มิใช่ศัตรู

          เพลงดาบที่ตนเองคุ้นเคย 

          เสียงดาบที่คนในตระกูลคุ้นเคย 

          การประมือระหว่างพี่น้องกันที่เฝ้าคำนึงหา  

          ท่ามกลางต้นไผ่นับร้อย ปรากฏร่างของหนึ่งเด็กชายและหนึ่งชายหนุ่ม ดาบต่างขนาดปะทะกันอย่างรวดเร็วปราดเปรียวแม้จะต่างขนาดแต่ทว่ายังต่อสู้กันได้อย่างสูสี ดาบในมือของเด็กน้อยวัยแปดขวบปะทะเข้ากับดาบอีกเล่มด้วยความรวดเร็ว ใช้ความเบาและขนาดที่เล็กกว่าเป็นข้อได้เปรียบ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้แก่ดาบที่เล่มใหญ่กว่าและเจ้าของดาบนั้นก็กำลังมากกว่าเสียด้วย ดาบเล่มเล็กที่เจ้าตัวภูมิใจกับมันนักหนาตกลงไปอยู่ที่พื้นดิน

“ท่านพี่!! ท่านชนะอีกแล้ว ข้าจะไม่เล่นฟันดาบกับท่านแล้ว!”

“เสี่ยวซาน เจ้าโกรธข้าหรือ?”

ชิงซาน หรือไป๋ชิงซาน ลูกชายคนเล็กวัยแปดปีของเซียนชิงเหรินแห่งสกุลไป๋ ทำหน้าตาบึ้งตึง ปากสีแดงระเรื่อน่าเอ็นดูนั่นยู่เข้าหากัน แขนเล็กๆทั้งสองข้างกอดกันอยู่ที่หน้าอก และหันหลังให้กับผู้เป็นพี่ชาย แถมด้วยว่าเป็นผู้ที่เสี่ยวซานตัวน้อยไม่เคยชนะการฟันดาบเลยซักครั้ง ชิงซวิน พี่ชายที่คอยเอาอกเอาใจเจ้าตัวน้อยอยู่ตลอดเดินอ้อมมาทางด้านหน้าของชิงซาน แต่ก็ถูกเจ้าตัวหันหน้าหลบอยู่ร่ำไป ชิงซานตัวจ้อยที่หมุนรอบตัวเองมาหลายรอบล้มลงไปนั่งกับพื้นดินด้วยอาการเวียนหัว เสียงหัวเราะกังวานของชิงซวินดังขึ้น ไม่ทันที่เสี่ยวซานน้องชายของเขาจะโกรธอีกรอบ ร่างทั้งร่างก็โดนแบกขึ้นหลังพาไปที่จวนของทั้งสองซะแล้ว

“ท่านพี่ปล่อยนะ! ข้าเดินเองได้”

“เดินได้แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงลงไปนั่งอยู่กับพื้นเช่นนั้นเล่า เสี่ยวซาน”

“ก็ท่านพี่แกล้งข้า”

“ข้าแกล้งเจ้าตรงไหน เจ้าเอาแต่หลบหน้าข้าแล้วก็ล้มลงไปเองนะ”

“ก็.... ก็ ก็ท่าน... ท่านอย่ามาว่าข้านะ!!”

ชิงซวินยิ้มขันด้วยความเอ็นดูในตัวน้องชาย สายตานั้นเต็มไปด้วยความสุขแม้ว่านี่จะเป็นการทะเลาะกันระหว่างเขาและน้องชายก็ตาม ช่วงขายาวของชายหนุ่มอายุสิบแปดก้าวไปตามทางเดินที่โรยก้อนหินด้วยความปราณีตอย่างมั่นคง เสียงต้นไผ่ที่สีกันสองข้างทางเป็นราวกับเพลงกล่อมเด็ก เปลือกตาของผู้เยาว์วัยค่อยๆปิดลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการเล่นซนทั้งวัน ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับเสียงทุ้มของพี่ชายลอยมาตามสายลม  

“ฝันดีนะ เสี่ยวซานของพี่”

ชิงซานลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ความอบอุ่นของแผ่นหลังผู้เป็นพี่ชายนั้นยังคงชัดเจนเสมอ หัวใจที่อุ่นวาบด้วยความสุขนั้นทำให้วันทั้งวันนี้เป็นวันที่ดีได้ไม่ยากเลย

ออกมาเที่ยวเล่นนานแค่ไหนแล้วนะ...

สงสัยต้องกลับไปเยี่ยมพี่ชายสักหน่อยแล้วมั้งเนี่ย มาตามกันยันในฝันขนาดนี้...

ชั่วขณะที่กำลังปล่อยตนเองให้อยู่ในห้วงความคิดนั้น นกฮูกส่งสารของตระกูลก็ปรากฏขึ้นในวงสายตา ก่อนที่มันจะบินมาเกาะแขนของเขาแล้วไถหัวไปกับไหล่ด้วยความสนิทสนม มือของชิงซานค่อยๆแกะจดหมายออกจากขาของมัน กระดาษที่เหมือนกับถูกฉีกแล้วส่งมาด้วยความเร่งรีบทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย

ปกติไม่เคยส่งมาแบบนี้นี่....

ความสงสัยทั้งหมดถูกคลี่คลายด้วยข้อความในกระดาษที่ยับเยินแผ่นนี้ ฉับพลันเมื่ออ่านจบเลือดในกายก็เย็นเยียบราวน้ำแข็ง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ แทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง แต่ทว่าไม่ว่าจะอ่านกี่รอบความหมายของข้อความในกระดาษก็ยังคงเป็นเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปร

เสี่ยวซาน ชิงซวินถูกลอบฆ่า รีบกลับบ้าน

แม่