ข้าก็เเค่คุณหนูของจวนนี้เท่านั้น

     “เเม่หนู ใยเจ้าถึงได้มานอนอยู่หน้าจวนข้าเล่า พ่อเเม่เจ้าหายไปไหนเสียล่ะ”   

       เสียงหวานอ่อนโยนของฮูหยินเอกเพียงหนึ่งเดียวของจวนเเม่ทัพเอ่ยถามเด็กสาวตัวเล็ก ที่สภาพมอมเเมมดูไม่ได้ไปทั้งตัว

     “หนูจากพวกท่านมาเเล้ว มาไกลเหลือเกินค่ะ”   

เสียงเศร้าสร้อยเเสนเย็นชาทำเอาคนฟังอย่างฮูหยินหยางขนลุกชันทั่วเเขน เด็กสาวตัวเล็กเพียงนี้มีนํ้าเสียงเย็นเยือกสามารถตัดขาดจากพ่อเเม่ได้เลยหรือ

      “เจ้ามิมีที่ไปเเล้วงั้นหรือ.....ข้าอยากมีลูกสาวอีกซักคนไว้เป็นเพื่อนบุตรสาวคนเล็ก เจ้าอยากเป็นลูกสาวข้ารึไม่เล่า”

   นางถูกชะตากับเด็กสาวตรงหน้านี้นัก เเม้ตอนนี้จะมอมเเมมไปซักหน่อย เเต่นางมั่นใจมากนัก ว่าภายใต้ดินโคลนที่เปรอะเปื้อนไปทั่วตัวนั้น จะต้องซ่อนเพชรเม็ดงามเอาไว้อย่างเเน่นอน

    “.......”

เด็กสาวไม่ตอบเเต่กลับส่งสายตาโอนอ่อนมาให้นางเเทน

  “ตั้งเเต่ตอนนี้เจ้าคือบุตรสาวคนรองเเห่งจวนเเม่ทัพทิศเหนือ เรียกข้าว่าท่านเเม่นะลูก ตอนนี้รีบเข้าจวนเถิด ฝนทำท่าจะตกอีกเสียเเล้ว เเม่จะพาเจ้าอาบนํ้าเเต่งตัวขัดสีฉวีวรรณให้งามหยดเลยจริงเชียว” ยิ่งมองนางนิ่งเอ็นดูเด็กสาสคนนี้ บุตรสาวบุตรชายนางทั้งสามจะต้องยินดีกันเเน่ ที่มีน้องสาวอีกคนมาให้คอยหวงเช่นนี้ สามีนางบ่นนักบ่นหนาว่าลูกสาวคนเล็กนิสัยห้าวหานมิต่างจากชาย ถ้ามีอีกคนอยากให้รักสวยรักงามเหมือนมารดาเช่นนาง ตอนนี้คงจะสมใจสามีนางเเล้วล่ะ

  “ค่ะ..ท่านเเม่” เด็กสาวเอ่ยตอบเพียงเท่านั้น เเละลุกเดินเข้าสู่จวนเเม่ทัพตามเเรงจูงของฮูหยินหยางคนงาม ที่ใจร้อนอยากจับนางอาบนํ้าเเต่งตัวใหม่เสียเลยตรงนี้