ห้วงรักเหวลึก

ในเมืองเล็กๆในรัฐควิเบก ประเทศแคนาดามีนักเรียนม.ปลายคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ “ตื่นได้แล้วลูกชาย จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว” “เห้อ น่าเบื่อจริงๆเลยทำไมบ้านเราต้องอยู่ไกลโรงเรียนด้วยนะ” เด็กชายคนนั้นพึมพำ “ได้ครับ ผมกำลังลงไป” หลังจากนั้นเขาและครอบครัวก็นั่งกินข้าวเช้ากัน “ขากลับน่ะพ่อฝากไปร้านอะไหล่รถยนต์แล้วซื้อสายพานเบรคกลับมาให้หน่อยสิ” “สายพานเบรค? แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าอันไหนคืออันที่พ่ออยากได้?”
“พ่อคุยกับเจ้าของร้านไว้แล้วนะ แกแค่หิ้วกลับมาให้พ่อ” “เห้อ ทำไมพ่อไม่ไปซื้อเองกันนะ” เด็กชายคนนั้นพึมพำ

หลังจากนั้นเขาก็นั่งรถของแม่ไปโรงเรียน “ลูกแสดงละครเวทีที่โรงเรียนวันไหนนะ?” “วันพรุ่งนี้ครับแม่ ผมตื่นเต้นมากเลยครับ เราพยายามกันมาครึ่งปีฝึกซ้อมอย่างหนักตั้งแต่ช่วงเรียนออนไลน์เพราะโควิด จนตอนนี้โรงเรียนได้เปิดแล้ว” “แสดงเรื่องอะไรนะ แม่ลืม” “ Romeo and Juliet ครับแม่ ได้แสดงคู่กับ Celine ด้วยนะครับ” “แม่เข้าใจล่ะว่าทำไมลูกถึงตื่นเต้น แต่ผู้หญิงคนนั้นสวยนะ ที่เคยพามากินมื้อเย็นที่บ้านใช่ไหม” “ใช่ครับแม่ ผมอดทนรอไม่ไหวที่จะได้แสดงแล้วครับ”

และเขาก็มาถึงโรงเรียน “เฮ้ สวัสดี Gilbert” “ว้าว สวัสดี Celine” “ฉันมารอนายที่หน้าโรงเรียนนานมากเลยนะเนี้ย ทำไมมาช้าจัง” “โทษที่น่ะ ฉันตื่นสาย” Celine ทำหน้าหมุ่ย “เฮ้ไม่เอาหน่า เธอรู้อะไรไหมสิ่งที่มีคุณค่าน่ะ มักจะต้องใช้เวลาในการรอเสมอเลยนะ” Celine ทำหน้าตาล้อเลียนเขา “นี้นายกำลังบอกตัวเองมีค่าหรือไงกันฮะ?” “ก็ใช่น่ะสิ” แล้วเธอก็ขำกับสิ่งที่เขาพูด เป็นอีกครั้งที่ผู้ชายคนนี้สร้างเสียงหัวเราะให้คนที่เขารัก

หลังจากถึงเวลาเลิกเรียน เขาก็เดินออกมากับ Celine “เรากลับด้วยกันไหม Gilbert?” “ได้ เอ้ย ไม่ได้สิ เอ่อคือว่าฉันต้องไปซื้อของให้พ่อน่ะ ขอโทษทีนะ” “โอเค งั้นไว้เจอกันวันพรุ่งนี้นะ” “กลับบ้านดีๆละ” “เห้อ ทำไมพ่อต้องฝากฉันมาซื้อของอะไรกันวันนี้ด้วยเนี้ย เราควรจะมีช่วงเวลาในตอนเย็นที่ได้นั่งรถกลับด้วยกันสิ” เด็กชายพึมพำ

