จนกว่าจะหายไป

     ชีวิตรักของฉันมันช่างน่าเศร้า ไม่สิ ที่น่าเศร้าคือตัวฉัน ในวันที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาฉันอดที่จะรู้สมเพสตัวเองไม่ได้ คนที่ไม่ดีก็คือฉัน คนที่เอ่ยปากลาก็คือฉัน แต่สุดท้ายคนที่ไปไหนไม่ได้ก็ยังคงเป็นฉันเอง

     ฉันเชื่อว่าการเขียนคือการระบายสิ่งที่อยู่ในจิตใจได้ดี อาจจะไม่ที่สุดแต่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาผู้ใดแล้ว หวังว่าพวกคุณคงจะไม่ใจร้ายกับฉันเกินไปนะ ช่วยอยู่กับฉัน จนกว่าที่ทุกอย่างจะจางหายไป

               ----------------------------------------------------------------------------------------

     สวัสดีค่ะทุกท่าน นิยายเรื่องนี้ตั้งใจว่าจะเป็นนิยายแนวบ่นๆ ไปเรื่อยไปเปื่อยนะคะ แนวเพ้อๆ เชื่อว่ากลับมาอ่านเองในภายหลังน่าจะขนลุกน่าดูค่ะ ขอบคุณทุกคนที่กดเข้ามานะคะ