ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 8

ณ งานประจำหมู่บ้าน

                “แทยองจ้ะ แทยองจ๋า ลองชิมนี่ซิ อะ อะ อั้ม ”

                “ขอบคุณครับ ลิ้นจี่ ส้มโอ” เสียงสาวๆในงานพูดทักทายหนุ่มหล่อที่เพิ่งเดินเข้ามาในงาน บ้างก็ชักชวนให้กินนู้นกินนี่อันโน้นอันนี้ ต่างเข้ามารุมล้อมเหมือนอีแร้งรุมทึ่งชิ้นเนื้อแสนอร่อย แทยองมาในงานวันนี้ด้วยชุดแบบชาวบ้านที่คนในเกาะใส่กันแบบธรรมดาเป็นเสื้อแขนยาวโชว์แผงอกนิดหน่อย กางเกงทรงกระบอกเหมือนชุดชายชาวเหนือ แต่เมื่อเขาสวมใส่มันแล้วกลับทำให้เขาดูแตกต่างจากชาวบ้านชายคนอื่น เขาช่างดูมีเสน่ห์เอามากๆสูงสง่าหน้าตาก็ดูดีไม่ว่าจะอยู่ในชุดเชฟหรือชุดชาวบ้านแบบนี้ การที่แทยองกำลังเคลิบเคลิ้มกับการถูกชื่นชมอยู่นั้น จู่ๆก็มีสาวๆกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมาแล้วกำลังกระซิบกระซ่าบอะไรบ้างอย่างกับสิ่งที่เธอได้ไปพบเจอกันมา

                “อุ้ยตายแระแก เขาดูหล่อพอๆกับพ่อหนุ่มแทยองของเราเลยอ่ะ”

                “สูสี อะแกสองคนนี้”

นั่นจึงทำให้แทยองหันไปมองตามเสียงหญิงสาวเล็กสาวใหญ่แถวนั้น ทำให้เขาพบกับ ชายรูปร่างสูงสง่าพอๆกับเขา หน้าตาช่างรับกันดีกับสีทองของผมจึงทำให้หน้าเขาดูขาวมากขึ้นเมื่อแสงไฟในตะเกียงที่จุดตั้งไว้ตกแต่งงาน แต่เขาก้ต้องละสายตาจากหนุ่มหัวทองเพราะเมื่อตอนนี้ผู้หญิงที่เขาแกล้งไปเมื่อตอนเย็นได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาในชุดแบบสาวชาวเกาะ ( อะๆไม่ใช่นุ่งสั้นๆนะ) เป็นชุดเเกาะอกสีฟ้าที่ดูจะดันอกของหญิงตรงหน้าให้ล้นทะลักออกมาจากอกเสียให้ได้ บนหัวสวมเป็นมงกุฎดอกไม้ทำมือ คาดว่าเจ้าตัวคงจะทำเอง

                “มองอะไรมิทราบย่ะ นายชีเปลือย” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้ายืนแข็งทื่อแหมือนโดนสาปให้เป็นหิน

                “อ่อ เปล่าหนิ ไม่ได้มองอะไร วันนี้เธอดู ดู...”

                “ดู ดูอะไร (หรือเขาจะบอกว่าฉันดูเอ๋อ)”

                “น่ารักดีนะ” อึ้งค่ะ นี่เขาชมฉันหนอเนี้ย อ๊ายยยยย

แล้วจู่ๆก็มีเสียงดังมาจากพิธีกรบนเวที

                “เอาล่ะครับ ก็ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ปมขิเปิดงานประจำหมู่บ้าน ณ ตอนนี้เลยแล้วกันครับ” เมื่อสิ้นเสียงพิธีกรก็มีทั้งพลุทั้งเสียงดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้นกระหึ่มไปทั่วเกาะ

                “นี่ ยัยหมามุ่ย ไป...” ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ วิลเลียมก็คว้ามือฉันแล้วกำลังดึงออกไปจากตรงนั้น

                “โมจิน เราไปเดินเล่นกันเถอะ” วิลเลียมพูดพลางฉุดกระชากลากฉันออกไป

                “นะ นายเมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ” ฉันก็ยังคงอยากรู้สิ่งที่เขาจะพูดกับฉันจึงหันกลับไปตะโกนถาม

                “ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”แต่คำตอบที่ได้คือสีหน้าที่ดูไม่พอใจตอบกลับมาแทน

ตอนนี้ฉันกับวิลเลียมเรามายืนอยู่ตรงบริเวณลานกว้างที่มีไว้ใช้สำหรับเต้นรำ นี่เขาจะชวนฉันเต้นรำหรอ

