แฝดของผม ไม่ได้น่ารักอย่างที่คิด

ในวันที่ 25 ธันวาคม 25××

"เบ่งอีกค่ะ ยังมีเด็กอีกคน"

"ฮืดดดดดดด  อึบ...อื้ออออออ" เสียงเบ่งคลอดภายใต้ห้องสีเหลี่ยมกว้างดังขึ้น ทั้งเสียงเบ่งของผู้คชอด ทั้งหมอและพยายาลต่างเอาใจช่วยผู้เป็นแม่ในนามนี้ เหงื่อมากมายผุดพรายเต็มใบหนางาม มือเรียวจับมือผู้เป็นสามีไว้แน่น หายใจอึบเอาแรงสุดท้ายที่มีเบ่งลูกน้อยให้ออกมาดูโลก

"ยินดีด้วยค่ะคุณได้ลูกแฝด ผู้ชายทั้งคู่ค่ะ" เสียงจากพยาบาลกล่าวขึ้นพร้อมกันเด็กนอนเพิ่งคลอดร้องจ้าทั้งสอง ผู้เป็นพ่อยิ้มปริ่มใจมองลูกชายตัวน้อยในอ้อมอกพยาบาล มือหนาบีบข้อมือเล็กภรรยา รอยยิ้มเเห่งความปิติยินดีปรากฎขึ้นให้เห็น

"ที่รัก เราได้ลูกแฝด โอ้พระเจ้า...เขาน่าเกลียดน่าชังมาก" 

"แย่แล้วชีพจรคุณแม่เต้นช้าลง!" เสียงพยาบาลที่ดูเครื่องวัดชีพจรดังขึ้น ความวุ่นวายตามมาอีกระรอบ ก่อนเสียงแห่งความปิติยินดีก่อนหน้านี้ ถูกแทนที่ด้วยเสียงร้องไห้คร่ำครวญ

"ไม่ต้องห่วงนะที่รัก...ลูกๆของเราผมจะดูแลเป็นอย่างดี พวกเขาจะรักซึ่งกันและกัน" 

ผู้เป็นพ่อรับเลี้ยงลูกชายฝาเเฝดของเขาเรื่อยมา ต่อให้กาลเวลายาวนานไปเพียงใดเขาก็ไม่เคยคิดที่จะแต่งงานใหม่เลย ลูกน้อยทั้งสองเติบโตขึ้นด้วยการดูแลบ่มเพาะของเขาเอง แต่เขาหารู้ไม่ว่า...คำว่ารัก ที่ลูกชายฝาเเฝดทั้งสองนั้นมีต่อกัน เกินกว่าคำว่าพี่และน้องไปแล้ว