Listen to my heart [BTS X YOU]

 

นี่ ใครมันบอกว่าช้อนทองคำของผมมันสกปรก?

ผมไม่สน พอผมจับไมค์ผมก็จะมีช้อนทองคำอีกหลายอันเลยแหละ

เวทีคอนเสิร์ตที่ล้อมไปด้วยแฟนคลับนับพันนับหมื่นคนที่มีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า 'อาร์มี่' ช่างเป็นชื่อเรียกที่ภูมิใจ ยิ่งเป็นอาร์มี่มาตั้งแต่เดบิวต์ใหม่ๆ ก็ยิ่งผ่านอะไรมาเยอะมากมายนับไม่ถ้วน เพื่อที่จะซัพพอร์ทเด็กผู้ชายธรรมดา7คนที่ไล่ตามฝันของตัวเอง ให้เอื้อมแตะมันได้ถึง

   คนแรก คิมนัมจุน ลีดเดอร์ของบังทันโซนยอนดันที่มากไอคิว ด้วยไอคิวที่เฉียดอัจฉริยะถึง148 ลิมิตความสามารถในการแต่งเพลงนับเป็นสิ่งที่ไม่จำกัดสำหรับนัมจุน หรือมีชื่อเรียกในวงการคือ แร๊ปมอนสเตอร์ อุปนิสัยเกรี้ยวกราดต่อเนื้อแร๊ปในเพลงไซเฟอร์ไม่แพ้แร๊ปไลน์คนอื่น แต่ก็ได้ถูกขนานนามจากมังเน่ว่าใครอยู่ใกล้ก็จะอายุสั้นลงอย่างเห็นผล ไม่ว่าจะเป็นเปิดตู้เย็นแล้วประตูตู้เย็นหลุดคามือ บิดลูกบิดแล้วก็พังคามือ หรือแม้แต่สวมแว่นแล้วขาแว่นก็หักคามือ

คนที่สอง พี่ใหญ่ไหล่กว้างโปรดปรานสีชมพูและมารีโอ้ คิมซอกจิน ถึงรูปร่างจะทั้งสูงและไหล่กว้าง แต่ว่าหน้าตาที่อ่อนโยนมาพร้อกับริมฝีปากอวบอิ่มทำให้ซอกจินกลายเป็นคุณแม่ของวงไปทันที ด้วยนิสัยที่เป็นมิตรอย่างมาก และชอบทำอาหาร คงไม่เรียกว่าชอบแต่คงเรียกว่าเป็นพวกคลั่งไคล้ของกิน เพราะนอกจากจะชอบทำแล้ว ก็ยังชอบกินจนตั้งช่วง EAT JIN มาไลฟ์ในวีแอปเพื่อกินล่ออาร์มี่ตอนดึกๆ...

คนที่สาม มินยุนกิ แร๊ปไลน์อีกคนที่มีนามแยกก่อนเดบิวต์ว่า Agust D ถ้าฉลาดก็จะอ่านกลับหลังได้ว่า Suga DT เนื่องจากเกิดที่เมืองแดกูที่มีหน้าร้อนตลอดปี และนิสัยขี้เกียจทำให้ไม่ออกจากบ้านถ้าไม่จำเป็น จึงทวีคูณความขาวจนเรืองแสงเหมือนหลอดไฟ LED แต่เส้นทางก่อนเดบิวต์ของชูก้าไม่ได้ดูดีมากนัก ตั้งแต่หนีออกจากบ้านแล้วทำตามฝัน เป็นแร๊ปเปอร์ใต้ดินแต่ก็โดนดูถูก ทำให้สกิลปากเพิ่มเลเว่ลเป็นปากปีศาจไปเรียบร้อย ถ้อยคำรุนแรงมากมายบรรยายความเป็นมินยุนกิได้อย่างดี

คนที่สี่ แร๊ปไลน์อารมณ์ดีเกินไปจนปวดประสาท จองโฮซอก หรือชื่อในวงการคือเจโฮป ไม่ว่าจะชื่อไหนก็จะแปลออกมาได้ความหมายว่า ความหวัง และมีสโลแกนของตัวเองว่า I'm your hope I'm your angle สติขาดๆเกินๆแต่ถ้าจริงจังขึ้นมาล่ะก็ ใครก็เทียบไมติด ทั้งขังตัวเองในห้องทำงานเพื่อทำมิกส์เทปให้เสร็จ นอนในนั้นโดยไม่กลับไปหารูมเมทจนรูมเมทคิดว่าได้นอนคนเดียวไปแล้ว 

