[diary to atrangers] ไดอารี่ถึงคนแปลกหน้า

ฉันเศร้าอยู่ตลอดเวลา 

ฉันร้องไห้เมื่อฉันสามารถร้องได้ 

ฉันไม่รู้ว่าตัวว่าทำอะไรบ้างในทุกๆวัน 

ฉันจําได้แค่ ต้องตื่นเช้าเพื่อไปโรงเรียน

และกลับบ้านมาเพื่อเลี้ยงน้อง 

ทำแบบนี้ซ้ำๆในทุกๆวันซ้ำไปซ้ำมาจนลืมว่าตัวเองเคยทำอะไรไว้บ้าง

ฉันเคยชอบวาดรูปแต่ตอนนี้ 

แม้แต่สีฉันเองก็ไม่เคยได้จับ 

ฉันเคยชอบร้องเพลง 

แต่ตอนนี้แม้แต่เสียงที่จะร้องก็ไม่มี 

ฉันเคยมีเพื่อนเยอะแยะ 

แต่ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่คน 

ฉันเคยเป็นคนที่ร่าเริง

แต่ตอนนี้แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่มี

ฉันเริ่มโตและเริ่มเรียนหนักขึ้น 

พ่อแม่ของฉันคาดหวังในตัวฉัน

ว่าฉันต้องเก่งต้องทำได้ต้องเก่งในทุกๆด้าน

โดยที่ไม่เคยถามฉันเลยว่าฉันชอบหรือเปล่า

ตอนเด็กๆฉันชอบเรียนมากแต่โตมาฉันกลับเกลียดการเรียนที่สุด

พ่อแม่ฉันมักบอกฉันว่าการเรียนคือสิ่งสำคัญ

ตลอดชีวิตของฉันฉันเองก็เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งสำคัญ

แต่เมื่อฉันโตขึ้นมาฉันเริ่มทำอะไรไม่ดีขึ้น

การเรียนของฉันด้อยลงเกรดของฉันน้อยลง

ทุกอย่างที่ฉันทำมันเริ่มหายไปทีละนิดทีละหน่อย

ถูกกดดันให้เรียนอย่างหนักเพื่อที่จบไปจะได้มีงานดีๆทำ

พ่อแม่ฉันเริ่มกดดันฉันว่าให้เรียนมากกว่านี้ตรงมากกว่านี้อีกเพื่อที่จะได้เกรดดีๆ

ฉันไม่เข้าใจทำไมทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องพึ่งเกรดทำไมทั้งชีวิตฉันจึงต้องทุ่มเทเพื่อที่จะได้เกรดมา

แต่ยิ่งฉันเรียนสูงขึ้นเกรดฉันก็เริ่มน้อยลงทั้งๆที่ฉันพยายามมากถึงขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้อะไรเลย

ในตอนที่ฉันเศร้าที่สุดฉันกลับได้รับรู้เรื่องราวที่ไม่ควรรู้เลยว่าฉันมีน้อง

ในตอนนั้นที่ฉันได้รับรู้หัวใจฉันแทบแตกสลาย

ฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นลูกคนเดียวมาโดยตลอด

แต่กลับมาวันนี้ฉันต้องมาดูแลเด็กคนนึงที่พ่อแม่เรียกเด็กคนนั้นว่าเป็นน้องของฉัน

ในตอนนั้นฉันโกรธอย่างมากฉันเลือกที่จะห่างจากพ่อแม่และเก็บตัวอยู่คนเดียว

แต่ฉันก็ไม่สามารถหลีกหนีฉันจะชะตากรรมได้ฉันต้องมาดูแลเด็กคนนั้นเด็กที่เกิดมาได้ยังไงก็ไม่รู้

หากเด็กคนนั้นได้รับบาดเจ็บพ่อแม่ก็จะโทษฉันว่าดูแลเด็กคนนั้นไม่ดี

หากเด็กคนนั้นร้องไห้พ่อแม่ก็จะโทษฉันว่าแกล้งเด็กคนนั้น

นอกจากจะต้องเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะได้เกรดดีๆยังจะต้องเลี้ยงเด็กคนนึงที่โผล่มาแบบกระทันหัน

ฉันต้องเรียนไปด้วยและต้องเลี้ยงเด็กคนนั้นไปด้วยเวลาในการเรียนของฉันก็เริ่มน้อยลง

เพราะบางครั้งฉันเองก็ต้องหยุดเรียนเพื่อมาเลี้ยงเด็กคนนี้

ทั้งๆที่ฉันทุ่มเททุกอย่างเพื่อดูแลเด็กคนนี้

และตั้งใจเรียนเพื่อที่จะได้เกรดดีๆ

แต่พ่อแม่ฉันเองก็ยังคงบอกว่าฉันทำได้ไม่ดีพอ

และโทษว่าฉันไม่ตั้งใจเรียน

ฉันทำทุกอย่างฉันเลี้ยงเด็กคนนี้และเรียนไปด้วยถึงแม้จะเรียนช้ากว่าคนอื่น

ฉันเองก็ตามงานตลอดฉันพยายามตามเพื่อนให้ทันฉันทำทุกอย่างเลี้ยงเด็กคนนี้อย่างดีไม่ให้มีแม้แต่รอยแผล

แต่พ่อแม่กลับบอกว่าฉันยังทำไม่ดีพอ

ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องทำยังไงแล้ว

"ถ้าหากว่าฉันหายไป พวกเขาจะเห็นใจฉันไหมนะ"