My Chef เชฟซ่อนใจ

     "ผมขอนั่ง..." ให้ตายเหอะ คนกล้าบ้าบิ่นแบบผมเกิดพูดติดอ่างขึ้นมาเสียอย่างนั้น คุณเอ๊ยถ้าไม่ติดอ่างก็คงเพราะผมเริ่มจะติดใจใบหน้าหล่อ ๆ ของคนตรงหน้า ยามที่เขาปรายตามองมา พับผ่าสิหัวใจคนไม่เคยมันสั่นริกระรี้

     "..." เขาไม่พูดแต่ปรายตามองไปรอบ ๆ ร้าน ในวันที่หนาวเหน็บเช่นนี้ผู้คนเข้ามาเบียดเสียดหลบความหนาวในคาเฟ่เล็ก ๆ ที่รสชาติไม่เล็กเลย เขาไม่พูดแต่พยักหน้าอนุญาต

     "ขอบคุณมากครับ ผมรอมาเกือบชั่วโมงแล้วกว่าจะถึงคิวของผม" มาวินวางถาดบรรจุเพรสตีจแสนอร่อยกับถ้วยกระเบื้องเครือบเปราะบางบรรจุเครื่องดื่มสีเข้มร้อนลงบนโต๊ะฝั่งตรงข้าม

     "..." เขาไม่พูดอีกแล้ว แต่ริมฝีปากหยักบางของเขาฉีกขึ้นทั้งสองข้างก่อนจะเผยรอยยิ้มให้คนมองอยากจะเข้าไปค้นหา 

     คาเฟ่เล็ก ๆ กลางกรุงปารีสแห่งนี้เป็นที่รู้จักของคนในพื้นที่และนักท่องเที่ยวผู้เชี่ยวชาญในการลิ้มรส หลายต่อหลายคนที่ดั้นด้นมาที่คาเฟ่แห่งนี้ถ้าไม่เพราะติดใจในรสชาติก็เป็นพวกหน้าใหม่ที่อยากลิ้มรสช็อกโกแลตร้อนของที่สักครั้งหนึ่งในชีวิต

     เขาไม่พูด ผมก็ไม่พูด

     ผมจินตนาการเอาคนเดียวในใจก็ได้

     "รอให้มันเย็นเสียก่อน จิบตอนนี้ปากพองนะ" คนไม่พูดเปล่งเสียงเป็นครั้งแรก ตายล่ะหัวใจคนฟังเต้นไม่เป็นจังหวะ แค่เสียงทุ้มเบา ไม่สิไม่คิด ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเสียงนี้กระซิบกระซาบอยู่ข้างใบหูมันจะ....

     ไม่ 

     ไม่ไหวแล้ว

     'ผมอยากกินเขา' 'ผมอยากกินผู้ชายคนนี้'