คนที่ห้า ปาร์คจีมิน เมนโวคอลเสียงไฮพิช (เสียงสูง) ที่มีระดับการไต่เสียงได้ตั้งแต่ปกติไปถึงเสียงสูงจนแสบแก้วหู แม้ว่าจะร้องเพลงดีมากแต่ว่าเสียงพูดปกติก็เล็กแหลมจนมังเน่ไลน์คนอื่นเลียนเสียงมาล้อก็ออกจะบ่อย ทักษะการเต้นที่ค่อนข้างเข้าข่ายพรสวรรค์ และจบจากโรงเรียนสอนเต้นในปูซานมาอย่างน่าภูมิใจ แต่นิสัยเสียของจีิมินก็คือซ้อมหนักโดยลืมว่าอดนอนมาแล้วกี่ชั่วโมงจนเลือดกำเดาพุ่งบ่อยๆ

คนที่หก คิมแทฮยอง เมนโวคอลรองจากจีมินที่มีเสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ แต่เอกลักษณ์กว่าเสียงก็คือนิสัยที่ค่อนไปทางรัั่วมากกว่าเป็นคนตลก หยอดมุกแป้ก ขำทั้งที่ไม่มีอะไรให้ขำ เป็นต้น นอกจากนั้นก็เอากรรไกรไปตัดเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่โดยไม่แคร์ราคา วิปริทแฟชั่นมากในระดับยอมรับเกือบไม่ได้ แต่จะทำไงได้ล่ะ เมื่อปลายปีที่ผ่านมาดันโดนจัดอันดับให้เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลกไปซะได้ ถึงจะแปดมิติไปนิดหน่อยแต่ก็จัดว่าเป็นผู้ชายโรแมนติกมากคนนึงเลย

คนสุดท้าย มังเน่ทองคำแห่งบังทันโซนยอนดัน จอนจองกุก เกิดมาด้วยคำว่าไร้ที่ติ พระเจ้าสร้างมังเน่คนนี้มาอย่างละเอียดอ่อนในทุกด้าน การเต้นไม่เป็นสองรองใคร เสียงร้องที่ไพเราะจนได้ร้องเยอะกว่าคนอื่นในวง แร๊ปที่ไร้ที่ติไม่ว่าจะเร็วหรือช้า มิกส์เพลงเองทำนองก็แต่งเองได้ วาดรูปก็เป็นเลิศ หน้าตาและรูปร่างก็กินขาด แต่เหมือนพระเจ้าจะลืมใส่อะไรบางอย่างมาให้ มันคือทักษะการเรียนหนังสือนั่นเอง.. ตั้งแต่สองคูนสามได้สิบ february คือเดือนธันวา และบิดาแห่งวิชาวิทยาศาสตร์คือไอแซ็กนิวตัน ถึงจะโดนฮยองด่าว่าโง่แต่เมื่อเรียนจบมาแล้ว มันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ

@ห้างเอ็มควอ

YOU PART

"เลิฟ ฉันว่าร้านนมมันอยู่แถวนี้นี่หว่า"

"ฉันว่ามันยังอยู่ แต่เราเดินผิดชั้นปะวะเปอร์"

"ไม่ ฉันว่ามันอยู่แถวนี้แหละ"

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไปเปอร์ เป็นเด็กม.5โง่ๆคนนึงที่เดินหาร้านนมสดในเอ็มควอไม่เจอ ทั้งที่เพิ่งมากินเมื่อวานนี้ จะว่าใช้เงินเปลืองก็ได้ค่ะ ถึงนมสดแก้วเล็กจะราคา80บาท แต่มันมีคุณค่าทางใจสำหรับฉันมหาศาล เพราะว่ามันอร่องไงคะ..

