กรุ่นกลิ่นรักในสายลมหนาว

ฤดูหนาวนั้นเป็นฤดูกาลแห่งความโดดเดี่ยว ทั้งว่างเปล่าและหนาวเหน็บ เจ็บเข้าขั้วหัวใจ มิใช่ความเย็นที่ร่างกาย หากแต่เป็นความเย็นยะเยือกและเบาโหวงอยู่ข้างใน ความรู้สึกที่กรีดร้องอย่างไร้ทางออก

ท่ามกลางความทรมานกลับมีผ้าห่มผืนอุ่นค่อย ๆ โอบอุ้มร่างกายที่เย็นเยียบไว้อย่างอ่อนโยน

เสียงปลอบประโลมข้างหู...สร้างกระแสอบอุ่นให้จิตใจที่ตีรวนนั้นสงบลง

อ้อมกอดแข็งแรงโอบกอดจนคลายความหวาดหวั่นและสั่นกลัว

รอยจูบแผ่วเบาประทับบนหน้าผาก...หยาดน้ำตาหยดสุดท้ายก็ได้เหือดแห้งหายไป

หลงเหลือไว้เพียงความรู้สึกที่ยังวาบหวามอยู่ภายในใจ

แด่คุณ...ผู้เป็นความอบอุ่นในยามหนาวสั่น