ร้ายสยบแบ๊ว

“ท่านหญิง ท่านหญิง ค่ะ”

ภาพเบื้องหน้าปรากฏร่างบางของหญิงสาวกำลังเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดกว้างรับลม เรือนผมสีทองยวงใยดุจไหมทองคำปลิวสไวตามแรงลม ล้อมกรอบดวงหน้าที่ทั้งงดงามและเย่อหยิ่ง  ผสานกับดวงตาสีฟ้าใสดุจคริสตัลเปล่งประกาย ยิ่งส่งเสริมให้หญิงสาวผู้นี้งดงามราวกับภาพวาดบนผนัง  มากกว่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดา

“ท่านหญิงดาร์เลน่าค่ะ”

“ว่าอย่างไร แม่นม” หญิงสาวเจ้าของนาม ผินหน้ากับมามองคนเรียกอย่างระอาปนเบื่อหน่าย

“ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น ท่านหญิงดูเหม่อลอยบ่อยๆนะคะ” เมดาลิน มองหญิงสาวที่ตนเลี้ยงมาอย่างประคบประหงม ด้วยสีหน้าเห็นใจระคนสงสาร

ดาร์เลน่า มองเมลินดา แล้วหวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

ใช่!!! เหตุการณ์ที่ทำให้เธอ ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

จนคิดว่ามันคือความฝัน

สามวันก่อน

ท่ามกลางคลื่นความร้อน ของประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กำลังทดสอบความแข่งแกร่งของมนุษย์บนท้องถนน ดาริกา ก็เป็นหนึ่งในนั้นที่กำลังเดินฝ่าความร้อนระอุยามเที่ยงวันเพื่อกลับคอนโดโดยเร็วสุด

“สวัสดี ครับคุณดาริ” ลุงยาม ที่คุ้นเคยกลับผู้อาศัยทุกคนเอ่ยทัก

“สวัสดีค่ะ อากาศร้อนมากเลยนะคะ” ดาริกาตอบกลับอย่างเคยเช่นกัน

เธอนับเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี กับคนรอบข้าง เว้นแต่งานของเธอไม่มีเวลาที่แน่นอน ทำให้เพื่อนสนิทมิตรสหาย มีอยู่ไม่มากนัก

เมื่อกลับมาถึงห้องอย่างแรกที่เธอทำ คือพุ่งตัวลงไปที่เตียง พลางหวนนึกถึงบทสนทนาก่อนหน้าที่ทำให้เธอต้องฝ่าแดดร้อนๆ เพื่อไปพบกับผู้กำหนดชะตาเงินต่อชีวิตในแต่ละเดือนของเธอ

ดาริกา เป็นหญิงสาวอายุยี่สิบปลายๆ มีอาชีพหลักเป็นนักเขียน อาชีพรองเป็นนักวาดการ์ตูน เวลาทำงานไม่แน่นอน และเงินก็ไม่แน่นอนเช่นกัน 

ช่วงนี้อยู่ในช่วงขาขึ้นของวงการนักเขียน นิยายที่เธอแต่ง ปล่อยให้อ่านลงเว็บชื่อดังเพียงสิบตอน ก็มีคนติดตามล้นหลาม จนบ.ก. ต้องเรียกเธอไม่คุยแบบทันด่วน

นั่นเป็นสาเหตุของการเดินทางในช่วงร้อนๆของวัน

ถึงจะบอกว่าผลงานที่เธอทำออกมานั้นได้เสียงตอบรับที่ดี  แต่บ.ก.คนสวยของดาริกา

กับไม่ใคร่พอใจ  เพราะเธอต้องการ นางเอกที่ใสซื่อบริสุทธิ์  ประหนึ่งชีวิตนี้ไม่เคยพานพบความชั่วร้าย  ส่วนตัวร้ายหรือก็คือนางร้าย ที่ต้องมีประกอบฉากเพื่อส่งเสริมความดีผุดผ่อง ของนางเอกคนงาม  บ.ก. บอกว่าต้องให้ตัวร้ายมีบุคลิกที่น่ารังเกียจ  น่าหมั่นไส้กว่านี้

และนั่นคือปัญหาของดาริกาตอนนี้

มันต้องร้ายแค่ไหนว่ะ?