"เปอร์ กลับเหอะ"

"ไม่แก คือถ้าฉันไม่กินจะสอบไม่ได้"

แน่นอนว่าตอนสอบเข้า ฉันเครียดมากและซื้อนมสดร้านนี้กินและมันทำให้สมองฉันโล่ง แถมอารมณ์ดีเหมือนเสพยาบ้าไม่มีผิด เป็นเหตุผลว่าทำไมต้องมาซื้อไปกินก่อนเข้าสอบช่วงบ่าย

"ทำไมมันหาไม่เจอวะ หรือเค้ายกร้านหนี"

"จะบ้าหรอ ค่าเช่าแพงจะตายจะยกหนีทำไม"

"ไม่รู้อะแต่ต้องหาให้เจอ ไม่งั้นซ่อมแน่ๆ"

"หาอีกรอบปะ"

"เออ ให้ปลิงมันวิ่งหารอบห้างดีกว่า เห็นช่วงนี้ฟิตร่างกายเตรียมแข่ง"

ใช่แล้ว ฉันมีไพ่ตายอยู่นี่นา ปลิงเพื่อนรัก(สปริง)ของฉันเป็นนักกีฬาโรงเรียนและจะแข่งฟุตบอลหญิงระดับเขตุในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ถ้าให้มันมาวิ่งหาร้านนมสดจะต้องเป็นไอเดียที่แจ่มแมวแน่นอน ว่าแล้วก็หยิบซัมซุงฮีโร่ลูกรักขึ้นมากดโทรหาปลิงทันที

ไม่ช้าไม่นานเพื่อนนักกล้ามของฉันก็รับสายพร้อมคำพูดทักทายที่เป็นมิตร

"โทรมาทำห่าไร" เสียงข็งเกร่งของสปริงเพื่อนรักดังก้องออกมาจากลำโพงซัมซุงฮีโร่ที่ชื่อรัศมีของฉัน แน่นอนว่า สปริงเป็นคนอัธยาศัยค่อนข้างดี คำทักทายน่ารักจนคันซอกเท้ายุบยิบ

"ปลิง เพื่อนโทรมาขอความช่วยเหลือ" ฉันทำเสียงออดอ้อนเพื่อนเพื่อจะให้มันวิ่งมาห้างแล้วหาร้านนมสดที่สาบสูญของฉันให้เจอ

"ไม่ไปอะ"

"โห่ ไรอ่าาาา"

"ขี้เกียจ จะนอน แค่นี้นะบรัย"

เวรกรรมมีจริง วันนี้ถ้าฉันไม่ได้กินนมสดร้านในตำนานนั้น ฉันจะสอบไม่ได้ และคงมีเรื่องหม่าม๊าแน่นอน

ได้แต่คิดแล้วก็เดินวนไปวนมาอยู่ตรงบันไดเลื่อน

ปั้ก

"โอ้ย นี่เธอรู้มั้ยว่าการที่ผิวของเธอมากระทบกับตัวฉันน่ะมีค่าหลายล้านนะโว้ย" จองกุกด่าเป็นภาษาเกาหลี

แต่ไปเปอร์ฟัังเกาหลีออก

ด้วยพลังแห่งซีรี่!!!

"หล่อก็ไม่หล่อ อย่าสำคัญตัวผิดได้แม้ะ คนยิ่งอยากกินนมสดอยู่!" และสวนกลับเป็นภาษาเกาหลีอย่างเกรี้ยวกราด

"นี่เธอ พูดเกาหลีได้ทำไมไม่บอก!" จอนจองกุกสวนกลับเป็นสำเนียงปูซาน

"เก็บเนื้อตายๆกับปากเน่าๆของนายใว้เถอะ" ไปเปอร์ตอบกลับด้วยสำเนียงซาทูริอย่างคล่องแคล่ว

"นี่เธอคนประเทศอะไรวะ!" จองกุกงัดภาษาอังกฤษสำเนียงเกาหลี(?)ใส่

"รำคาญ!" ไปเปอร์ปิดประโยคด้วยภาษาไทย......

JImin Part

  สวัสดีครับ ผมปาร์คจีมินเอง เมนโวคอลหุ่นเซ็กซี่ของบังทันโซยอนดัน ตอนนี้กำลังตกที่นั่งลำบากเพราะต้องมาเปลืองแรงวิ่งทั่วเมืองตามหามังเน่ทองคำของวง จอนจองกุกไอ้เด็กเปรต หลังจากที่มาถึงไทยได้ไม่เกินวันก็ออกลายด้วยการปีนหน้าต่างโรงแรมหรูกลางเมืองแล้วหนีมาเที่ยวโดยไม่บอกเมเน ก็เข้าใจว่าต้องการพักผ่อน แต่ทำแบบนี้คนลำบากก็คือคนใดคนหนึ่งใน6คนที่เหลือในวงต้องตามหาไงล่ะ ซึ่ง คนโชคร้ายคนนั้นน่ะผมเอง

บัดซบ...

