เรื่องสั้นป๋อจ้าน

          ป๋อครับเหม่ออะไรอยู่​ ฮึ​ จะสายเเล้วนะครับ

ป๋อสะดุ้งเฮือกเเล้วรีบตอบคำถามของภรรยาสุดที่รักทันที​ "ไม่อะไรหรอกครับจีจี้" "ผมก็เเค่เครียดกับงานนิดหน่อยครับ" 

เมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง​ จี้หยางก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนยกภูเขาออกไปจากอก

​"ผมเห็นช่วงนี้คุณดูเเปลกๆเหม่อลอยผิดปกติ, ผมคิดว่าคุณอาจจะป่วยเป็นโรคร้ายเเรงเเล้วไม่บอกผมซะอีก" งั้นวันนี้สู้ๆน่ะครับ​ จุ๊บ​จี้หยางรีบถอนใบหน้าออกจากเเก้มของอี้ป๋อด้วยความเขินอาย​ 

"อะไรครับนั่นก้มหน้างุดงุดเลย" อี้ป๋อเเซวภรรยาที่ทำท่าเขินอาย

ช่วงนี้เขาผิดปกติจนจี้หยางทัก​ เขาเหม่อถึงอดีตนั่นอีกเเล้ว, อดีตที่เขาอยากย้อนเวลากลับไปเเก้ไข

" คุณยังสบายดีอยู่มั้ยจ้านจ้านของผม" 

     "คุณยังคิดถึงผมรึเปล่า" 

ถึงเเม้ว่าผมจะไม่มีโอกาสคิดถึงคุณเเล้วก็ตาม​ ผมผิดอะไรจ้าน​ ผมผิดอะไร

เมื่อนึกถึงอดีตในวันวานน้ำตาลูกผู้ชายของอี้ป๋อก็พานจะไหลราวกับเขื่อนเเตก

ได้เเต่ปลอบใจตัวเองว่าจะลืมคนคนนั้นไป

เขาคิดว่ายังลืมคนคนนั้นไม่ได้เพราะเขาเป็นรักเเรก

เเต่มันไม่เลย

เดี๋ยวมาต่อครับ