สะดุดรักหิมาลัย ตอน Turtuk รักเร้นดินแดนเร้นลับ

               เอมิลี่แหงนเงยใบหน้าขึ้นท้องฟ้าสูดอากาศเข้าปอดจนลึก ในที่สุดเธอก็ดั้นด้นมาถึง Turtuk ดินแดนเร้นลับแห่งนี้ได้สำเร็จ การเดินทางอันยาวนานทำให้ร่างของเธอแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอนั่งเครื่องมาจากอเมริกาลงเครื่องที่เนปาลเพื่อเยี่ยมมารดา ต่อเครื่องจากเนปาลมาลงที่บอมเบย์ ต่อเครื่องจากบอมเบย์มาลงที่ลาดักห์ แล้วหลังจากนั้นก็นั่งรถจี๊ปข้ามภูเขาสูง ผ่านทั้งหิมะน้ำแข็งกว่าจะเข้าสู่เขตของ Turtuk ได้ เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาดนั่งขดตัวมาในรถจี๊ปหลายสิบชั่วโมง

            Turtuk ดินแดนเร้นลับกลางหิมาลัย ดินแดนมุสลิมของอินเดียที่อยู่ไกลแสนไกลติดรอยต่อของปากีสถาน ในบางเวลาดินแดนแห่งนี้ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ดินแดนที่ไม่ใช่จุดประสงค์ของการเดินทางสำหรับนักท่องเที่ยว ดินแดนที่โลกลืมและยากแก่การเข้าถึง

            แต่มันก็เป็นดินแดนเร้นลับที่เธอโหยหามาตลอดเวลาหลายปี และตอนนี้เธอมาอยู่ตรงนี้แล้ว ใบไม้สีสันสดใสของฤดูใบไม้ร่วงกำลังเปลี่ยนสีอย่างงดงาม ฝูงอูฐสองหนอกแห่งหิมาลัยกำลังเดินเฉิดฉายแสดงความเป็นเอกลักษณ์อันโดนเด่นทางร่างกายที่เป็นหนึ่งเดียวอยู่กลางเนินทรายที่ใกล้กับต้นไม้ที่ใบกำลังเริ่มเปลี่ยนสี ‘ต้นไม้กับทะเลทราย’ เธอไม่ได้ตาฝาดที่ Turtuk แห่งนี้ล้อมรอบด้วยทะเลทรายและภูเขาสูงแต่พื้นที่ตรงกลางกลับไม่ได้แห้งแล้ง บนเนินที่ราบสูงถูกปกคลุมด้วยความเขียวชอุ่ม มีธารน้ำเล็กใสแจ๋วเย็นเฉียบไหลผ่าน ว่ากันว่าดอกไม้ทะเลทรายหลายชนิดเคยชูช่ออยู่ที่นี่และก็มีเพียงที่นี่ ก็คงพอๆกับอูฐสองหนอกกระมังถิ่นกำเนิดมาจากที่นี่ อูฐที่ได้ชื่อว่าทรหดอดทนที่สุดในโลก จำนวนของมันลดลงในทุกๆปี อูฐที่อาศัยอยู่ในเขตทะเลทรายหนาวเหน็บที่นี่ เอมิลี่พูดไม่ผิดหรอกทะเลทรายที่นี่มันเหน็บหนาวจริงๆ เอมิลี่มองเห็นทั้งต้นแอปริคอต ต้นแอปเปิล ต้นเชอร์รี่รายล้อมอยู่รอบๆกาย

            “ที่นี่ใช่ไหมคะพี่ลาซาสวรรค์บนดินของพี่” ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มเมื่อเธอเดินทางมาถึงดินแดนเร้นลับอันห่างไกลจากโลกภายนอก

            ห่างไกลจากความเจริญทางวัตถุ

            ดินแดนที่ยากแก่การเข้าถึง

            “คุณคืออาสาสมัครที่จะมาช่วยงานของผมที่นี่ใช่ไหม?” ร่างสูงของนายแพทย์ลาซาเดินเข้ามาใกล้และเอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังยืนทอดสายตามองความงามของดินแดนเร้นลับอยู่เงียบๆ

            “...” เสียงทุ้มนุ่มแต่เหินห่างนั้นแช่แข็งเอมิลี่ไว้ชั่วขณะเวลาหนึ่ง ไม่มีร่องรอยของความยินดีในแววตาคู่นั้น ไม่มีความยินดีกับการมาของเธอในสายตาที่คุ้นเคยคู่นั้น ก้อนความรู้สึกอึดอัดสะเทือนใจแข็งๆมาจุกอยู่ที่คอหอยจนเอมีลี่รู้สึกว่าตัวเองพูดไม่ออก

