เก็บหูของเจ้าเดี๋ยวนี้นะ

    

ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังนั่งชันเข่าหลบมุมอยู่ภายในกระท่อมอันคับแคบ หูกับหางที่เคยตั้งและสะบัดไปมาจน

คิดว่าถ้าหากสะบัดแรงอีกเพียงนิด ก็อาจจะทะยานสู่ฟ้าได้เหมือนวิหคลู่ลงจนแนบชิดไปผมและอาภรณ์สีดำที่เจ้าตัวสวม

อยู่ ดวงตาที่เคยเปล่งประกายระยิบระยับ บัดนี้มีหยาดน้ำใสก่อตัวจวนจะไหลอยู่รอมร่อ

ชวนให้ผู้ที่พบ อยากจะเข้าไปกอดปลอบเสียเหลือเกิน ยกเว้นนางไป๋ฮุ่ยเหมยไว้คนนึงแล้วกัน

"ไยเจ้าไปนั่งหลบมุมอยู่ตรงนั้นเล่า"

"....."

"เจ้าจะน้อยใจไปไย เยว่ชื่อ ข้ายังมิได้ทำอันใดเลยนะ"

"เจ้าดุข้าต่อหน้าเจ้ามนุษย์หน้าโง่นั้น"

"แล้วเจ้าจะโชว์หูกับหางของเจ้าทำไมกันเล่า! เลิกทำตัวเยี่ยงเด็กแล้วมานั่งกินข้าวเสีย"

"ไม่!!!!!"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

สวัสดีทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านกันนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่แต่ง จริงๆคือจะแต่งเก็บไว้อ่านคนเดียวค่ะ

แต่ถ้ามีคนชอบก็ขอบคุณนะคะ เปิดเรื่องแบบไม่มีพลอตในหัวเลยค่ะ น่าจะแต่งตามใจตัวเองเลย

ตอนแรกเลือกไม่ถูกระหว่างแนวจีนโบราณหรือแนวแฟนตาซี เพราะเค้าไม่มีความรู้ในเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่

ก็เลยจับมิกซ์เป็นเรื่องนี้ค่ะ แหะๆ ในด้านภาษาถ้าเค้าใช้คำผิดบอกได้เลยนะคะ ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่แต่จะพยายามทำออก

มาให้ดีที่สุดค่ะ ขอบคุณนะคะ