U | คุณ [KOOKMIN]

"

 นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น

บุคคล  กลุ่ม  ชื่อ  หรือเหตุการณ์ต่างๆในเรื่อง

ล้วนเป็นสิ่งที่สมมุติขึ้น 

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ

"

.

.

.

.

.

.

            ที่นี่คือห้องของเขา โปสเตอร์วงร็อคที่เขาชื่นชอบยังติดอยู่ตรงนั้น เตียงคิงไซส์กับชุดเครื่องนอนลายสก็อทสีกรมนั่นก็ของเขา ผ้าม่านสีกรมผืนใหญ่ที่เขาจำได้ว่าคุณแม่ซื้อให้เมื่อปีกลายก็ติดอยู่ตรงนั้นเพียงแต่ประตูระเบียงที่เลื่อนเปิดไว้ทำให้ผ้าม่านสีกรมนั่นโบกสะบัด ห้องของเขาอยู่ชั้น7ครับ ซีเคียวริตี้หนาแน่นมากๆด้วย แล้ว.....

ไอ้บ้าที่นอนบนเตียงเขานั่นใครวะ!!!!!!!!!!!

แบบแผนไม่เคยให้ใครเข้าห้องมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เพื่อนฝูงแม่งยังไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่าบ้านเขาอยู่ใหน แล้วหมอนี่ใครวะ ข้างห้องปีนระเบียงข้ามมาเหรอ นี่ชั้น7เว่ยสัด ควรแจ้งตำรวจมั้ยนะ เขาคิด

"เสื้อผ้าย้อนยุคเหรอวะนั่น...."

เชี่ย...

เจ้าของห้องทำหน้าแหยหลังจากเดินเข้าไปใกล้ร่างดังกล่าว กลิ่นเหล้าโชยออกมาจากร่างที่ว่า แบบแผนยกมือขึ้นอุดจมูกเพราะยิ่งเข้าไปใกล้กลิ่นเหล้าก็ยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ  ไอ้บ้านี่ใส่เสื้อผ้าคล้ายที่เขาเห็นในหนังจีนย้อนยุค แบบที่ยาวรุ่ยร่ายใส่ทับหลายๆชั้น หลุดมาจากกองละครกองไหนป่ะวะ เขาเดินเข้าไปชะเง้อมองใกล้กว่าเดิม นัยน์ตาใสแจ๋วไล่สำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ

หน้าตาดีนะเนี่ย...

หรือว่าจะเป็นดารา? ขาวจังวะ ขนคิ้วเรียงแถมสวยปากอวบอิ่มสีชมพูอีก ผู้หญิงเหรอ? 

"คุณครับ"

เขาเอ่ยพร้อมกับเขย่าสิ่งมีชีวิตในชุดย้อนยุคนั่นเบาๆ เปลือกตาที่เคยปิดสนิทเปิดขึ้น นั้ยน์ตาทรงสเน่ห์ฉ่ำวาวจ้องกลับมา 

มันระยิบระยับ

จู่ๆ หัวใจเขาก็เต้นเร็วขึ้นมา

"ฮึ เจ้ามันโง่ฮุยเฉิน ใกล้ตายอยู่แล้วยังพร่ำเพ้อถึงเด็กนั่นอีกหรือ? "

สิ้นเสียงแหบทุ้มซีึ่งเป็นภาษาที่เขาไม่รู้จัก แต่กลับฟังรู้เรื่องได้อย่างน่าอัศจรรย์ รอยยิ้มขมขื่นปรากฎบนใบหน้าเศร้าสร้อย แบบแผนผงะก้าวถอยหลังออกมา ร่างที่นอนคว่ำบนเตียงของเขาค่อยๆยันตัวขึ้นอย่างเชื่องช้า อีกฝ่ายก้าวลงจากเตียงด้วยท่าทางโซเซหน่อยๆไปทางประตูระเบียง เท้าเปล่าย่ำลงไปบนพื้นกระเบื้องด้านนอกที่มืดมิด หลังยืนยืดเต็มความสูง เห็นได้ชัดว่าเจ้านั่นตัวเตี้ยกว่าเขาหลายเซนต์ เจ้าของแผ่นหลังเล็กจ้อยหันกลับมามองเขา ผมยาวสลวยสะบัดตามแรงหัน 

"ช่างเป็นความฝันที่แสนวิเศษ เจ้าว่าหรือไม่?"

"...."

"ข้าชอบดวงตาของเจ้าเหลือเกิน มันช่างงดงามไร้ที่ติ งดงามยิ่งกว่าสตรีหรือบรุษใดๆทั่วหล้านี้"

"...."

"ข้าควรตื่นแล้วเจ้าว่าเช่นนั้นหรือไม่..."

"..."

"....หานเฟิง?"

.

.

.

      สวัสดีค่ะ YUZHI-02  นะคะ ฮั่นแน่ ไม่รู้จักนามปากกานี้ใช่มั้ยล่าา แหงอยู่แล้วล่ะพึ่งแต่งเรื่องนี้เรื่องแร-- แค่กๆๆ 

จะบอกเรื่องแรกก็หน้าไม่อายเกินไปหน่อย เพราะความจริงแล้วแต่งๆลบๆหลายเรื่องมากข่ะ แถมยังเปลี่ยนนามปากกาหลายรอบมากด้วย ไม่มีทางเป็นที่จดจำหรอกค่ะ(ฮือออ)  ก็เลยคิดว่าจะพาเรื่องนี้ไปจนถึงตอนจบให้ได้เลยค่ะ!!! เพราะฉะนั้น...ท่านผู้อ่านคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ถ้าหากว่าท่านชื่นชอบผลงานนี้ ได้โปรดแสดงตัว ได้โปรดให้กำลังใจ ได้โปรดร่วมเดินทางไปจนถึงตอนจบดวยกันด้วยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นคอมเม้นท์ไหนๆ ดิฉันก็จะเปลี่ยนเป็นกำลังใจทั้งหมดเลยค่ะ!! ได้โปรดมาเป็นเชื้อเพลิงให้ดิฉันด้วยนะคะ ด้วยรัก(เขินนนน><)

แล้วก็กุกมินจงเจริญค่าาา 

#คุณในห้องผม

B
E
R
L
I
N
?