กลุ่มเงาพระยาจันทร์เสี้ยว (ซอมบี้) - นิยาย กลุ่มเงาพระยาจันทร์เสี้ยว (ซอมบี้) : Dek-D.com - Writer
×

    กลุ่มเงาพระยาจันทร์เสี้ยว (ซอมบี้)

    เลขานุการในกลุ่มเงาพระยาจันทร์เสี้ยว สูญเสียครอบครัวเด็กกำพร้าสูญเสียทุกสิ่งในวันที่ต้องสูญเสียซึ่งชีวิตเขาถูกชายผู้เป็นวีรบุรุษของมวลมนุษยชาติสังหาร ทำผิดคำสัญญาของตนเขาทิ้งครอบครัวคนสุดท้ายของเขาไว้

    ผู้เข้าชมรวม

    285

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    17

    ผู้เข้าชมรวม


    285

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    7
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  5 ธ.ค. 62 / 19:34 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

       พวกเขาเป็นเด็กกำพร้าในหมู่บ้านเล็กๆ รุ่นพวกเขามีเพียง7คนและเป็นรุ่นแรกพวกเขาจึงนับกันเป็นครอบครัว ครอบครัวของเขาสงบสุขมาตลอด14ปี ทันทีที่อาบุ17พวกเขาจะออกจากหมู่บ้านกัน 

    ครอบครัวของพวกเขาประกอบไปด้วย

    แม่เลี้ยงใหญ่ แม่อร

    แม่เลี้ยงรอง แม่อุ้ม

    พี่เฟื่อง ลูกแม่อุ้ม

    ชื่อตำแหน่งเรียกกันสวยๆ

    หัวหน้า=อนุมัติแผนการ ออกคำสั่งโดยตรง (มีไว้ตีเด็กให้เข้าที่)

    รองหัวหน้า(ซ้าย)=เสนอแผนการ ความพิสดารเป็นเลิศ (สร้างความชห.ไถตังส์ กระทืบเด็ก เตะหมา ต่อยคนชรา)

    รองหัวหน้า(ขวา)=มีความสามารถในการทำนายสูง (ช่วยงานเบ็ดเตล็ด ซ่อมหลังคายันจ่ายตลาด)

    เลขา=เป็นผู้คุมกฎ วางระเบียบ (ตามกระทืบและเก็บกวาดความชห.)

    หัวหน้าการเงิน=บริหารด้ายการเงิน สร้างรายรับ กำจัดรายจ่าย(เก็บของขาย ทวงหนี้ ปล่อยกู้)

    หัวหน้าบุคคล=ดูแลรักษาบุคลากร (พี่เลี้ยงเด็กบำรุงให้เติบโตและใช้งานได้)

    หัวหน้าสำรวจ=รักษาความปลอดภัยในหมู่บ้าน (สอดส่องและเม้ามอย)

    ในวันหนึ่งได้เกิดปรากฏการณ์กลุ่มดาวตกและหมอกสีม่วง คนในหมู่บ้านกลายเป็นปีศาจ พวกเขากัดกันและกันอย่างเมามันส์ 1ในพี่น้องของเขากัดพี่น้องอีกคน พี่คนที่สามของเขาหายสาปสูญ พวกเขาที่เหลือช่วยกันประคับประคองคนที่เหลือ (ไม่สาหัสปางตาย พิการ ก็เป็นบ้า) ก่อตั้งกลุ่มและขยายขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นเป้าหมายของรัฐบาล ถูกสั่งกำจัด ปะทะกันไปมา มีแต่บอบช้ำ วันหนึ่งพวกเขาเหลือกัน2คน เป็นเขาและประธาน และเขาได้ตายลงในคมดาบ1ในวีรบุรุษแห่งมวลมนุษยชาติทั่วโลก สิ่งที่ติดอยู่ในหัว มีเพียงใบหน้าของพี่ชายคนโตที่เย็นชาต่อทุกสิ่ง กระตุกวูบหนึ่งราวกับตาฝาดแต่ไม่ใช่หรอก พี่ทั้งหวาดกลัวและยินดีที่เขาตาย สายตาและยิ้มมุมปากตอนนั้น ราวกับจะส่งเสียงกระซิบแผ่วเบาที่คอยพูดตลอดมากับเหล่าคนตาย "อีกเดี๋ยวจะตามไป" 

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น