ขอเพียงได้ใกล้…Shitเธอ

‘แค่เพื่อนก็ได้วะไอ่ควาย’

             ผมคือหนุ่มถาปัตย์คนหนึ่งที่กำลัง...แอบชอบเพื่อน

ใครมันสั่งมันสอนให้เอาเวลาว่าง ๆ จากงานไปนั่งคิดถึงหน้ามัน

ทั้ง ๆ ที่วัน ๆ มันเอาแต่ทำหน้าอ้อนตีน พูดขัดคอตลอดเวลา เถียงคำไม่ตกฟาก

งุ้งงิ้งฉิบหาย

             แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายก็มานั่งคิดมากว่าจะเอายังไงกับมันดี

กับไอ้ความรู้สึกวูบวาบ จนขนลุกตอนที่เจอหน้ามันที่สตู ฯทุกวันเนี่ย

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเตรียมตัวขนลุกจนนึกว่าต้องเข้าห้องน้ำทำธุระหนัก

“เมอ ปวดหัวว่ะ”

“โต้รุ่งอีกแล้วดิมึง กูบอกแล้วให้มึงทยอยทำ”

“ก็ฟิลมันไม่มาอะเมอ”

“แล้วเดี๋ยวมึงก็มาทำหน้าง่วงใส่กูทุกวันเนี่ยสัดแมว”

“มิวดิมิว แมวอะไร”

“มึงชอบงุ้งงิ้ง แมวเนี่ยเหมาะแล้ว”

“เฮ้ย ไม่เอาดิ”

“อย่าเถียงผม”

ห่าจิก เถียงเก่ง เถียงทุกคำ เถียงที่หนึ่ง

“ก็ได้ ผมยอม ๆ”

เนี่ยไอ่ฟายยย

กูจะวูบ

มึงจะมายงมายอมอะไรกู๊

“เหอะ ดื้อ”

ผมก็ทำได้แค่ส่ายหน้าหน่าย ๆ ให้มัน แล้วหันกลับมาฟุบกับโต๊ะของตัวเอง

ทั้ง ๆ ที่อยากจะหงิกมือให้มันหักไปข้าง

ไอ้แมว หรือไอ้มิวเนี่ยเพื่อนในเซคผม

เลขที่ติดกัน ก็ได้ที่นั่งติดกัน

ตามที่อาจารย์แกจัดไว้ให้ เพื่อสะดวกตอนเช็คงานของแกอะนะ

มันเป็นผู้ชายที่สูงกว่าผม เป็นสุภาพบุรุษกว่าผม ทำงานเก่งกว่าผม

มันยิ้มเก่ง มันใจดีกับทุกคน

ตั้งแต่เปิดเทอม นี่ก็ผ่านมาจะสองเดือนได้แล้วมั้ง ไม่ได้นับวัน

นั่นแหละ ช่วงเวลาสั้น ๆ

ที่ทำผมนั่งสับสน จับตีนชนหัว นั่งคิดอยู่ทุกวัน

ว่าจะใช้ชีวิตโดยที่มีหน้ามันอยู่ในหัวตลอดเวลาได้ยังไง

เลิกชอบมันไม่ง่าย

จะให้จีบเลยก็รู้สึกจะเร็วเกินไป

มันเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมอยากจะจีบ ไม่รู้จะเริ่มยังไง

ใครมาคาบมึงไปต่อหน้ากูก็จะพยายามทำใจให้ได้

เอาวะ ไหน ๆก็รู้สึกไปแล้ว

ตอนจบก็ยังไม่รู้

งั้นก็อยู่ไปแบบนี้แหละ

มาทดสอบความเป็นเพื่อนของเราดู

ว่ามันจะไปจบที่ตรงไหน

จะมีวันสิ้นสุดมั้ยวะ

สวดมนต์ให้กูที

แต้งยู

.

.

.