และเขาก็มาถึงร้านขายอะไหล่รถยนต์ “โอ้ นายคือลูกชายของคุณอัลเบิร์ตใช่ไหม? ฉันเตรียมของของเขาไว้ให้แล้วหล่ะ อะนี้” “ได้ครับ ขอบคุณครับ” “ทำไมหน้านายดูเศร้าอย่างนั้นหล่ะ พ่อหนุ่ม” “ผมรู้สึกว่าอยากรีบๆทำอะไรได้หลายๆอย่าง เช่นว่า รีบมาซื้อของ กลับไปบ้าน แล้วก็ไปนั่งรถกับแฟนผมในเวลาเดียวกันได้น่ะ” “นายคงเศร้ามากเลยสินะ” “ใช่ ถ้าทำได้มันจะช่วยให้ผมไปโรงเรียนโดยที่ไม่ต้องตื่นเช้าได้ เพราะผมไม่ต้องใช้เวลาเดินทาง” “อย่างนั้นสินะ บอกความลับให้เอาไหม ฉันมีเครื่องที่นายสามารถ teleport ตัวเองได้ โดยแต่ละแห่งบนโลกก็จะมีสถานี เช่นว่า ถ้านายอยากมาโรงเรียนไวๆ นายอาจจะวาปไปโรงเรียนไม่ได้ แต่วาปมาที่ร้านฉันแล้วก็ค่อยเดินไปก็ได้” “พูดอะไรของนายเนี้ย ฉันรู้ว่านายอยากปลอบใจแต่ฉันอายุ 18 แล้วนะ” “ไม่เอาหน่านี้ฉันจริงจังนะ และฉันยังมีอีกเครื่องนะ เครื่องย้อนเวลาน่ะ แต่ถ้านายไม่อยากได้ก็ตามใจ ฉันไม่ได้บังคับ” “แล้วมันต้องทำไง หมายถึงผมต้องทำอะไรบ้าง เพื่อให้ได้มันมา” “ใจอ่อนแล้วสินะ ฉันจะฝังชิปไว้บนข้อมือของนาย ข้อมือขวาไว้สำหรับ teleport ให้นายกดปุ่มและนึกถึงสถานีที่นายจะไป ข้อมือซ้าย ให้นายเลื่อนเวลาที่นายอยากย้อนไปแล้วกดปุ่ม 2 ทีแล้วรอ”ระหว่างที่เขาพูดก็ได้ฝังชิปไปด้วย “รอนานไหมอะ?” “ขึ้นอยู่กับว่าสิ่งที่นายจะย้อนกลับไปทำมันมีคุณค่ากับใจนายแค่ไหน ถ้ามากก็รอนานหน่อย สิ่งที่มีคุณค่าน่ะ มักจะต้องใช้เวลาในการรอเสมอ” “โอเคเข้าใจแล้วละ ฉันไปได้เลยใช่ไหมนายฝังเสร็จแล้วเนี้ย” “เอาสมุดนี้ไปด้วย มันเป็นคู่มือการใช้น่ะ” “รับทราบ แล้วเจอกันนะครับคุณ…” “Reus” “เจอกันครับคุณ Reus”

“โอเค ฉันจะวาปกลับไปที่บ้าน เอ้ะ ในเมืองนี้สถานีมีแค่ที่ร้านของคุณ Reus สินะ TT” หล้งจากเข้ามาถึงบ้านก็ได้นั่งอ่านคู่มือได้ความว่า
1.พลังทั้งสองอย่างนี้ไม่ควรใช้งานเกิน 3 ครั้งต่อวัน
2.การสร้างสถานีทำได้โดยการ นำชิปที่ข้อมือซ้ายถอดแล้ววางไว้ที่สถาที่นั้น จนกว่ามันจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวซึ่งใช้เวลาไม่เท่ากัน อย่าลืมสิ่งที่มีคุณค่าน่ะ มักจะต้องใช้เวลาในการรอเสมอ