ต้องหน้าหมั่นไส้ ขนาดไหน ถึงจะสาสม?

ตอนนี้หัวของเธอมีแต่คำพวกนั้นวนเวียนหลอกหลอน ตั้งแต่เดินทางกลับมาจากร้านกาแฟนัดพบกับบ.ก. 

ดาริกานอนคิดทบทวนไปเรื่อยๆ จนเคลิ้มหลับ ก่อนสติสุดท้ายจะหลับลง คำที่ดังก้องอยู่ในหัวก็ยังเหมือนเดิม

ต้องให้ร้ายขนาดไหนกัน? 

วูบบบบ

สุดท้ายพอลืมตาตื่นขึ้นมาปรากฏว่าเธออยู่ในสถานที่ๆ ไม่คุ้นเคย  แต่สิ่งที่เธอคุ้นเคย คือชื่อของพวกเขา บุคลิก ลักษณะภายนอก

ทำไมจะไม่คุ้นล่ะ ก็ในเมื่อพวกเขา คือ ตัวละครในนิยายที่เธอแต่งขึ้นมา

ไม่ใช่แค่นั้น ตัวเธอตอนนี้ ก็คือ

ดาร์เลน่า แชมเบอร์เลน     ท่านหญิงนางร้ายของเธอไงล่ะ

โอ้พระเจ้า  อยากจะกรีดร้อง!!!!!

และนั่นยังไม่ใช่ประเด็นหลัก

สิ่งสำคัญมันอยู่ตรงที่ เธอหลุดเข้ามาในตอนที่นางร้ายเบอร์หนึ่ง พึ่งกลั่นแกล้งนางเอกคนสวย ในงานเลี้ยงน้ำชาไป ด้วยการพยายามผลักเธอตรงสระน้ำ  แต่กลับกลายเป็นว่าพระเอกสุดหล่อ ขี่ม้าขาวมาช่วยโอบกอดนางเอกไว้ได้ทัน

ความบรรลัยเลยมาตกที่นางร้ายเบอร์หนึ่งอย่างเธอ กลายเป็นคนตกสระน้ำไปเสียเอง

แล้วสระน้ำก็ไม่ได้ตื้นๆ  เพียงเข่า แต่มันท่วมหัวของเธอเลยต่างหาก

เพราะตอนที่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่แปลกประหลาดก็ตอนตกน้ำป๋อมแป๋ม ตะเกียกตะกาย ขึ้นจากน้ำนั่นล่ะ  

ลงเอยด้วยเหล่าองครักษ์ ในบ้านมาช่วยขึ้นจากน้ำ

ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ เจ้าของเรือนผมชมพูพลิ้ว อยู่ในอ้อมอกแกร่ง ของคุณพระเอกที่เธอเห็นเพียงดวงตาเฉียบคมสีเงิน  อดคิดไม่ได้ว่าตรงกับอิมเมจที่วางไว้จริงๆ  และสลบไป

ฟื้นอีกทีก็เมื่อสองวันก่อน

แล้วเธอก็ใช้ชีวิตมาเป็น  ดาร์เลน่า แชมเบอร์เลน ซึ่งไม่มีทีว่าเธอจะหลุดออกจากโลกบ้าๆ นี่เสียที 

และประเด็นสำคัญที่สุดคือ  เธอยังแต่งนิยายไม่จบเว้ยยย!!!

แล้วมันจะเป็นยังไงต่อว๊า...... ฉันจะเป็นนางร้ายยังงายยยยยยยย....

เปิดเรื่องใหม่  พล๊อตอาจเกลื่อน

แต่มีสิ่งแตกต่างแน่นอนน๊า

ฝากติดตามด้วยงับบ

B
E
R
L
I
N
❀