยานไม่เป็น กำลังเรียนว่ายน้ำอยู่ค่ะ”
“แล้วมาบอกพี่ทำไมคะ”
พราวนภายิ้มกว้างอีกครั้ง
“ว่าไงคะ”
“แนะนำตัวไงคะ”
“พี่ไม่ได้อยากรู้จักหนูค่ะ ถ้าไม่เป็นอะไรพี่ขอตัวนะคะ พี่มีธุระ” เป็นความเคยชินของชายหนุ่ม ที่มักจะพูดจาคะ ขา กับเด็กผู้หญิงและสตรีที่เขาสนใจ
“ยังไม่ได้ค่ะ อีกนิดจะจบแล้วค่ะ” พราวนภาไม่ยอมให้พี่ชายตรงหน้าไปได้ง่ายๆ ถ้าเธอยังพูดข้อมูลที่เตรียมมาไม่จบ
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจอีกครั้ง วันนี้มันวันอะไรถึงได้ซวยแต่เช้าแบบนี้
“ต่อนะคะ อนาคตหนูพราวตั้งใจจะเรียนหมอ อนาคตเราสองคนจะได้ทำงานด้วยกัน ส่วนความใฝ่ฝันหลังเรียนจบ หนูพราวจะแต่งงานกับพี่ค่ะ แล้วเราจะมีลูกด้วยกันสักสองสามคน ดีไหมคะ”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ
ทำงานด้วยกัน
แต่งงาน
มีลูก
นี่กูถูกเด็กสิบขวบขอเป็นแฟนเหรอวะเนี่ย