"อย่าให้ฮยองจับแกได้นะไอ้เด็กฟันเหยิน!"

"ไม่มีวันนนน อั้ก!"

ไม่ทันไรจองกุกที่วิ่งลงบันไดเลื่อนทางขึ้น (วิ่งสวนทางกับบันไดเลื่อน..) ก็วิ่งไปชนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เดินวนไปวนมาอยู่และทำหน้าตาครุ่นคิดหาอะไรบางอย่าง หายนะมาเยือนแน่นอนเพราะว่านอกจากจะไปชนเค้าแล้วก็ยังแหกปากด่าเป็นภาษาเกาหลี นี่เอ็งยังดังไม่พออีกหรอวะน้องรัก

"โอ้ย นี่เธอรู้มั้ยว่าการที่ผิวของเธอมากระทบกับตัวฉันน่ะมีค่าหลายล้านนะโว้ย"

น้องผมเป็นคนหยาบคาย อุบาทว์ สกปรก และป่าเถื่อน ภายนอกหล่อวัวตายควายลื่นล้มก็จริง แต่ว่านิสัยช่างไม่เข้ากับรูปลักษณ์เลย

ผมไม่ได้ว่าเกินไปนะ!

"หล่อก็ไม่หล่อ อย่าสำคัญตัวผิดได้แม้ะ คนยิ่งอยากกินนมสดอยู่!"

"นี่เธอ พูดเกาหลีได้ทำไมไม่บอก!"

แล้วเค้ามีความจำเป็นอะไรต้องบอกนายงั้นหรอจองกุก... ผมได้แต่พึมพำกับตัวเองระหว่างที่น้องกำลังจะมีเรื่องกับสาวไทย

"เก็บเนื้อตายๆกับปากเน่าๆของนายใว้เถอะ"

อุ๊ย.. แรง

"นี่เธอคนประเทศอะไรวะ!" 

"รำคาญ!"

"เอาล่ะ พอแค่นั้นแหละ" ผมเดินลงบันไดเลื่อนแล้วกระชากตัวจองกุกให้ถอยห่างจากเด็กผู้หญิงที่เถียงด้วยพร้อมกับโค้งให้อย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ขอโทษแทนน้องผมด้วยครับ"

"หน้าแก่ขนาดนี้เป็นน้องหรอคะ?"

อุ๊ย.. แรงอีกแล้วอะ

"นี่เธอ จะยังไงฉันก็พี่เธอนะเว้ย"

"หุบปากก่อนจองกุก"

"ฉันไม่ได้มีเวลามาเล่นทั้งวันนะคะ ขอตัวไปตามหานมสดต่อได้ไหมคะ"

"แต่"

"เรื่องเมื่อกี้ฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น ลาก่อนค่ะ"

เธอพูดภาษาเกาหลีแบบคล่องแคล่วใส่ผมก่อนจะกล่าวลาและโค้งให้ และเดินกลับไปหาเพื่อนของเธอพร้อมกับเดินจากไป

"จองกุก ฮยองกับนายมีเรื่องต้องคุยกัน"

END JIMIN PART

"ชิบหายแล้วว่ะฮยอง"

"มีอะไรอีกล่ะ"

"จองกุกปีนหน้าต่างหนี จีมินปีนหน้าต่างตาม"

เรื่องเลวร้ายคือหน้าตาและเสื้อผ้าของทั้งสองคนมันคือชุดเดียวกับแฟชั่นสนามบิน พนันได้ว่าจะต้องมีอาร์มี่ไม่ก็ติ่งของวงอื่นจำจองกุกกับจีมินได้ เพราะรูปในทวิตเตอร์เผยแพร่เร็วกว่าแสง อาร์มี่ในเมืองไทยก็ไม่ได้มีน้อยๆเหมือนกัน

"มันจะไปไหนได้ อาจจะตกลงไปตายตรงพุ่มไม้ก็ได้นะ" 

"ชูก้าฮยองจะดูถูกน้องตัวเองแบบนี้ไม่ได้"

"แล้วระหว่างมันขึ้นข่าวหน้าหนึ่งว่าปีนหน้าต่างหนีเที่ยวกับตกลงไปอยู่ในพุุ่มไม้อันไหนแย่กว่ากันอะ"

"หยุดเถียงกันได้ไหม!"