“ทำไมคุณถึงทำตัวแบบนี้ ฉันบอกกี่รอบแล้วว่าให้เลิกเล่นการพนัน!” เสียงของแม่ดังขึ้นมาถึงห้อง Gilbert “เห้อ นี้ฉันต้องไปห้ามศึกอีกแล้วสินะ” เขาจึงพลิกไปอ่านหน้าสุดท้ายก่อนไป ได้ความว่า
“หากผู้ใช้ฝ่าฝืนกฎข้อใด จะทำให้เขาผู้นั้นถึงแก่ความตาย โดยนัยน์ตาจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้า ตาของเขาจะมองไม่เห็นอะไรเลย ผมของเขาจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทอง ชิปที่ใส่จะจมลงไปอยู่ในข้อมือ เขาจะเริ่มลืมสิ่งต่างๆไปทีละนิด เว้นแต่เรื่องที่สำคัญมากๆจะลืมช้าที่สุดและเขานั้นจนหมดลมหายใจ ชิปที่สวมอยู่ก็จะกลับไปหาเจ้าของ” “แต่ผมจะไม่ทำให้ครอบครัวเดือดร้อน! ผมบริหารเงินได้หน่าคุณ” เสียงของพ่อที่เถียงตอบกลับแม่ไป “พอได้แล้วทั้งสองคนเลย” เสียงจาก Gilbert ดังลงมาจากห้องนอนทำให้ทั้งสองคนหยุดชะงักไป ต่อให้พวกเขาจะมีอารมณ์ที่รุนแรง แต่พวกเขาก็รักลูกมากพอที่จะไม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูกของเขา และพวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำงานของตนเอง

Gilbert เข้าไปหาแม่ “พ่อแกน่ะ เล่นการพนันอีกแล้วดูสิ แม่ละเบื่อจริงๆบอกกี่รอบก็ไม่ฟัง” “แม่โกรธที่พ่อเอาเงินไปเล่นการพนันใช่ไหมครับ” “เปล่าหรอก วงการนี้หน่ะมันน่ากลัวจะตาย แกก็รู้เผื่อคนพวกนั้นมันทำอะไรพ่อแกล่ะ แม่แค่เป็นห่วงนะ”

Gilbert เข้าไปหาพ่อ “แม่แกน่ะ ไม่เคยฟังอะไรที่พ่อพยายามจะอธิบายเลย จริงๆมันคือหุ้นตัวหนึ่งที่พ่อลงทุนกับเพื่อน มันไม่ใช่การพนันสักหน่อย” “พ่อโกรธที่แม่ไม่เคยฟังพ่อเลยใช่ไหม เขาว่าร้ายพ่ออย่างเดียวเลย” “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่รู้สึกน้อยใจ แม่แกน่ะบ่นอยากได้เครื่องซักผ้าอันใหม่และก็อยากปรับปรุงห้องครัวมาตั้งนานแล้ว เรื่องพวกนี้มันต้องใช้เงินน่ะ”

พวกผู้ใหญ่นี้นะ ทำไมไม่ยอมคุยกันดีๆ เอาหล่ะรีบนอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวแสดงละครเวที

เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ก็เข้ามาปลุก Gilbert เหมือนเดิมแต่ที่ต่างออกไปคือเขากระตือรือร้นมาก รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วบอกแม่ว่า “เดี๋ยววันนี้ผมนั่งรถเมล์ไปนะครับ” แม่ไม่ทันได้ตอบ Gilbert ก็วิ่งออกไปที่หน้าบ้านทำตามที่ Reus บอก “เอาล่ะกดปุ่ม แล้วก็รอ…” “จะได้ไหมนะ จะได้ไหมนะ” เขารออยู่ 5 นาที “เห้อ ฉันก็ไม่ควรจะเชื่ออะไรแบบนี้ตั้งแต่แรกบ้าจริง” เด็กชายพึมพำ ขณะที่กำลังจะไปบิดประตู “อ้าว สวัสดี Gilbert มาโรงเรียนเร็วหนิวันนี้” “อ้าวเฮ้ Reus เดี๋ยวนะ เห้ยมันใช้ได้จริงนิ” “แน่นอนอยู่แล้ว น้องชาย” “ขอบคุณมาก Reus งั้นฉันไปก่อนนะ See you”

