แรกรัก..สัมผัสใจ

"มีน..กูขอคุยด้วยหน่อย"

ผู้ชายตรงหน้าพูดขึ้น ไม่แม้แต่จะสบตา ก่อนขายาวๆคู่นั้นจะรีบเดินนำฝ่ากลุ่มนักศึกษาไปทางสวนด้านหลังตึก ไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ปฏิเสธ

ร่างสูงหยุดตรงโต๊ะหินอ่อนริมสระบัว โต๊ะที่ฉันกับ "วิน" เจอกันเป็นครั้งแรก แสงแดดยามเย็นตกกระทบผิวน้ำก่อเกิดประกายระยิบระยับ ด้วยความร่มรื่นจากเงาไม้ยืนต้นที่ปลูกเรียงกันแน่นขนัดกว่าบริเวณอื่นๆ ตรงนี้จึงเป็นสถานที่สุดฮิตที่เหล่านักศึกษาในคณะต่างมาจับจองเพื่อพักผ่อนในยามว่างเว้นจากการเรียน หากแต่วันนี้ผู้คนกลับบางตา มีเพียงเราสองคน และนักศึกษาที่นั่งห่างออกไปอีกกลุ่มหนึ่งเท่านั้น

"มีอะไร?" ฉันถามห้วนๆแสร้งทำเป็นหงุดหงิดปนสงสัย ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าที่จะคุยในวันนี้คือเรื่องอะไร

นี่เป็นประโยคแรกในรอบหนึ่งเดือนที่ฉันเปิดปากคุยกับอีกฝ่ายนับจากเหตุการณ์วันนั้น จากเพื่อนที่เคยสนิทตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ กลับกลายเป็นเหินห่าง ไม่คุย ไม่มองหน้า ทั้งที่ต้องนั่งเรียนร่วมห้องกันแทบทุกวิชา เป็นหนึ่งเดือนที่แสนจะอึดอัด

แผ่นหลังกว้างที่คลุมทับไว้ด้วยเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มยังคงนิ่ง ไม่ไหวติง ราวกับไม่ได้ยินคำถาม

"วิน กูถามว่ามี.."

"กูขอโทษ" ยังไม่ทันจะจบประโยคอีกฝ่ายก็สวนกลับมาทันควัน ก่อนจะหันมาสบตาเหมือนอยากจะย้ำให้รับรู้ถึงความจริงจังในประโยคเมื่อครู่

"ขอโทษ..เรื่องอะไร?" ฉันยังคงเสแสร้งว่าไม่เข้าใจ ความรู้สึกภายในเริ่มสับสนปนเป

"เรื่องวันนั้น.."

ชั่วครู่ที่ทั้งฉันและวินต่างก็นิ่งงัน ราวกับรอให้ใครคนใดคนหนึ่งเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา เสียงฝูงปลาที่แหวกว่ายในสระดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ ใจกระหวัดนึกถึงครั้งล่าสุดที่มานั่งให้อาหารปลาด้วยกัน มันจะมีโอกาสแบบนั้นอีกมั้ยนะ

"แล้วมึงทำแบบนั้นทำไม?" และก็เป็นฉันเองที่ทำลายความเงียบ ก่อนจะหลุบตาลงให้พ้นจากสายตาคนตรงหน้า กลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็นความวูบไหว ถึงจะไม่อยากยอมรับว่าความผิดปกติเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ แต่หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ในตอนนี้ก็ทำให้ยากที่จะปฏิเสธ

"กูเมา" ประโยคสั้นๆเพียงแผ่วเบาแต่กลับมีอิทธิพลต่อจิตใจเหลือเกิน ความผิดหวังแล่นริ้วขึ้นมาพร้อมๆกับน้ำตาที่เอ่อคลอจนภาพเบื้องหน้าพร่าเบลอ

ร้องไห้ทำไม?

ผิดหวัง?

แล้วนี่ฉันคาดหวังอะไร?