[Identity V] Sorry....(oc?)

     บางทีนะการพยายามทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลามันก็เหนื่อยนะพวกคุณคิดเหมือนกันไหม เพราะแบบนั้นทำให้บางครั้งพวกเราเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง

เพื่อไม่ให้ใครเห็นด้านที่อ่อนแอของเรา

     การสร้างกำแพงที่ก้าวร้าวมันอาจจะช่วยบดบังความอ่อนแอได้ก็จริง แต่

มันไม่ได้หายไปมันเพียงแค่ถูกซ่อนเอาไว้ในใจเท่านั้นจนกว่ามันจะประทุขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อมีบางสิ่งไปกระตุ้น

     พวกคุณหลายๆคน ได้โปรดอย่าเอาแต่มองเพียงแต่ภายนอกของพวกเราสิ

ลองมองลึกลงไปในดวงตาที่แสนก้าวร้าวนั่นดูสิ แล้วบอกว่าคุณเห็นเหมือนที่พวกเราเห็นไหม

เห็น ความอ่อนแอที่ซุกซ่อนเอาไว้เพราะกลัว  กลัวคนอื่นจะล่วงรู้ ทำให้เผลอแสดงความก้าวร้าวพวกนั้นออกมา จนทำให้พวกคุณเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

     แต่พวกคุณจะรู้บ้างไหมว่าคนที่เจ็บปวดเจียนตายไม่ได้มีแค่พวกคุณ เพราะบางทีคนที่เจ็บปวดมากที่สุดอาจจะเป็นพวกเรา ที่ไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไปได้ ทำได้แค่เพียงเก็บมันเอาไว้จนกว่าจะถึงเวลา….

     เวลาที่ความรู้สึกเหล่านั้นมันจะค่อยๆทำลายพวกเราไปอย่างช้าๆ และทรมาณจนพวกคุณคาดไม่ถึงเลยละ ฮ่าๆ….

     เพราะงั้นพวกเราถึงได้ยิ้มตลอดเวลายังไงละ จนพวกคุณหลายคนเกลียดพวกเราไปเลยละ

     "สวัสดี นี้คงเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันสินะ?" รอยยิ้มไร้ความหมายปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กปริศนาคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกคุณและกำลังนั้งอยู่บนบันลังสีทองพร้อมมองมายังพวกคุณที่กำลังอ่านที่ละตัวอักษรอย่างบรรจง เช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆที่นั้งอยู่บนบันลังต่างสีรอบตัวคุณ แต่น่าเสียดายเหมือนมีบางอย่างจงใจทำให้คุณไม่สามารถมองใบหน้าของเด็กเหล่านั้นได้ ทำให้คุณไม่สามารถแยกได้ว่าใครเป็นใครหรือเพศอะไรบ้างแม้แต่เด็กที่นั้งบนลังทองใกล้คุณไม่ถึงสามเมตรก็ตาม

     "พวกเราอยากรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงหลังจากที่คุณอ่านข้อความเหล่านั้น?"

     "จุจุ....ไม่ต้องบอกพวกเราหรอกว่าคุณรู้สึกยังไง เพราะยังไงพวกเราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพวกคุณรู้สึกยังไง"

         " เพราะพวกเราเป็นเพียงแค่ตัวละครตัวละครหนึ่งที่ถูกสร้างจากจิตใต้สำนึกของใครบางคนเท่านั้นเอง"

 เด็กคนนั้นหยุดพูดไปก่อนที่จะไม่มีตัวอักษรอะไรให้พวกคุณอ่านอีกหลังจากคุณอ่านประโยคต่อไปจบ

"ชื่อของพวกเรา พวกคุณก็น่าจะรู้กันอยู่แล้วนะ"