ความทรงจำแห่งวาเดอร์เลย์

   ใบไม้ผลิโชยกลิ่นหอมทั่วนภา ยังคงมีหญิงสาวชรานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ ในทุกๆปีของวันนี้ วันช่างเป็นวันที่แสนจะหอมหวาน ความทรงจำที่แสนจะตราตรึงใจ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ตาม....

"คุณย่าทวดคะ" หญิงสาววัยละอ่อน ผู้ซึ่งน่าจะเป็นหลาน เธอเดินเข้ามาหาหญิงสาวชรา สาวชราคุณย่าของเธอส่งยิ้มหวานบางๆ ใบหน้าถึงแม้จะดูเหี่ยวย่นไปตามวัย แต่ก็ดูสดใสไม่มีหม่นหมอง

"อ้าว แพริท มาสิ มานั่งกับย่าสิ" หญิงชราตบเก้าอี้เป็นเชิงให้หลานนั่งลงตรงข้างๆกายเธอ

        "ทำไม ในวันที่18กุมพาพันธ์ของทุกๆปี คุณย่าถึงชอบมานั่งที่นี่ตลอดเลยล่ะคะ"

   หญิงชราหัวเราะฮ่าๆในความอยากรู้ของหญิงสาววัย18 มันน่าย้อนคิดไปถึงสมัยนั้นจริงๆ

"อื้ม..ย่าคงอยากมาเสพสุข ย้อนคิดถึงเรื่องเก่าๆน่ะ" หญิงชราวัย86ปี ทอดมองไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง "เวลาที่ย่าได้มานั่งที่นี่ที่ไร มันทำให้ย่ารู้สึกคิดถึงใครบางคนตอนสมัยย่าเป็นสาวๆน่ะฮ่าๆ"   หญิงชราพูดไปหัวเราะไป

"ใครหรอคะ เพื่อนคุณย่าหรอ"  

"เปล่าหรอกจ้ะ"  

"อ้าวงั้นเขาเป็นใครหรอคะ ผู้ชายผู้หญิง"

    หญิงชราห้วนคิดย้อนไปเมื่อตนอายุได้18ปี มันช่างน่าตลกนัก

"ผู้ชาย.."

"ว้าวว..คงจะสนิทมากเลยสินะคะ"

"จ้ะ..เขาเป็นรักแรกของย่าเอง"

"ย่าทวดพูดงี้ ทำเอาแพริทอยากจะฟังแล้วสิคะ"

"ได้สิจ้ะ"  หญิงชราอมยิ้ม ความรักที่แสนจะหอมหวาน ความรักที่แสนจะบริสุทธิ์ ความรักที่เรียกว่าความไม่แน่นอน...

               

        ความรักที่ทำให้เธอนั้นต้องจำสุดใจไม่มีวันลืม

                        

                  " ความทรงจำ แห่งวาเดอร์เลย์ "