คนโ.ง่

มีผู้หญิงคนนึงมีนามว่า นานา ถ้าเกิดจะถามว่า ทำไมชื่อเชยจังต้องถามเเม่ของเด็กคนนี้นะคะ เเม่เด็กคนนี้คือจุดที่รักลูกไม่เท่ากัน เช้าวันที่อากาศสดใสมากๆ “เเม่ครับ ผลสอบออกเเล้วนะครับ เกรด4ครับบบบ” ผู้ชายคนนี้ชื่อนิวคือพี่ชายเราเองค่ะ เป็นคนที่ปกป้องเราตลอดเวลา “เเม่คะ หนูได้เกรด3.5อ้าา” เด็กคนนี้ชื่อเนเน่น้องสาวค่ะชื่อนางคือดีเเบบไร้ที่ติ นางนิสัยดีเเถมสวยอีกต่างหาก เเม่รัก2คนนี้มากๆ เเต่ไม่เคยมองเราเเม้เเต่นิดเดียว"นี่เเล้วเเกละ เกรดน่ะ" เสียงเเม่ดังขึ้นเเล้งชี้นิ้วกลางมาที่เรา “เกรดสี่ค่ะเเม่” เเม่พูดอะไรไม่ได้ เเละก็จากไป นิวเเละเนเน่ตะโกนอกเเม่ไปว่า"ไม่คิดจะชมนานาเลยหรอเเม่" เป็นอะไรที่เราชอบมากๆ “ขอบคุณนะเเต่ชั่งมันเถอะ” เราคิดในใจว่าในตอนที่ิอายุสิบเเปดเราจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปอยู่หอให้ได้เลย เนเน่พูดขึ้นว่า"เเม่คะ วันนี้ไปกินชาบูกันไหม" เเม่ตอบได้ เเต่เเม่ไม่ให้ฉันไปหรอกนะเอาตรงๆ เกิดมาสิบห้าปีฉันไม่เคยกินชาบูกับครอบครัวเลยมากสุดไปกินชาบุกับเพื่อน หรือถ้าฉันไม่ได้ไปกินชาบูพี่น้องก็จะใส่ถุงมาให้ น่ารักมากๆ"นี่ นานา ไปกินชาบูไหมลูก"คำที่เเม่พูดขึ้นทำใหเฉันตกใจมากๆอย่ว่าเเต่ฉัน พี่น้องก็งงเหมือนกันร้อยวันพันปีเเม่ไม่เคยชวนฉันไปกินชาบูเลยเ เเม่ต้องวางเเผนอะไรสักอย่างเเน่ๆเลยอ่ะ