บทสนทนาของชูก้าและเจโฮปจบลงหลังจากที่ลีดเดอร์ของวงตวาดลั่นเพื่อให้มันจบลง ใครๆก็รู้ว่าแร๊ปไลน์สองคนนี้เถียงกันแล้วน่ารำคาญจนอยากแทรกแผ่นดินหนี

"อีกคนก็เหมือนยายแก่ อีกคนนึงก็ตาแก่" วีบ่น

"เคยโดนยายแก่สวดไซเฟอร์ใส่มั้ย"

"ผมก็สวดไซเฟอร์กลับได้ทุกพาร์ทเถอะ" วีที่ร้องไซเฟอร์ได้ทุกเพลงสวนกลับ

"ฉันอะเจ้าของเพลงโว้ย"

คิมนัมจุนถึงกับแทบจะยกเท้าขึ้นมากุมขมับแทนมือถ้าทำได้ เรื่องน่ารำคาญที่สุดในจักรวาลคือการที่เมมเบอร์บังทันเถียงกันเอง สาระจะขาดหาย สติก็ด้วย มันทำให้คนไอคิว148ที่มีสมองเซ็กซี่ต้องกลุ้มใจอยู่บ่อยครั้ง

"พระเจ้าครับ รูดซิปปากสองตัวนี้ที"

JUNKOOK PART

   จอนจองกุก มังเน่ทองคำแห่งบังทันโซนยอนดัน บอยแบนด์ไฟแรงดาวรุ่งจากเกาหลีใต้ ต้องมาถูกบังคับให้เงียบปากทั้งที่กำลังโดนเด็กตัวกะเปี๊ยกด่ากราดเป็นภาษาบ้านเกิด ผมฉุนกึกจนแทบจะอยากปีนตึกหนีอีกรอบแต่ทำไม่ได้เพราะตอนนี้กำลังโดนจีมินฮยองลากกลับโรงแรม

"ปล่อยผมเหอะฮยอง"

"โน"

ได้แต่ทำหน้าบูดหน้าบึ้งเหมือนคนท้องผูกมาร้อยวัน น่าโมโหกว่าโดนดึงปลั๊กคอมตอนเล่นโอเวอร์วอชก็คือการโดนจับได้แล้วโดนเทศเป็นชั่วโมงโดยเหล่าฮยองไม่ก็บังพีดี

ระหว่างทางผมก็เห็นป้ายสีขาวที่มีลายจุดสีดำอยู่เหนือร้านขายนมสด ชื่อร้านพาสเทลมิลค์ จีมินฮยองเป็นคนขาสั้นมันเลยทำให้การเดินช้าลงกว่าปกติ ผมเลยมีเวลาจะสังเกตป้ายเมนูน้ำที่แปะอยู่ และพบความจริงว่านมสดไซส์เอสราคาแก้วละ80บาท ขนาดค่าตัวผมปีละ75ล้านผมยังไม่เคยซื้อนมที่แพงขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่ใช่ของสตาร์บัค หรือแบรนด์ดัง

จะว่าไปยัยนั่นที่ผมทะเลาะด้วยก็หาร้านนมสดอยู่นี่

นี่แหละโอกาส ผมจะหนีจีมินฮยองด้วยการขอไปซื้อนมสดแก้วละ80บาทนั่น

"ฮยองค้าบ ผมอยากกินนมสดอ่า"  ผมปั้นหน้าน่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้และกอดเขนออดอ้อนฮยองขาสั้นที่ตามผมมาทั้งวันเพื่อขอไปซื้อนมสด วัดระดับความสนิทแล้วผมก็สนิทกับจีมินฮยองพอๆกับวีฮยอง ฮยองมักจะตามใจผมเสมอ เพราะงั้นคาดว่าครั้งนี้ก็คงจะตามใจเหมือนเดิม

