NO FACE BOY: หล่อ ล่ำ ไร้หน้า!เป็นคู่หมั้นของฉันเองค่ะ

NO FACE BOY: หล่อ ล่ำ ไร้หน้า!เป็นคู่หมั้นของฉันเองค่ะ

'เอล... เอล...' เสียงเรียกชื่อของฉันดังก้องอยู่ข้างใบหู มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่ามีใครได้ยินเสียงนั้นเหมือนกันกับฉันหรือเปล่า และคำตอบคือไม่ มันทำให้ฉันหวาดกลัว

จากเสียงเรียก กลายเป็นความฝัน

แทนที่จะกลัวกลายเป็นความเคยชิน เขาไม่มีจมูก หูหรือตา ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้อย่างคนทั่วไป แน่นอนว่าเขาอาจจะดูน่าหวาดกลัวไปเสียหน่อย ทว่ามันกลับปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เขาคือคนสำคัญของฉัน เป็นทั้งครอบครัวและที่พึ่งทางใจเพียงหนึ่งเดียวของฉันที่เหลืออยู่ เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวทุกครั้งที่ฉันต้องเผชิญกับเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถแบกรับมันได้จนกระทั่งวันหนึ่ง

ประโยคที่มีก็ได้เปลี่ยนแปรไป

'เอล... ผมจะไปรับเธอแล้วนะ' แต่แทนที่จะหวาดกลัว ทำไมหัวใจของฉันมันจึงได้เต้นแรงนักล่ะ!

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฟหวกงฟหด่ งื้อ

เขาไร้ตัวตน! และขอเน้นย่ำอีกที ไร้! ตัว! ตน! งื้อออออ เฮ้อ

'เอล เอล...'

'เรียกอยู่นั่นแหละรำคาณ! ' เด็กน้อยในวัยสองขวบตะโกนออกมา

'หึหึหึ'

'โอเค เอลกลัวแล้ว...'

'คุณผี ทำไมขาคุณยาวจังคะ คุณผี ทำไมแขนคุณยาวจังคะ คุณผีผีผี ทำไมไทคุณยาวจังคะ คุณผีผีผีผีผีผีผี--'

'อยากรู้ไหมล่ะ...'

'ไม่ค่ะ...'

'คุณผี...คุณจะอยู่อย่างนี้ก่อนได้ไหมคะ' เอลไฟน์กอดบุรุษผิวขาวตรงหน้าในฝันด้วยความอ่อนแอ ร่างบางสั่นระริกซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องอบอุ่นของอีกฝ่าย

'ผมจะอยู่กับเธอเอล อยู่กับเธอตรงนี่ไงเด็กน้อย' แอนดริวยังคงรัดเธอไว้ในอ้อมกอดเช่นเดิมเหมือนทุกครั้งและเป็นอีกวันที่เธออ่อนแอลงทุกทีๆ

'...เอล เอลของผม เธออยากให้ผมฆ่าพวกมันไหม' เสียงเย็นเอ่ยถามออกมา

'ดริว! คุณอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ...' เขาคงไม่ทำมันใช่ไหม ในใจหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเพราะเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

'...ถ้าเป็นความปราถนาของเธอ' แอนดริวเอ่ยออกมา เอลโผโอบกอดเขาไว้ กลัว กลัวว่าเขาจะกลายเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก กลัวมาคนที่เธอรักจะเปลี่ยนไป

ทว่าในใจอีกฝ่ายไม่ได้คิดที่จะหยุดมันเช่นนั้นเลย และไม่มีทางที่จะปล่อยพวกมันทิ้งไปเด็ดขาด

**นิยายแนวรักอบอุ่นหัวใจ

**มีคำผิดประปรายนาจา แล้วเจอกัน!!

B
E
R
L
I
N
?