ณ จันทร์

พระแสงดาบในพระหัตถ์ของเจ้าชายอทิตยะกวัดแกว่งเป็นครั้งสุดท้าย ศีรษะของแม่ทัพใหญ่แห่งมันตราก็หลุดร่วงลงสู่ผืนดิน แล้วเสียงไชโยโห่ร้องอันกึกก้องของทหารกล้าแห่งสุริยทิศก็ดังสะท้อนไปทั่วขุนเขา

“เจ้าชายอทิตยะจงเจริญ สุริยทิศจงเจริญ”

เจ้าของพระนามแย้มพระโอษฐ์เพียงนิดให้กับชัยชนะอันแสนจะง่ายดาย ไม่มีการเสียเลือดเนื้อของทหารแม้เพียงสักหยด เมื่อสงครามที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการท้าดวลตัวต่อตัวของแม่ทัพใหญ่ทั้งสองฝ่าย บัดนี้มันตราตกเป็นเมืองขึ้นของสุริยทิศเป็นที่แน่นอนแล้ว

“รัศมีดารา อีกไม่นานนักหรอก จงรอข้าก่อน” วรกายสูงสง่าบนหลังม้าเปล่งสุรเสียงออกมาเบา ๆ

---