"กอดแขนอ้อนฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้จะใจบางยอมนายนะ"

"แล้วไม่ได้หรอ" ผมส่งสายตาอ้อนสุดๆให้

"เห้อ.. รีบๆไปซื้อแล้วกลับมา"

ผมไม่รีรอและวิ่งไปที่ร้านทันที ควักเงินไทยที่แลกมาแล้วพร้อมกับสั่งนมสดไซส์เอสไป ความจริงไม่ได้อยากกิน แค่อยากหาเรื่องจะได้กลับไปเจอยัยนั่นอีกรอบก็แค่นั้น ผมไม่ชอบอะไรค้างๆคาๆน่ะ..

หลังจากจ่ายเงินไปแล้ว นมสดก็มาอยู่ในมือของผม ผมค่อยๆอ้อมไปหลังร้านก่อนจะวิ่งกลับไปทางเดิมที่เดินมา ผมค่อยๆเดินหาจากทางที่จำได้ว่าเธอเดินหนีไป ทางที่ไปเป็นแผนกเสื้อผ้าผู้หญิง แน่นอนว่าวันนี้โชคเป็นของผม ผมเจอเด็กผู้หญิงปากดีคนนั้นกำลังยืนหน้าเครียดมองเสื้อครอปสีเหลืองกับสีแดงอยู่ ผมรีบเดินเข้าไปหาเธอทันที

"นี่.."

"อะไรอีก.. เอ๊ะ นายไปซื้อมาจากไหนน่ะ"

"ตรงบันไดเลื่อนอีกฝั่ง ฉันไปซื้อมาให้เธอ"

"ให้ฉันหรอ ทำไม?"

"ขอโทษน่ะ ระหว่างเดินคิดขึ้นได้ว่าฉันอาจจะผิดเอง"

ผมยื่นแก้วนมสดให้เธอก่อนจะยิ้มให้แบบปลอมๆ ความจริงมันก็ถูกที่ผมควรจะขอโทษ แต่มันจะวุ่นวายถ้าผมปล่อยไปโดยไม่ทำอะไร เธออาจจะประจานผมลงอินเตอร์เน็ต โลกที่ผมไม่ถูกชะตานั่นแหละ

"ฉันจอนจองกุก ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ไปเปอร์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

"เรามาแลกกาเกากันไหม "

"ทำไมฉันต้องแลกล่ะคะ?"

เธอทำผมปวดประสาท แค่แลกกาเกามันจะยากอะไร คนหล่อโปรไฟล์ดีขนาดนี้มาขอแลกกาเกาด้วยควรจะดีใจไม่ใช่หรอ ผมล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"ค่ะ แลกก็แลก"

พนันได้ว่าเธอไม่ใช่ติ่งเกาหลี อาจจะแค่ขยันเรียนภาษา เธอเลยไม่รู้จักผมว่าผมน่ะดังขนาดไหน แต่มาคิดอีกทีแล้วมันก็น่าแปลกอยู่ที่จู่ๆคนที่ทะเลาะด้วยมาขอแลกกาเกา แต่ขอไปแล้วจะทำไงได้ ผมต้องคีพลุคใว้ใช่ไหมครับ

"แต่ต้องสัญญานะคะ"

"หืม.."

"ว่าจะไม่ไปนิสัยเสียใส่คนอื่นมั่วซั่วอีก"

ยัยเด็กนี่!

------------------------------------

END INTRO

introduce character

PARK JIMIN

" ให้เธอยอมฟังเสียงหัวใจของฉันสักครั้งก็คงดี "

JEON JUNGKOOK

" แด่เธอ ผู้ไม่มีวันเป็นของผม "

KIM NUMJOON

" ต่อให้พลิกเปลือกโลกหา ก็คงไม่มีใครรักผมเท่าเธอคนนั้นอีกแล้ว "

KIM TAEHYOUNG

" ถ้าคุณเป็นฝน ผมก็ทิ้งร่มเพื่อจะตากฝน "

Listen to my heart 

BTS X YOU

เนื้อหาทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องแต่งที่อิงจากเรื่องจริงบางส่วน

อาจมีคำหยาบคาย แต่ไม่ได้มีเจตนาทำศิลปินเสื่อมเสียแต่อย่างใด

ravee :)