(fic eternal love)Forbiden love curse

Forbiden Love Curse

คำสาปรักต้องห้าม

รักทำให้คนตาบอด...หลายคนมักพูดอย่างนี้

รักทำให้ทุกอย่างผิดเพี้ยนไป...หลายๆคนก็เคยเจอ

และเพราะรักมาก...ก็ต้องเจ็บมากเช่นกัน

หยาง หั่วอี้

หักใจไม่คิดรัก...หากแต่พบพานเพียงครั้งไม่อาจหนี

ความโศกที่พัดพามา...หวังเพียงกลิ่นผกาพัดพาไป

ชั่วชีวิตที่เหลืออยู่ปราถนา...อย่าได้พบความโศกศัลย์อีกเลย

ไป๋เจิน

By: May terumi2

หยาง หั่วอี้

บุตรีเพียงคนเดียวของเทพบิดร เล่าขานกันว่าเป็นเทพที่ทรงพลังมหาศาล

เพราะนางรับพลังมาจากเจ้าแม่หนี่ว์วาอันเป็นเทพบรรพกาลผู้สร้างสรวงสวรรค์

นอกจากนี้ยังเล่ากันว่างดงามกว่าไป๋เฉียนแห่งชิงชิวหลายเท่า

ร่างจริงเป็นเทพธิดานางพญาหงส์เพลิงที่สามารถเผาพลาญดวงจิตจนแหลกสลายได้

ไป๋เจิน

บุตรของมหาเทพไป๋จื่อราชาแห่งชิงชิวซึ่งเป็นบุตรคนที่สี่

เคยได้พบกับหั่วอี้โดยบังเอิญแต่ก็ทำให้เขาตกหลุมรักนางทันที

แม้หั่วอี้จะปฏิเสธเขาแค่ไหนเขาก็ยังพยายามทำให้นางรักเขามาโดยตลอด

แม้ว่านางจะทำอะไรต้องการอะไรเขาย่อมหามาให้ทุกอย่างแม้กระทั่ง...ชีวิตตนเอง

เจ๋อเหยียน

หงส์เฒ่าแห่งป่าท้อสิบหลี่ ได้ชื่อว่าเป็นเทพผู้รอบรู้เรื่องการแพทย์สูงส่งที่สุดในสี่ทะเลแปดทิศ

ได้ศักดิ์เป็นพี่รองของหั่วอี้ เป็นผู้ที่เลี้ยงดูหั่วอี้มาในสระบัวของป่าท้อ

ม่อเยวียน

อาจารย์ของไป๋เฉียน บุตรคนโตของเทพบิดร เป็นเทพสงครามแห่งเผ่าสวรรค์

มีศักดิ์เป็นพี่ใหญ่ของหั่วอี้

ไป๋เฉียน

อดีตราชินีแห่งชิงชิว ชายาของเยี่ยหัว เป็นศิษย์คนที่สิบเจ็ดของคุนหลุนซวี

นับถือหั่วอี้เป็นเหมือนพี่สาวแท้ๆของตน

--บางส่วนจากเนื้อเรื่อง--

                       "เจ้าจิ้งจอกบ้า จะเปิดประตูดีๆหรือจะให้ข้าพังประตูออกไปหะ"เสียงของหั่วอี้ดังลั่นมาจากภายในตำหนักเสวียนกง

พร้อมทำท่าจะพังประตูออกมา "เจ้าก็ลองพังประตูดูสิหั่วอี้ แล้วเจ้าจะรู้ว่าค่าซ่อมประตูมันแพงเพียงใด"มือเรียวสวยก็พลันหยุดชะงักทันที

ค่าซ่อมประตูอะไรของเขากันว่ะ สวรรค์ต้องใช้ค่าซ่อมด้วยรึข้ามิเห็นจะรู้เรื่อง...

"ไป๋เจินเจ้าหมายความว่ายังไงกันหะ ไอ้ค่าซ่อมประตูอะไรของเจ้าน่ะเจ้าจิ้งจอกบ้า"หั่วอี้เมื่อไม่ได้ออกมาก็ทำได้แต่โวยวายลั่นตำหนักไปเท่านั้น

"คำก็บ้า...สองคำก็บ้า หึ หากเจ้าไม่หยุดพูดข้าจะพาเจ้าไปขังไว้ในห้องนอนของข้าล้วปล้ำเจ้าจนกว่าจะหมดแรงกันไปข้างเลยเป็นไง!"ไป๋เจินกล่าวเสียงดังลั่นสนั่นไปทั่วจนหั่วอี้ต้องเริ่มอ่อนข้อให้กับเขา"นี่เจ้า พูดได้ไม่อายฟ้าดินเจ้าบะ..."เกือบหยุดปากตัวเองไว้ไม่ทันแล้วไงเล่าตัวข้า...

"จุ๊ๆๆ เด็กดีของข้าเรื่องนั้นข้าจะยังไม่คิดบัญชีเจ้าละกันหั่วอี้แต่ว่า...เรื่องที่เจ้าไปบาดเจ็มาแบบนั้นโดยไม่บอกข้าน่ะนะ"

"นี่เจ้าไป๋เจิน เจ้าจะทำอะไรน่ะ"หั่วอี้ร้องขื้นมาด้วยความรู้สึกที่นางรู้ดี

                      "เด็กดีของข้า ไม่ใช่ว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าบาดเจ็บแต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เจ้าจะได้หมดแรงขัดขืนข้าน่ะ หึๆๆ"ไป๋เจินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"จะ เจ้าไป๋เจิน เจ้าอ่ะ อุ๊บ"ยังไม่ทันสิ้นคำริมฝีปากหนาก็ฉกเข้าครอบครองริมฝีปากบาง เรียวลิ้นหนารุกล้ำเข้ามาในโพรงปากพร้อมกับสัมผัสของน้ำอะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในปากนางจนแทบสำลัก"ปะ ไป๋เจินเจ้า..."

"ยาของข้าน่ะออกฤทธิ์ได้ทันทีเลยนะ คืนนี้ข้าคงจะนอนหลับฝันดีเลยทีเดียวล่ะ" สัมผัสสุดท้ายที่นางรู้สึก คืออารมณ์บางอย่างที่กำลังถูกปลุกขึ้นมา

"เอาล่ะเด็กดีของข้า เตรียมตัวร้องออกมาดังๆล่ะ"

ขอเปิดอีกสักเรื่องแล้วเดี๋ยวไรท์จะวิ่่งไปต่อเรื่องอื่นให้เลยจ้า

เพราะอาการหลงป่าท้อกับท่านไป๋เจินเจ๊คนนี้จึงได้คลอดฟิคนี้ออกมานั่นเอง

เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาา

double_B