และเขาก็ได้ไปรอ Celine อย่างใจจดใจจ่อ “สวัสดี Celine ฉันมาเร็วกว่าเธอด้วยแหละวันนี้” “เห้ย เป็นไปได้ไง นี้นายนอนค้างที่โรงเรียนหรอ” “come on babe รู้สึกถึงความพยายามที่ฉันมาเช้าเพื่อ เซอร์ไพรส์เธอหน่อยสิ” “ฉันล้อเล่นน่ะ อย่างที่นายบอกสิ่งที่มีคุณค่าน่ะ มักจะต้องใช้เวลาในการรอเสมอ ขอบคุณที่รอฉันนะ ^^ ” และหลังจากนั้นเขาก็ได้แสดงละครทุกอย่างผ่านไปได้อย่างยอดเยี่ยม และได้นั่งรถเมล์กลับบ้านกับ Celine “วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดเลย” Gilbert บอก “ฉันเองก็เหมือนกัน วันนี้เราแสดงได้ยอดเยี่ยมเลยล่ะ” “รอยยิ้มของเธอตอนมีความสุขนี้สวยมากเลย ฉันชอบดวงตาที่เปล่งประกายเวลาที่เธอพูดจัง”เด็กชายคิดอยู่ในใจ “ถึงบ้านนายแล้วละ ไว้เจอกันนะ” “เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลย อยากอยู่กับเธออีกสักหน่อยจัง” “ไม่ต้องมาปากหวานแล้วลงรถเร็ว เดี๋ยวเลยป้ายนะ” “ไว้เจอกันนะ” “Take care”

“กลับมาแล้วครับ แม่ วันนี้ผมแสดงละครได้ยอดเยี่… แม่! แม่! แม่! ทำไมแม่! มันเกิดอะไรขึ้น!” Gilbert นอนกอดร่างของแม่ที่นอนจมกองเลือดอยู่ “ใครทำอะไรแม่เนี้ย ทำไมแม่ถึงเป็นแบบนี้” หลังจากที่เขาตั้งสติได้ จึงได้พาแม่ส่งโรงพยาบาล และกลับมาดูภาพจากกล้องวงจรปิดพบว่ามีขโมยเข้ามาที่บ้านเขา มันฆ่าแม่และขโมยของไป “ฉันจะย้อนเวลา ฉันจะย้อนเวลาไป”

ครั้งที่ 1 เขาย้อนเวลาไปแล้วไปบอกตำรวจเพื่อให้ไปคุ้มกันแม่ที่บ้าน แต่ด้วยเหตุผลที่ว่าเขารู้อนาคตเพราะมาจากอดีตทำให้ตำรวจไม่เชื่อเขา

ครั้งที่ 2 เขาย้อนกลับไปบอกกันพ่อเขาว่าให้หยุดงานแล้วพาแม่ไปที่อื่น จะไปเที่ยวหรืออะไรก็ได้ พ่อก็ไม่เข้าใจที่เขาพูด

ครั้งที่ 3 เขาย้อนเวลากลับไปและไปช่วยแม่ด้วยตัวเอง แต่ปัญหามีอยู่อย่างเดียว เวลาที่แม่จะถูกฆาตกรรมและเวลาที่เขาต้องขึ้นแสดงนั้นใกล้กันมาก ทำให้ในครั้งนั้นเขาช่วยแม่ไว้ได้แต่ ทำให้ Celine เสียใจมากถึงแม้ Celine จะรู้เรื่องราวที่ขโมยจะขึ้นบ้านและเขานั้นช่วยแม่ไว้ได้ แต่ Gilbert ก็รับรู้ได้ว่า Celine นั้นไม่โอเค

