鬼と雨。โลกลวงตาในเงาฝน [YAOI]
โซจิมีนิสัยประหลาดอยู่หนึ่งอย่าง ในวันที่ฝนตก เขาจะนำร่มสีแดงคันงามไปวางพิงไว้หน้าประตูบ้าน เพราะไม่อยากเห็นคน ๆ นั้นต้องเปียกปอน...คน ๆ นั้นซึ่งมีแค่โซจิคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้
ผู้เข้าชมรวม
161
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
鬼と雨。โลกลวงตาในเงาฝน
{ The Devil & Rainy Day }
[ YAOI Novel ]
DAY 01 : 紅の傘。{ Red Umbrella }
วันที่ 01 : ใต้เงาร่มสีชาดโซจิมีนิสัยประหลาดอยู่หนึ่งอย่าง…
ในวันที่ฝนตก เขาจะนำร่มสีแดงคันงามไปวางพิงไว้หน้าประตูบ้าน
ก็เพราะไม่อยากเห็นใครคนนั้นต้องเปียกปอน…
…ใครคนนั้นซึ่งมีแค่โซจิคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้
“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะเอาร่มคันละร้อยเยนมาทิ้งไว้ ไม่ใช่งานฝีมือชิ้นงามอย่างคันนี้”
“อึก…ทะ ทำไมวันนี้ถึงผ่านมาเร็วกว่าทุกวันล่ะ”
“แล้วทำไมข้าจะต้องมีกำหนดเวลาแน่นอนในการเดินผ่านบ้านเจ้าล่ะ”
เมืองที่อาเมะยามะ โซจิอาศัยอยู่มีฝนตกชุกถึงขนาดได้รับชื่อเล่นว่า ‘เมืองฝนโปรย’ เพราะไม่ว่าจะอยู่ในฤดูไหน ในหนึ่งสัปดาห์ต้องมีสักวันสองวันที่ฝนเทลงมาจนลืมตาแทบไม่ขึ้น (ยกเว้นช่วงกลางฤดูหนาวที่ฝนกลายสภาพเป็นหิมะหมดแล้ว)
แต่ไม่เคยมีใครบอกเขาว่าอดีตเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีชื่อเล่นอีกหนึ่งชื่อ…
‘นครหลวงแห่งภูตพราย’ เป็นชื่อที่ไม่ได้มาด้วยความบังเอิญ หากเพราะเล่ากันว่าเมืองแห่งนี้ตั้งอยู่ในตำแหน่งประตูผี ชาวเมืองจึงมักจะพบเหล่าปีศาจออกมาเดินเร่ร่อนอยู่ตามถนนแทบทุกวัน
ต้องขอบคุณศาลเจ้าเทพพิทักษ์เมือง(ซึ่งใครต่อใครต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเฮี้ยนเป็นอันดับหนึ่งไม่มีใครเกิน)ที่ช่วยปกป้องดูแลทั้งบ้านช่องและผู้คน ทำให้ที่นี่ยังไม่กลายเป็นแดนมิคสัญญีไปเสียก่อน
ทว่าตำนานก็เป็นเพียงตำนาน เป็นเพียงเรื่องเล่าฆ่าเวลาแก้เบื่อของผู้คนเท่านั้น
...หรือเปล่านะ
คนอื่น ๆ อาจไม่มีโอกาสได้ประสบพบเรื่องประหลาดอันหาที่มาไม่ได้ ทว่าโซจิกลับได้เจอเป็นประจำ เจอเสียจนเริ่มชินไปเสียแล้ว
วันดีคืนดีเขาก็เห็นร่มกระดาษสาที่ไร้คนถือลอยเอื่อย ๆ ผ่านหน้าบ้านไป
บางคืนที่กลับบ้านดึกก็พบหญิงสาวในชุดโบราณถือโคมกระดาษช่วยนำทางกลับบ้าน
บางวันก็เจอชายแก่ที่ไหนไม่รู้เข้ามานั่งจิบชากินขนมในห้องครัว ทั้ง ๆ ที่ประตูทุกบานยังลงกลอนอยู่
หนำซ้ำลูกค้าประจำของร้านยังลืมเก็บหางจิ้งจอกของตนอยู่บ่อย ๆ
และในบางวันที่ฝนตกไม่ยอมหยุด เขาจะเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตากฝนผ่านไป เพื่อไปยืนรอเกี้ยว(แน่นอนว่าไม่มีทั้งสัตว์เทียมและคนขับ)ตรงป้ายรถเมล์เก่าที่ถูกยกเลิกไปนานแล้ว
ผมสีดำสนิทดุจน้ำหมึกตัดกับนัยน์ตาสีโลหิต บนหน้าผากมีเขาคู่หนึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่ใช่มนุษย์
อยู่มาวันหนึ่ง…
“ขอโทษนะ ขอยืมร่มของเจ้าจะได้ไหม”
ชายคนนั้นก็เปิดประตูร้าน(บวกบ้าน)เข้ามายืมร่มกันหน้าตาเฉย!!
Special Thanks...
Photo by Aline de Nadai on Unsplash
Photo by Max Bender on Unsplash
THEME BY
ผลงานอื่นๆ ของ สายไหมรสเต้าหู้ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ สายไหมรสเต้าหู้
ความคิดเห็น