บุพเพเหนือลิขิต

เมื่อความไฮเทคโนโลยีปะทะกับอภินิหาริย์ ความสนุกสนานจึงบังเกิดทันใด

เขาตราหน้าว่าเธอเป็น  “สตรีนอกจารีต”

เธอโต้กลับว่าเขาเป็น  “เต่าเฒ่าโบราณ”

“เชอะ!  ถือว่ามีซิกแผ็กแล้วเจ๋งนักรึไง บอกไว้เลยว่าไม่นิยมผู้ล่ำ...  สเป็คของฉันต้องสูงยาวขาวตี๋เท่านั้นย่ะ” 

โอปอหรืออาโปแอบบ่นใส่เจ้าของแผ่นหลังกว้าง พลางทำท่าทางเหมือนลิงหลอกเจ้า

“ผู้หญิงอะไรช่างไร้ความเป็นกุลสตรี  สวยแต่รูปจูบไม่หอม”  

หย่งเสียนกล่าวเสียงดังไม่เบา ราวกับมีตาหลังรู้ทันว่าถูกนางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่

“นึกว่าข้าอยากจูบท่านรึไง เหม็นน้ำลายตายชัก” 

หย่งเสียนหันกลับมามองนาง ด้วยใบหน้าที่แดงจัดด้วยความโมโห   

“วาจาสามหาวนัก”

“เฮอะ! หาวเดียวก็หลับแล้ว” 

เธอโต้กลับ พลางไหวไหล่แบบไม่ยี่หระเขาสักนิด

“เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่พูดจาไร้แก่นสารสิ้นดี”  

หย่งเสียนกล่าวปรามาศนางด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด เขาใกล้จะหมดความอดทนกับความยียวนกวนประสาทของนางเต็มที

“สาระขันไม่มี อารมณ์สุนทรีย์ไม่บังเกิด” 

“แม้แต่บทกวีของเจ้ายังพิลึกพิลั่นนัก” 

เธอถอนหายใจยืดยาวแล้วกล่าวปลีกตัว  

“ข้าขอไปรับยาช่องสองก่อนนะท่าน”

“รับยาช่องสอง เจ้าป่วยรึ” 

หย่งเสียนถามนางด้วยสีหน้างุนงง 

“โอ้ยจะบ้าตาย”  

โอปอบ่นเสียงดัง ทำท่ายกมือกุมขมับเดินดุ่มหนีชายหนุ่มรูปงามที่เธอเรียกเขาว่าตาเฒ่าเต่าโบราณล้านปี

“เจ้าเป็นบ้ารึ ... ข้านึกแล้วเชียว” 

หย่งเสียนส่ายหน้า พลางมองตามร่างบางที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่ยากบรรยาย