            เขาจดจำเธอไม่ได้

            พี่ลาซาของเธอหลงลืมเธอไปแล้ว

            “หรือว่าคุณเป็นนักท่องเที่ยว ขอโทษด้วยครับผมคงเข้าใจผิด ขอตัวก่อนนะครับผมกำลังตามหาเจ้าหน้าที่อาสาสมัคร ขอโทษครับ” แววตาเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมองมาและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ เขากำลังจะหมุนกายจากไป

            “ด ดิฉันค่ะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่อาสาสมัคร” เสียงแผ่วเบาของเอมีลี่เอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างสูงที่เธอโหยหาจะจากเธอไปอีกครั้ง

            “คุณ...” นายแพทย์ลาซาหรี่ตามองมา

            “เรียกฉันว่าลิลลี่ก็ได้ค่ะ” สาวลูกเสี้ยวเอ่ยขึ้น ไม่ว่าจะเอมิลี่หรือลิลลี่ก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะชื่อไหนมันคงไม่มีค่าในสายตาของนายแพทย์ลาซาคนนี้กระมัง

            “ยินดีต้อนรับครับคุณลิลลี่” นายแพทย์ลาซาคลี่ยิ้ม แม้จะอ่อนโยนแต่ดวงตาคู่นั้นก็ทอประกายความห่างเหิน

            “คุณหมอครับคุณหมอ มีเด็กบาดเจ็บครับ” ชายชาว Turtuk วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหานายแพทย์ลาซา

            “เด็กอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของหมอหนุ่มแสดงความห่วงใยรีบเอ่ยถามผู้ช่วย

            “อยู่ในห้องผ่าตัดแล้วครับ” ห้องผ่าตัดที่เป็นอาคารเล็กก่อสร้างจากหินมุงด้วยหลังคาสังกะสีถูกสายตาของนายแพทย์ลาซาจ้องมองไปอย่างห่วงใย

            “ผมขอตัวก่อนนะครับคุณลิลลี่ คุณรอผมที่นี่สักครู่” ลาซาเอ่ยขึ้นก่อนจะหมุนตัวจากไปอย่างเร่งรีบ

            “พี่ลาซาจำเอมิลี่ไม่ได้ พี่ลาซาลืมเอมิลี่แล้ว” เสียงหวานแผ่วเบาถูกเปล่งออกมาอย่างตัดพ้อหลังจากร่างสูงที่เธอโหยหาลับไปจากสายตา

            เอมิลี่มองตามร่างสูงของนายแพทย์ลาซา พี่ชายบุญธรรมของเธอด้วยแววตาครุ่นคิด เธอควรจะอยู่ต่อหรือยอมแพ้ ในที่สุดความปรารถนาของหัวใจก็สั่งสมอง “พี่ลาซาคิดหรือว่ากะอีแค่ Turtuk ดินแดนที่โลกลืมแห่งนี้จะปิดกั้นหัวใจของพี่จากหนูได้ หนูไม่ยอมหรอก พี่เป็นของหนู” เอมิลี่เชิดหน้าขึ้นอย่างมุ่งมั่น เธอตัดสินใจแล้ว เธอจะมาขอทวงสัญญาจากคนไม่รักษาสัญญา

            ในขณะเดียวกันร่างสูงที่ก้าวขาไปยังห้องผ่าตัดอย่างรีบเร่งใบหน้าของเขาระบายยิ้มด้วยความสุข มันเป็นรอยยิ้มแรกในหลายๆปีที่เขาเผยมันออกมาด้วยความรู้สึกที่เป็นสุขมากที่สุด “อิสมาช่วยพาแขกสำคัญของผมไปส่งที่บ้านพักของผมด้วย เดี๋ยวทางนี้ผมจะจัดการเอง” นายแพทย์ลาซาหันมาส่งยิ้มให้ผู้ช่วย

            “ครับได้ครับ” ผู้ช่วยนายแพทย์ตกตะลึง นี่เป็นรอยยิ้มแรกที่เขาเห็นในรอบหลายเดือน

            “ไปเสียสิ” ลาซาเตือนสติผู้ช่วยที่กำลังทำท่าทางเหมือนคนเสียสติ

            “ครับ ไปแล้วครับ” อิสมารีบไปทำตามคำสั่งของหมอหนุ่มทันที

            “เอมีลี่ น้องอยู่ได้ไม่ถึงสิบวันหรอกเชื่อพี่สิ” นายแพทย์ลาซาคลี่ยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้าง ดวงตาของหมอหนุ่มทอประกายระยิบระยับ

สะดุดรักหิมาลัย ตอน Turtok รักเร้นดนแดนเร้นลับ

...วันวาด...