ฉันกลายเป็นเจ้าตัวน้อย...ของเหล่าตัวประหลาด

หลังภัยพิบัติวินาศสันตะโรมนุษย์ชาติเหลือน้อยนิดกลับต้องรับมือสัตว์ประหลาดกลุ่มใหญ่อย่างไม่ทันตั้งตัว​

เธอเป็นสาวม.ปลายอายุน้อยที่สุดในกลุ่มผู้ลี้ภัย​ดันมาจ๊ะเอ๋สัตว์ประหลาดจนกลุ่มแตกหนี้กระเจิง​ ประเด็นคือแทนที่จะหันไปแดกมนุษย์ตัวใหญ่เนื้อเน้น​กลืนลงท้องทีอิ่มไปหลายเดือน​ มันกลับวิ่งตะครุบ​คนตัวเล็กผอมแห้งแรงควายอย่างเธอแทน​ 

โคตรบันเทิง​

"ตามทำเพื่อ!?​" ไปหาพวกเชี้ยนู้นไป๊! เสียงร่างเล็กแหกปากลั่นก่อนจะออกตัววิ่งสุดฝีเท้าจนหอบแดกพยายมหลบฝ่ามือมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยกรงเล็บคม 

พรึ่บ

"กรี๊-!?"

.

.

.

แผรขนตาสวยกระพริบเล็กน้อยคำถามในหัวมีคำถามวนตลอดทาง นี่มันบ้าอะไรว่ะ? ไม่สิ​ กูโผล่​ที่ไหนมากกว่า​ แต่สำคัญสุดคือเธอยังมีลมหายใจและสภาพครบ32ไม่มีส่วนไหนขาดหายหรือบุบสลาย และตอนนี้สมองเธอควรโฟกัสเหี้ยพันธ์อะไรสักอย่างพาเธอมาสถานที่หนึ่งที่ๆคล้ายโลกเธอ

คล้ายก็เหี้ยแล้ว

เธอสังเกตตัวมันพร้อมอาการขนแขนพร้อมใจลุกพรึ่บพรั่บ อ่า ลืมบอกเธอไม่ถูกโฉลกกับสัตว์เลื้อยคลาน แต่เจ้าตัวนี้รูปลักษณ์​ยังดีกว่าสัตว์​ประหลาดตัวอื่นๆหลายเท่า​ เชื่อเถอะคงไม่มีใครอยากเจอพวกที่เลี้ยงปรสิตไว้ในปากหรอก​ เธอจำได้ขึ้นใจทั้งๆที่ไม่อยากจำเลยก็ตาม​

ในวันฝนตกมีหนึ่งในผู้ลี้ภัย​ถูกมันกัดถึงจะแค่ถลอกแต่​ ​เพียง​1วันชายคนนั้นเริ่มมีอาการ​ผิดปกติ​ เขาพยายาม​กลั้น​เสียงกรีดร้อง​จนหน้าแดง​บริเวณ​ที่ถูกกัด​ค่อยๆขึ้นสีพกช้ำดำเขียวจนน่ากลัว ต่อมาอุณหภูมิร่างกายพุ่งสูงจนลมป่วย​ ก้าว​เข้าวันที่3ชายคนนั้นนอนแน่นิ่ง​

นิ่งเกินจนผู้ลี้ภัย​ที่พอมีทักษะ​ทางการแพทย์​ติดตัวอยู่ไปตรวจร่างทุกอย่างดูปกติแต่พอตรวจภายในกลับมีปรสิต​นับล้าน คลืบคลานออกจากจมูก​ ช่องปากและดวงตา​ ร่างนั้นเริ่มส่งกลิ่นเหม็น​เน่าช่วนให้พะอืดพะอม​ เป็นตัวบ่งชี้​ชั้นดีว่าชายคนนั้นตายจากภายใน... อวัยวะด้านในถูกไอ้หนอนเวรพวกนั้นกัดกินเนื้อทั้งๆที่ยังมีชีวิต​จวบจนสิ้นลมหายใจ

มันน่าเจ็บใจตรงที่ หลังชายคนนั้นตายพวกเขากลับพึ่งค้นพบวิธีกำจัดปรสิต​ จนเธออยากเอาปืนยิงขาแล้วลากแม่งให้สัตว์ประหลาดเลี้ยงปรสิตนั่น พวกมันจะได้สัมผัสประสบการณ์ถูกหนอนแทะจากข้างในเหมือนที่ชายคนนั้นโดน

ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น?

เพราะคนที่ตายอย่างทรมาน​จนพวกลี้ภัย​นำร่างไปทดสอบต่างๆนาๆจนรู้วิธีกำจัดนั้นคือ​

พ่อของเธอเอง

ก็นะ เรื่องผ่านมา4ปี ตอนนี้หันมาสนใจปัจจุบันดีกว่า 

นัยตาหวานค่อยๆสังเกตมันอย่างระแวง

ร่างใหญ่กำยำดั่งชายฉกรรจ์ที่ผ่านศึกสนามรบนองเลือด ผิวปรากฏเกร็ดสีเทาปนเขียวขึ้นประปรายโดยเฉพาะแขนที่เยอะกว่าส่วนอื่น เลื่อนสายตาจากแขนลงมาที่มือหนาเล็บแหลมคมจนเธอหวั่น​ใจ​ มันใส่ชุดคล้ายทหารเลยแฮะ แต่เอาเป็นว่าทุกๆอย่างคล้ายมนุษย์หมดยกเว้นผิวหนัง หาง ส่วนสูงและหัวที่เป็นสัตว์

ไม่รู้เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันอุ้มเธอแบบ..เอ่อ..ระวังแปลกๆแฮะ คงกลัวเนื้อช้ำดูจากท่าทางการประคองรวมถึงสายตาที่มักจะเหลือบลงมามองหลายหนอย่างกังวล

.

.

เคยได้ยินว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น

แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ

เป็นอีกวันที่พวกมันพยายามเอาอะไรแปลกๆใส่ปากร่างเล็กไม่แน่ใจว่ามันวางแผนจะวางยาหรือขุนให้อ้วนแล้วจับกินกันแน่

" נℓησяωʂƚʋ ? "

"ม่ายยย!! "อะไรสีดำหนืด​ๆนั้นน่ะ แดกเองสิย่ะ!

ร่างเล็กยกมืออุดปากแน่นหนาไม่สนใจสายตาสงสัยปนลำบากใจจากสิ่งมีชีวิตร่างยักษ์หลายตัวตรงหน้า ทุกตัวสวมชุดขาวล้วนตั้งแต่หัวจรดเท้า อุปกรณ์มากมายต่างแปลกประหลาดจนเธอเริ่มหวั่นใจ

โอเคร... ไม่โดนจับกินก็โดนทดลอง