บันทึกความรักของชะนี

บันทึกฉบับที่หนึ่ง : ความรักครั้งแรก

ฉันรู้… ชั้นรู้ดีย่ะ… ชั้นรู้จักความรักอันแสนบริสุทธิ์ อ๊า! ก็ความรักจากพ่อแม่น่ะสิ ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้น แต่วันนี้ชั้นอยากจะพูดถึงความรักอันเปิดบริสุทธิ์ของฉัน (ว้าย! ไม่ใช่อย่างนั้นนะ) คือชั้นหมายถึงความรักครั้งแรกของฉันน่ะ 

ความรักครั้งแรกของฉันเกิดขึ้นตอนฉันอยู่ชั้น ม. 1 มันเป็นความรักที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง เคยเป็นมั้ยล่ะที่ใครสักคนเป็นแม่เหล็กดึงดูดสายตาของเราตลอดเวลา แล้วเวลามองไปทางที่เขายืนอยู่ ก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขินตัวม้วนจนจะกลายเป็นน็อต ทั้งที่เขาก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเราเลยสักนิด 

…ใช่แล้วล่ะ…ความรักเปิดบริสุทธิ์ของฉัน คือ การรักเขาข้างเดียว! 

ไม่ต้องบรรยายก็รู้ว่าคนอย่างฉันก็ได้แต่รักเขาข้างเดียว เพราะสาระร่างที่ไม่เข้าตาชาวบ้านอย่างฉัน ตัวเตี้ยมะขามป้อม ถูกล้อประจำว่าเป็นที่นอนมัดตั้ง แล้วยังจะฟันเหยิน ตาหยี จมูกบี้นี่อีก ทำให้ฉันกลายเป็นเด็กผู้หญิงแถวหน้าของความขี้เหร่ โอ้ย! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำไมฉันได้แต่หลงรักชาวบ้านเขาข้างเดียว (แต่ตอนนั้นน่ะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันขี้เหร่ ฉันคิดเสมอว่าฉันสวย) 

ฉันแอบชอบพี่โจ้ รุ่นพี่ม.4 ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวท็อปของโรงเรียน คือบอกเลยว่า พี่เขาเป็นนิยามของคำว่าหนุ่มฮ็อตจริงๆ (เน้นเสียง- จริง-จริง)  คืองานดีหัวจรดเท้าจ้าเธอจ๋า ทั้งหุ่นดี สูง ขาว หล่อ จมูกโด่ง คิ้วดก ว้ายยย! อย่าให้บรรยาย คนนี้สิบเต็มสิบเลยจ้า บอกเลย!

ฉันชอบเขาม๊ากกก จนถึงขั้นเขียนจดหมายบอกรักเลยเธอเอ้ย ! 

อุ๊ย! พูดแล้วเขิน 

หลังจากนั่งกัดฟันเหยินคิดอยู่นาน ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าฉันจะฝากจดหมายที่กลั่นออกมาจากหัวใจของฉันไปให้เขา ฉันมั่นใจ (และมั่นหน้ามาก) ฉันเชื่อว่าความรักจะชนะทุกอย่าง และมันไม่ผิดเลยที่เราจะรักใครสักคน ฉันบรรจงเขียนจดหมายรักของฉันด้วยความรักและท่วงทำนองที่หวานปานน้ำผึ้งแท้เดือนห้า ฉันแอบไปเขียนจดหมายข้างแปลงเกษตรในช่วงพักกลางวัน ตรงนี้เหมาะที่สุดที่ฉันจะได้ใช้เวลาอยู่คนเดียว และตั้งใจกลั่นกรองข้อความในใจใส่ลงไปในจดหมาย 

ฉันยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อเขียนเสร็จ - ช่างเป็นจดหมายรักที่แสนโรแม๊นซ์ ฉันพับมันให้เล็กที่สุด แล้วเอาใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรง…พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปยื่นให้พี่โจ้ด้วยตัวฉันเอง

มันจะเหมือนฉากในหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่นางเองยื่นจดหมายรักให้พระเอก และก้มมองพื้นด้วยความเหนียมอาย ก่อนที่พระเอกจะค่อยๆ เชยคางของเธอขึ้น และจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผาก…..ว้ายยยยยยย!! แค่คิดก็ร้อนผ่าวไปถึงหูแล้วเธอจ๋า 

เรื่องราวมันน่าจะเป็นอย่างนั้นแหละนะ หากฉันไม่บังเอิ๊นนน (เสียงสูง) ลืมจดหมายนั่นไว้ในกระเป๋ากระโปรงนักเรียน แล้วแม่ก็ดั๊น (สูงขึ้นอี๊กก) มาขยันซักผ้าวันนั้นพอดี 

เย็นนั้นฉันกลับจากเรียน และรีบไปหาจดหมายน้อยในกระโปรงที่แม่ซักตากไว้…ไม่มีจดหมาย!

ฉันไม่กล้าถามแม่… 

แต่แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร…

จนถึงเวลากินข้าวเย็น เรานั่งกินข้าวกัน แล้วแม่ก็พูดนิ่งๆ ว่าเจอจดหมายในกระเป๋ากระโปรง และฉันก็ทำให้แม่ผิดหวังมาก 

“อย่าลืมว่าหน้าที่ของลูกตอนนี้คืิออะไร” แม่พูดพร้อมกับวางเนื้อปลาทูในจานของฉัน

น้ำตาของฉันไหลลงจาน

.

.

.

.

.

.

ฉันจะทำยังไงดี 

แต่ละคำกว่าจะคิดได้นะแม่นะ แล้วตอนนี้ฉันก็ลืมแล้วว่าจดหมายอันหวานปานน้ำผึ้งนั้นเขียนว่ายังไง 

เฮ้อ….จบกัน

และนั่นแหละความรักครั้งแรกในชีวิตของชะนีหน้าเหียกอย่างฉัน