โลกสีเทา (markbam x got7)

  "ความรักจากครอบครัว" สำหรับหลายๆคนมันคงสำคัญมาก หลายๆคนชอบมัน ครอบครัวที่มีทั้งความรัก ความอบอุ่น และเมื่อนึกถึงก็มีแต่ความสุข ความหมายของมันดีมากๆก็จริงสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับคนบางคน ครอบครัวมันก็แค่จอมปลอมที่พูดขึ้นมาเพื่อให้มันดูดี ไม่ได้มีความรัก ความอบอุ่นจริงๆเลยซะอย่างเดียว...

    ภายในห้องสีขาวสะอาดตาในบ้านหลังใหญ่ ผ้าม่านสีขาวที่ปลิวไสวไปตามแรงลม และแสงแดดอ่อนๆในยามเช้าที่ส่องเข้ามาภายในห้อง บ่งบอกว่าตอนนีเช้าแล้ว คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกจากเตียงไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

    ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่เรียกกันว่าไลน์ดังขึ้นบนโทรศัพท์เครื่องหรูของตนตัวเล็ก

   เวลาที่เดินไปเรื่อยๆกับสายลมบางๆที่ยังคงพัดเข้ามาตลอดเวลา คนตัวเล็กที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อหันไปมองนาฬิกาปลุกบนหัวโต๊ะก็หัวเราะในลำคอ สายอีกแล้วสินะ 

    ติ๊ง ติ๊ง เสียงแจ้งเตือนของแอพพลิเคชั่นสีเขียวทำให้เขาละสายตาจากนาฬิกาแล้วไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาดูแทน

    07:21 am.

ยูคยอม : แบม มึงตื่นยังเนี่ยย

ยูคยอม : เฮ้มึงงงงงง

ยูคยอม : ตื่นสิตื่นนนนนนนนนน

   08:10 am.

ยูคยอม : มึง มาได้ละมั้ง

ยูคยอม : เคเพื่อนอีกครึ่งชั่วโมงถ้ามึงยังไม่มา มึงโดนอาจารย์ป้าเช็คขาดแน่สัส

แบมแบม : น่ารำคาญ ก็ให้เช็คไปดิ

แบมแบม : ทำเหมือนกูสนมากอ่ะ

ยูคยอม : รีบเถอะ กูขอหล่ะเพื่อน

แบมแบม : เออๆ น่ารำคาญชิบผาย

ยูคยอม : น้ำตาจิไหลลล

     -จบบทสนทนา-

           คนตัวเล็กเมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว ก็เดินลงมาข้างล่างเพิื่อจะไปมหาลัย แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเสียงดัง

  "นี่คุณ!! ทำไมเมื่อคืนคุณกลับดึกอีกแล้ว!!" 

  "คุณหญิง คุณก็รู้ว่าผมทำงานนะ!"

  "ทำงาน? แต่ทำไมมีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดเสิ้อคุณ!!"

  "คุณอย่ามาไร้สาระได้มั้ย!! ผมทำงานมาก็เหนื่อยพอแล้ว ยังต้องมาทะเลาะกับคุณอีกหน่ะหรอ ผมก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ!!"

  "คำก็ไร้สาระ คำก็เหนื่อย แล้วคุณจะให้ฉันคิดยังไง ห้ะ!!!"

  "ก็คิดอะไรที่ไม่งี่เง่าแบบนี้ไง!!"

  "คุณนี่มัน!!" ผู้เป็นแม่ชี้หน้าคนเป็นพ่อด้วยอารมโกรธเคือง คนเป็นพ่อส่ายหน้าเอือมระอาเล็กน้อยก่อนจะเดินหนีขึ้นข้างบนไป 

  "คุณ!!! มาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!!" พูดจบผู้เป็นแม่ก็เดินตามคนเป็นพ่อขึ้นไปทันทีโดยที่ไม่สนใจคนตัวเล็กที่ยืนมองเหตุการณ์ตั้งแต่แรก

     ใช่ เขาชินแล้ว พ่อกับแม่เขาก็เป็นแบบนี้ตลอด ทะเลาะกันทุกวัน ทะเลาะจนไม่รู้ว่าจะทะเลาอะไรกันนักหนา ครั้งสุดท้ายที่คุยกันดีๆเขายังจำไม่ได้เลยว่าตอนไหน 

      ทั้งๆที่ใครๆก็บอกว่าเขาหน่ะ น่าอิจฉา ที่เกิดในครอบครัวที่พร้อมไปด้วยพ่อแม่ เงินทอง ครอบครัวของเขาสมบูรณ์แบบทุกอย่าง มันเพอร์เฟ็คจนน่าอิจฉา แต่สำหรับตัวเขาเอง เขากลับไม่คิดแบบนั้น ครอบครัวของเขาหน่ะรวยก็จริง มีพ่อมีแม่ก็จริง แต่สิ่งที่ไม่มี และเขาก็ไม่เคยได้รับมันเลยคือ 'ความรัก' ตั้งแต่เด็กจนโต เขาจำได้แค่ว่า แม่พร่ำบอกเขาเสมอว่า เขาเป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของท่าน ถ้าไม่มีเขา ทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้ คำพูดของแม่ มันฆ่าเขาทั้งเป็น เขาไม่ได้อยากทนอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่สถานการณ์มันบังคับ ทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าคำว่าทน จากเด็กที่ร่าเริง เล่นสนุกกับเพื่อนๆ กลับกลายเป็นเด็กที่เงียบขรึม เก็บตัว ไม่เข้าสังคม เขามีเพื่อนสนิทอยู่แค่คนเดียว คือคิมยูคยอม.. บางที ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าทุกวันนี้มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร สิ่งที่เขาพยายามจะตั้งใจทำมัน เขาทำไปเพื่ออะไร ชีวิตของเขามันไม่มีค่าอะไรกับใครเลยด้วยซ้ำ คิดแบบนี้แล้วหลายๆคนก็คงร้องไห้ แต่สำหรับเขา เขาร้องไห้ซะจนไม่มีน้ำตาจะร้องแล้วหล่ะ..ซึ่งเอาจริงๆ การร้องไห้สำหรับเขามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เขาเลยเลือกที่จะไม่ร้องดีกว่า ใครๆก็บอกว่าเขาหน่ะเข้มแข็งมากๆเลยที่ทนอะไรแบบนี้ได้ มันก็ถูก เขาเข้มแข็งแบบที่ใครๆบอก แต่มันก็แค่..การแสดงก็เท่านั้น เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้กำแพงในใจของเขานั้นสูงมากๆเลยก็ว่าได้...