ที่เป็นคืออะไร

ร้านเหล้าประจำ ที่ประจำ มองดูผู้คนมากมาย ทำไมตัวเค้าชั่งเหงานัก

ทั้งที่คนเข้าออกร้านมากมาย นั่งฟังเพลงชิวจะตาย เฮ้อ...

ที่เหงา เพราะไม่มีคนตัวสูง อยู่ข้างๆ คอยไลน์ตามกลับบ้าน

วันนี้เค้ากับคนพี่งอนกันอีกแล้ว เรื่องเดิมๆ คนพี่ไม่เคยชัดเจน

ไม่เคยพูดสักครั้งว่าเรารักกัน 

"กันเบื่อ กันไม่เข้าใจ ที่ปาปี๊ทำที่ปาปี๊เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร"

แค่คิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันที่กันตะโกนใส่หน้าพี่ไป น้ำตาเจ้ากรรม

ก็เริ่มจะหยดลงตรงนี้ให้ได้ 

ไม่มีแม้ไลน์มาง้อ ไม่มีแม้ไลน์จะตามกลับบ้านเหมือนอย่างเคย 

ที่ผ่านมาที่คนรอบข้างคอยชง แค่เราคิดไปเอง

กันสะบัดหัวให้ความคิดนี้หลุดออกไปจากสมอง ยกแก้วเหล้าเข้าปาก

แก้วแล้วแก้วเล่า 

"พี่คับ ร้านจะปิดแล้ว"

"เครน้อง"

ไม่รู้ว่าเมาหรือความคิดที่มีมันทำให้หนักสมอง ดันเดินเซมาถึงรถ

ควานหากุญแจในกระเป๋า แทบจะไม่มีแรงจะเปิดประตู

กันได้แต่เอามือเท้ารถอยู่ตรงนั้น 

"มึงเป็นไรมากปะเนี๊ย"

"แดกเข้าไปเยอะขนาดนี้เสือกจะขับรถกลับบ้านเองอีก"

"ไป กลับบ้าน"

"ปล่อยกันนะปาปี๊"

"ดี ที่ยังจำกูได้"

"กันบอกให้ปล่อยไง"

"เมาเหมือนหมา ยังจะมาปากดีอีกนะ"

คนพี่เปิดประตูประคองกันเข้าไปนอนที่เบาะหลัง ได้แต่ส่ายหัว

ไม่เข้าใจที่คนน้องเป็นอยู่ตอนนี้

สตาร์ทรถขับออกไปจากตรงนั้นขับ มาตามทางที่คุ้นเคย

"กัน มึงหลับยัง"

"ทำไมต้องแดกเหล้าจนเมาขนาดนี้"

คนพี่ได้แต่ถอนหายใจ 

"กัน กูไม่รู้ว่าที่มึงคิดกับกูคิดคือเรื่องเดียวกัน"

"กูไม่รู้ว่าเราคิดเหมือนกันหรือเปล่า"

"แต่มึงไม่ควรทำตัวแบบนี้"

"อย่าแดกเหล้าประชด"

"ได้ไหม กัน"

"เฮ้อ...กูเพ้อห่าไรอยู่เนี๊ย พูดไปแม่งก็ไม่รู้เรื่อง"

"กัน กัน มึงตื่น"

"ถึงแล้ว"

ออฟอุ้มกันขี่หลัง ขึ้นคอนโด 

"พรุ่งนี้กูมีงานเช้านะมึง ต้องมาแบกมึงขึ้นห้องเนี๊ย"

ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ก็อุ้มกันขึ้นห้องไป

ออฟจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้กัน เพราะรู้ว่าคนน้อง

ชอบอาบน้ำก่อนนอน แต่สภาพนี้คงเอาไปอาบน้ำไม่ไหว 

จัดแจงเช็ดหน้าเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย 

"ปาปี๊"

"กอดกันหน่อย "

"ฮือฮือ กันรักปาปี๊ ทำไมปาปี๊ไม่รักกัน"

"ทำไม"

"แม่ง ละเมอนี่หว่า"

กัดกอดหมับเข้าที่เอวคนพี่ เผยอปากจะจูบคนพี่

"แม่ง เมาแล้วเซ็กเหรอมึง"

"ดูมันทำเข้า ปล่อยกูเชี่ยกัน"

"มึงเมาขนาดนี้ แม่งเซ็กซี่วะ"

"เชี่ย ลูกกูตืน"

ออฟผลักคนน้องหงายหลังตึงลงที่นอน

"สัสเอ๊ย"

"ห่มผ้าหน่อยมึง ไข้แดกทำงานไม่ได้อีก"

เช้าของวันใหม่ กันงัวเงียตื่นขึ้นมา

"เชี่ย ที่ไหนวะ"

กันสูดลมหายใจรับกลิ่นน้ำหอมจางๆจากเสื้อผ้าทีเค้าสวมใส่

"กลิ่นปาปี๊"

"เฮ๊ย มาอยู่นี่ได้ไง"

กันตกใจรีบลุกขึ้นจากเตียง 

"เสื้อผ้า"

กันลนลานมองหาเจ้าของห้อง แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา

"เฮ้อ....จำได้ว่าไปร้านประจำ แล้วกูมาอยู่ห้องปาปี๊ได้ไง"

กันหันไปมองที่กระจก เจอกระดาษแปะอยู่บนหน้าผาก

"โจ๊กบนโต๊ะ ถ้ามันเย็น ก็เวฟเอา"

"กูมีงานเช้า เจอกันตอนเย็นที่ตึก"

" ออกจากห้องอย่าลืมล็อกห้องให้กูด้วย"

"แปะขี้บ่นเอ๊ย"