                “โมจิน ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักครั้งได้มั้ย” เขาดค้งตัวและยื่นมือมาหาฉันขนาดนี้แล้วฉันคงปฏิเสธอะไรเขาไม่ได้อ่ะ

                “อื้ม เอาสิ”ทำไมหัวใจฉันมันกระตุกแปลกๆ มันหวิวๆยังไงบอกไม่ถูกเหมือนมันเริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้งด้วยความเอ๋อของฉันหรืออะไรไม่รู้หรือมัวแต่คิดว่าตัวเองเป็นอะไรอยู่ จู่ๆทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากจนฉันเองก้ตั้งตัวไม่ทัน ตอนนี้เขาจูบฉันอยู่หรอริมฝีปากนุ่มๆของเขาประกบกับปากฉันอย่างอ่อนโยน ทำไมฉันไม่ผลักเขาออกไปหล่ะ เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด ไม่นะ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้แล้วคนๆนั้นมาเห็นเข้าเขาจะเข้าใจฉันผิดไปได้นะ ทำอะไรสักอย่างสิโมจิน

 ผว่ะ ตุบ เสียงนั้นมันทำเอาฉันหลุดออกจากห้วงภวังค์ทันทีแล้วรีบมองไปที่เหตุการณ์ตรงหน้า แทยองกระหน่ำต่อยวิลเลียม สายตาของเขาดุดันน่ากลัวกว่าที่ฉันเคยเห็นมาก่อน

                “พอ หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้” เขาทั้งสองยังคงปลุกปล้ำกันไปมากลางชายหาด แทยองหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่ดูเกรี้ยวกราด

                “นี่เธอ ปกป้องมันหรอ ทั้งที่มันทำลุ่มล่ามกับเธอ”

                “มานี่” ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรเขา กลับถูกเขาฉุดกระชากลากถูฉันออกมา

                “ปล่อยนะ นี่จะพาฉันไปไหน”

                “นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี้ย”

                “เธอต่างหากที่เป็นบ้าอะไร ถึงได้ไปยืนให้ไอ้ฝรั่งนั่นจูบอยู่ได้”

                “ก็....”

                “อย่าหาข้อแก้ตัวเลย เธอมันก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่ฉันเคยเจออมา ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น”

                “แล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วยมิทราบ ฉันจะยืนให้ใครจูบตรงไหน มันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง” ฉันพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือ ในใจเจ็บปวดถึงขีดสุดเมื่อได้ยินที่เขาบอกว่าฉันไม่ต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยผ่านๆมา อย่าร้องนะโมจิน เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้

                “ฉันหวงเธอ” นิ่ง เงียบ อึ้ง ฉันไม่สนใจกับสิ่งที่เขาพูดมาเท่าไรเพราะไม่ได้ตั้งใจฟังให้ดีดีด้วย เลยจะเดินออกมา ฉันจึงตัดสินใจหันหลังเพื่อที่จะเดินออกมาจากเขา แต่ทว่า...

                “ฉันชอบเธอนะยัยหมามุ่ย ไม่สิ ฉันชอบเธอนะโมจิน”

                “นายว่าไงนะ” ฉันหันกลับไปถามเจ้าของประโยคเมื่อกี้เพื่อความชัดเจน

                “คือ.....ฉัน.....บอกว่า....ฉันชอบเธอ ได้ยินไหม” เขาตะโกนออกมาสุดเสียง ชัดเลยเต็มสองรูหู

                “แล้วเธอหล่ะยัยหมามุ่ย คิดยังไงกับฉัน”

                “ก็....” ฉันเดินเข้าไปหาเขา แล้วยื่นหน้าเข้าไปหาเขาจนเขาถึงกับผงะตัวออกมาเพื่อรอฟังคำตอบ

                “ก็....ไม่บอก แบร๋ ”สิ่งที่ฉันทำตอนนี้คือ วิ่งจ้า วิ่งออกมาให้ไกลจากเขาที่สุดและฉันก็วิ่งมาถึงบ้านโดยที่เขาไม่ได้ตามมาด้วย

                “โมจิน ”เสียงจากอีกคนที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังจนฉันต้องหันไป แม้จะยังรู้สึกแปลกกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็เถอะ

                “เรื่องเมื่อกี้ที่เกิดขึ้น ผมขอโทษนะ ”

                “ช่างมันเถอะวิลเลียม ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”