[ Fic Tokyo Revengers ] 暗闇で光る รัตติกาลทมิฬ - นิยาย [ Fic Tokyo Revengers ] 暗闇で光る รัตติกาลทมิฬ : Dek-D.com - Writer
×

    [ Fic Tokyo Revengers ] 暗闇で光る รัตติกาลทมิฬ

    ดวงตาสีอเมทิสที่เป็นประกายสดใสแฝงไว้ซึ่งความอบอุ่น มันคือภาพความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว หากแต่เขากลับไม่เคยเลยสักครั้งที่จะลืมเลือนความอ่อนโยนแสนอบอุ่นนั้น ใช้ชีวิตให้สนุกกว่านี้หน่อยสิ พ่อเด็กเรียน

    ผู้เข้าชมรวม

    2,099

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    10

    ผู้เข้าชมรวม


    2.09K

    ความคิดเห็น


    27

    คนติดตาม


    280
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  3 ก.พ. 65 / 17:10 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

     

     

    เมื่อครั้งยังเด็กได้มีผู้หญิงคนหนึ่งยื่นมือมาช่วยเหลือเขาจากพวกเกเรที่น่ารำคาญ เธอเป็นดั่งประกายแสงในจิตใจที่บิดเบี้ยวไปมาจากการหลอมรวมของทุกอย่างรอบกาย ทว่านอกจากเกม ดวงตาและคำพูดทิ้งท้ายก่อนจากลา เขากลับจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลยสักนิด

    แม้กระทั่งใบหน้าก็ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา

    คงมีแค่เพียงเครื่องเล่นเกมพกพาขนาดกลางเพียงเท่านั้นที่ยังคงถูกรักษาไว้เป็นอย่างดี

     

     




    “นี่พวกนาย!

    ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

    “โอ๊ย!

    “...”

    เสียงแรกคือเสียงหวานใสปานกระดิ่งของเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีหวาน ข้างกายเธอก็เป็นเด็กชายที่ตัวเล็กลงมาหน่อย มองแวบเดียวก็รู้ในทันทีว่าอีกฝ่ายต้องอายุมากกว่าพวกเขาแน่นอน – คิซากิ เท็ตตะมองคนที่เพิ่งเขกหัวพวกเด็กเกเรทั้งกลุ่มด้วยแววตาเรียบเฉย เขานั้นไม่เข้าใจว่าทำไมหล่อนถึงได้เข้ามายุ่งด้วย

    “ทำอะไรเพื่อนนะหะ? – แล้วนี่ทำไมไม่ไปเรียนกัน มาทำตัวเลียนแบบจิ๊กโก๋ทำไม”

    เด็กสาววัยสิบสองขวบเลิกคิ้วไม่เข้าใจพร้อมกับเท้าสะเอวใส่เด็กชายรุ่นราวคราวน้องชายกลุ่มนั้น

    และแน่นอนว่าเด็กพวกนี้รู้จักกับเธอ—

    “โธ่.. เจ๊อะ!

    “ไม่ต้องมางอแงเลย ไปเรียน!

    “คร้าบบบบบ”

     

     



    คิซากิยังคงมองเด็กผู้หญิงที่อายุมากกว่าด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋าออกมาปัด ๆ เช็ด ๆ กระเป๋านักเรียนของตัวเองที่ถูกแย่งทิ้งลงกับพื้น ทว่าเด็กสาวคนนั้นกลับคว้ามันไปเสียก่อน

    นั่นแหละจึงทำให้เด็กชายต้องเงยหน้ามองเจ้าหล่อนอย่างช่วยไม่ได้

    เรือนผมสีคาราเมลเข้มรวบสูงเปิดหน้าผาก ดวงตาสีอเมทิสกลมโต จมูกจิ้มลิ้มน่ารักกับริมฝีปากที่ยังคงมีไม้สีขาวของอมยิ้มโผล่อยู่ ทว่าการแต่งกายของเธอนั้นกลับสวนทางกับสีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนเลย มันทำให้เขารู้สึกขัดแย้งอยู่ลึก ๆ

    มันบอกไม่ถูกว่าเหตุอันใดถึงได้รู้สึกเช่นนั้น

    หากเทียบกันแล้วคนตรงหน้าเขาน่ารักกว่าทาจิบานะ ฮินาตะเสียอีก แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเท่เหมือนผู้ชายไม่มีผิดเลย— เอาเป็นว่าตอนนี้คิซากิรู้สึกเหมือนภายในอกของเขาเหมือนมีอะไรบินวนไปหมด ก่อนเรียวคิ้วของเด็กสาวจะขมวดยุ่งสงสัย

    “นี่กระเป๋าของเธอใช่ไหม?”

    “...อืม”

    “ทำไมกระเป๋ามันหนักงี้ละ แบกแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ” ไม่พอ เจ้าหล่อนยังยกกระเป๋าขึ้นลงเหมือนกำลังกะปริมาณน้ำหนักของมันอยู่ด้วยแขนข้างเดียว

    และคิซากิก็ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเขาแบกแบบนี้ไปโรงเรียนทุกวันจริง ๆ

    “อืม”

    “ข้างในมีอะไร— หนังสือ?”