เขาจึงได้ไปปรึกษากับ Reus ว่าเขาจะย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง เพื่อช่วยแม่และไปแสดงละครเวทีให้ทันเขาจะลองดูอีกที เขาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทันทีที่ Reus ฟังจบเขาก็พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวนะ Gilbert นายย้อนเวลาไปกี่ครั้งแล้วนะ 3 ครั้ง?” “ใช่ 3 ครั้ง” “นายมีโอกาสทั้งหมดเท่าไรล่ะ” “โอกาส? นายหมายถึงอะไร” “สมการที่อยู่ในคู่มือน่ะ กฎของที่ 3 ไง มันจะมีสมการอยู่ให้นายแทนตัวแปรเกี่ยวกับอายุ ปีนักษัตร ราศีของนายเขาไปและนายจะรู้ว่านายย้อนเวลาได้กี่ครั้งในชีวิต” “ไม่ใช่ว่าเราย้อนกี่ครั้งก็ได้หรอ?” “จะบ้าหรือไง อย่าบอกนะว่าไม่ได้อ่านที่ฉันให้ไปหน่ะ” “อ่านสิอ่าน แต่ว่าเรื่องมันซับซ้อนน่ะ ฉันเลยอ่านไม่จบ” “กลับไปอ่านซะ…” Reus พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามากไม่ใช่เพราะเขาโกรธแต่เพราะเขาเป็นห่วงเด็กคนนี้มากๆต่างหาก

“สมการ สมการ อยู่หน้าไหนนะ นี้ไงเจอแล้ว”Gilbert รีบกลับบ้านและมาค้นหาสมุดที่เขาลืมไปสนิทว่าต้องอ่านต่อให้จบ “โอเค เหลือแค่แทนค่า 5*3=15 แล้วก็ 15-12=3 อะไรนะ! 3 ครั้ง ฉันใช้โอกาสไปหมดแล้วเหรอ…” เขาสิ้นหวังมากแล้วเขาก็หลับไป

วันต่อมา เป็นวันที่เขาตื่นเช้ามาและบอกแม่ว่าวันนี้ผมอยากให้แม่ไปส่ง เขานั่งคุยก้บแม่ และบอกให้แม่จอดที่ร้านของ Reus “Reus ผมใช้มันเป็นหมดแล้วละ สิ่งที่เรียกว่าโอกาสน่ะ” “ดีนะที่ฉันเตือนนายก่อน ไม่งั้นละนายตายแน่” “แต่ Celine เธอดูเศร้ามากเลย Reus ผมอยากที่จะกลับไป…” “จะบ้าหรือไง! นายก็พึ่งบอกว่านายใช้โอกาสไปหมดแล้ว!” Gilbert ไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากร้านของ Reus สำหรับเขาความรักมันคงยิ่งใหญ่ ยิ่งใหญ่พอที่จะทำให้เขากล้าทำอะไรบ้าๆ และมันบ้าพอที่เขาจะยอมสละอะไรบางอย่าง

เขาเดินไปรอ Celine เหมือนเดิม “สวัสดี Celine” “สวัสดี Gilbert ทำไมหน้านายดูเศร้าจัง” “เธอน่าจะเศร้ากว่าฉันเยอะ” “ฉันก็คงไม่อาจจะโกหกนายหรอกนะ” ทั้งสองคนเดินขึ้นห้องพร้อมกันและคุยกันระหว่างทาง “ถ้าเราย้อนเวลาไปได้ก็คงดีเนอะ ถ้านายช่วยแม่ เสร็จแล้วก็เดินทางมาทัน ฉันไม่ได้โทษนายนะ ฉันแค่พูดเล่นๆน่ะ เผื่อนายจะอารมณ์ดีขึ้น” “เธอคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ ฉันหมายถึงถ้าฉันย้อนเวลาได้” “แน่สิ! เราจะได้แสดงด้วยก้นไง ฉันคิดว่าเราจะทำมันได้อย่างยอดเยี่ยมแน่ๆ” รอยยิ้มของเธอเหมือนกันเลยเหมือนตอนที่อยู่บนรถเมล์ในวันนั้น ดวงตาที่เปล่งประกายเวลาที่เธอพูด เขาได้เพียงแต่คิดในใจและไม่ได้เอ่ยออกไป

“Reus ผมมีเรื่องจะบอกน่ะ ขอบคุณคุณมากเลยนะ สำหรับทุกอย่างเลยที่เตือนผม คุณเป็นพี่ชายที่ดีสำหรับผมเสมอมา ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือผม ถ้าไม่มีคุณผมคงไม่ได้มาถึงตอนนี้” “นายสบายดีไหม” Reus ถาม Gilbert นิ่งไปแปปหนึ่ง เขาร้องไห้ออกมา เป็นน้ำตาไหลออกมาทั้งที่เขาพยายามห้ามมันเอาไว้แล้ว “สบายดีครับ ให้ผมได้กอดคุณทีหนึ่งได้ไหม” “ได้สิ น้องชาย”