    เด็กชายมองคนที่แอบแง่ม ๆ ดูของในกระเป๋าสะพายนักเรียนของเขา แล้วก็ต้องเลิกคิ้วกับปฏิกิริยาของเธอ เพราะมันไม่ใช่สีหน้าประหลาดใจกลับเป็นสีหน้าเหมือนเบื่อเซ็งกับจำนวนหนังสือมากกว่า พอได้เห็นเช่นนั้นแล้วมันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้

    คงเป็นประเภทที่พ่อบอกว่าไม่ควรพูดคุยด้วยสินะ...

    “สำหรับเด็กในวัยนี้ สิ่งสำคัญคือการเรียนรู้นอกบทเรียนผ่านการเล่นสนุกสิ – ไม่ใช่เอาแต่ท่องตำราหนังสือ เด็กไม่ใช่หุ่นยนต์สักหน่อย”

    “....”

    ผิดคาด.. เด็กสาวไม่ได้มีสีหน้าเบื่อเพราะหนังสือแต่เป็นเพราะอายุวัยในช่วงนี้ของเขาต่างหาก

    “เคยเล่นสนุกอย่างพวก.. เกม หรือ วิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ บ้างไหม?”

    “น่าเบื่อ” ไร้สาระด้วย

    เธอเลิกคิ้ว “หืม.. แล้วการที่ต้องเรียนอยู่ตลอดเวลาละ ไม่น่าเบื่อกว่าเหรอ?”

     

     



    ในช่วงเวลานั้นคิซากิเองก็เริ่มจำไม่ได้แล้วเช่นกันว่าอีกฝ่ายพูดอะไร แต่สิ่งที่เขาจำได้แม่นเลยก็คือ เครื่องเล่นเกมสีเข้มแบบพกพาที่เขาเคยอยากจะได้ แต่โดนพ่อกับแม่ปฏิเสธ บัดนี้มันถูกยื่นมาตรงหน้าเขาด้วยฝีมือของเด็กสาวแปลกหน้าคนนี้

     

    “หวังว่าสักวัน ฉันจะได้เจอนายตอนที่มีสีสันกับรอยยิ้มมากกว่านี้นะ”



     

    คิซากิไม่เข้าใจ...

    เขาแทบจะจัดให้เด็กสาวแปลกหน้าผู้มีดวงตาสีอเมทิสไปอยู่รวมในโหมดคนบ้า ที่ไม่ควรเสวนาด้วยตั้งแต่แรกในทันที ทว่าตราบจนทุกวันนี้จากเหตุการณ์ในวันนั้น เครื่องเล่นเกมที่ว่านั่นก็ยังถูกเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีภายในห้องของเขา

    ในฐานะสมบัติชิ้นสำคัญ—

     





     

    “ผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิง หลีกไป”

    “งั้นเลิกยุ่งกับน้องชายฉันก่อนสิ”

    “ดื้อ”

    “หัวแข็ง”



     

    “คิซากิ~ ถ้านายไม่เอา ฉันขอน่า~

    “อย่ายุ่งกับเธอ”

    “อย่ามาใกล้ฉัน เด็กบ้า!

    “...”




     

    “คิดว่าเกมของนายจะดำเนินไปตามที่ต้องการได้เหรอ?”

    “....”

    “ฆ่าฉันสิ – ถ้ามันทำให้เกมนายเดินง่ายขึ้น”

     

     




    ฮานะกาคิ ซากุระ

    พี่สาวคนโตแห่งบ้านฮานะกาคิ เคยเจอกับคิซากิครั้งหนึ่งช่วงสมัยเด็กก่อนหน้าที่พ่อกับแม่จะพาทาเคมิจิย้ายโรงเรียน และแน่นอนว่าคนอย่างซากุระ ไม่เคยจำอะไรอยู่แล้ว

    “....อะไร?”



     

    คิซากิ เท็ตตะ

    เด็กหนุ่มผู้ที่อายุน้อยที่สุดแล้วเมื่อเทียบจากบรรดาสมาชิกของแก๊ง ทว่าด้วยสมองอันชาญฉลาดของเขา ทำให้กลบในเรื่องของอายุไปได้ เคยได้รับการช่วยเหลือจากซากุระครั้งหนึ่ง แต่ตัวเขาเองก็จำเธอไม่ได้เหมือนกัน

    “ช่วยหยุดก่อกวนแผนผมสักที!

     

     




    #ตัวร้ายกับความทรงจำที่ไม่เคยลืม

    #ซากุระเถื่อน

    #พี่สาวจอมลืมชื่อกับตัวร้ายที่จำได้แค่ตา

    #อีกรูทจักรวาลแยกของเรื่องพี่สาวผมไม่น่ารัก

     




    ตาม # ค่ะ นี่คือจักรวาลแยกในรูทของคิซากิ จากเรื่องพี่สาวผมไม่น่ารักหรอก รูทตัวร้ายที่ใครหลาย ๆ คนคงคาดไม่ถึงอย่างแน่นอน ในมุมมองของไรท์ ก่อนที่เขาจะร้ายมันย่อมต้องมีเหตุผลมาก่อนเสมอ หิหิหิ

    เรื่องนี้จะทำการเริ่มอัพตอนแรกหลังพาร์คคิซากิจบในเรื่อง [ Fic Tokyo Revengers ] おねえさん พี่สาวของผมไม่น่ารักหรอกนะ สามารคคลิ๊กที่ชื่อเรื่องเพื่อไปอ่านได้นะคะ


    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น