หลังจากนั้นเขาก็กลับบ้าน บอกรักพ่อกับแม่ เสมือนว่าเขาจะได้จากไปไกลแสนไกล เขาเข้าไปที่ห้องตัวเองจัดทุกอย่างให้เรียบร้อยและเขาก็เลื่อนอะไรบางอย่างที่ข้อมือเขาด้านซ้าย จากนั้นก็กดปุ่ม 2 ที

จากนั้นเขาย้อนกลับมา ณ วันที่เขาแสดงละคร เขาอยู่บ้านตั้งแต่เช้าจนถึงเวลาที่ขโมยจะเข้ามาโดยอ้างกับแม่ว่าป่วย หลังจากจัดการกับขโมยได้เสร็จ เขากดปุ่มที่ข้อมือขวา เขาไม่ได้วิตกกังวลเลย สำหรับเขา เขาไม่ได้มีความต้องการอะไรแล้ว เขาทำทั้งหมดนี้ไปเพื่อรอยยิ้มของเธอผู้นั้น ทำให้เขา teleport ได้เร็วมาก

“ทำไมนายมาสายจัง Gilbert รีบเข้าโรงเรียนเร็วสิ จะแสดงแล้วนะ!” Gilbert วิ่งเข้าไปกอด Reus “ผมขอโทษนะพี่ชาย” “นายเป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย” “เปล่าน่ะ แค่อยากขอโทษพี่ชายไว้ก่อนที่ทำให้ต้องคอยเป็นห่วงผมตลอดเลย” เขารีบวิ่งไปที่สถานที่แสดง เขาไปแสดงได้ทันเวลา แต่ว่า...

เขาเริ่มลืมบทพูดไปเรื่อยๆ ทำให้เขาเล่นนอกบทแต่ก็ยังพอไปได้ จนถึงบทที่ Romeo ต้องกินยาพิษ เป็นจังหวะที่สีผมเขาเริ่มเปลี่ยนไปสีทอง เมื่อ Celine ที่แสดงเป็น Juliet ตื่นมา เธอนำเขาเข้ามาไว้ที่ตัก แล้วก็ถามว่าเขาเป็นอะไรไหม “นัยน์ตาของนายเป็นสีฟ้า และผมนายมันเกิดอะไรขึ้น!?” “เขาลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว เว้นไว้ก็แต่เธอ” “ทั้งที่ตามบทละครเขาควรจะสลบอยู่อย่างนั้น แต่เขากลับลืมตาและฟื้นขึ้นมาพูดกับเธอ “ฉันแสดงได้ดีไหม?” “ยอดเยี่ยมเลย Gilbert” “มันดีจังที่ฉันยังจำได้เธอได้” “หมายความว่ายังไง?” “มันหมายความว่าเธอสำคัญ และฉันขอโทษที่มาช้าไปนิดนึงนะ อย่างที่บอกหล่ะ สิ่งที่มีคุณค่าน่ะ มักจะต้องใช้เวลาในการรอเสมอ ฉันคิดว่าฉันหน่ะสำคัญอะนะ^^” เป็นอีกครั้งที่เธอยิ้มกับคำอวดดีของเขา “ต่อให้ฉันมองไม่เห็นแต่ฉันก็รู้ว่าเธอยิ้มอยู่”

Reus ตกใจที่ได้เห็นชิปสองอันนั้นกลับมาหาเขาอีกครั้ง “Gilbert หมอนั้นเอาจริงสินะ” เขาไม่ได้ลืม แต่รู้ว่าตัวเองคงไม่อาจรั้งเด็กหนุ่มที่มีปนิธานอันแน่วแน่ไว้ได้ น้ำตาเขาค่อยๆไหลออกมา “แล้วเจอกันนะ น้องชาย”