The tunnel time

เรื่องที่ 5 : อุโมงค์ซ้อนเวลา : The tunnel time

ณ มหานครแห่งหนึ่งค่ำคืนนี้เป็นคืนวันอาทิตย์ที่เงียบๆ บนถนนสายที่คุ้นเคยของออตโต้ ...หนุ่มอาชีวะปีสุดท้าย ...วันนี้เขาและมอเตอร์ไซค์คู่ชีพของเขาขี่มาอย่างเรื่อยเฉื่อยพร้อมกับอารมณ์ของออตโต้ที่เรื่อยเฉื่อยเช่นกัน...แต่หนทางเป็นหนทางที่คุ้นเคยใช่มันคือเส้นทางกลับบ้านของเขา..วันนี้ออตโต้ขับเรื่อยๆในความเร็วรถเหมือนจะเท่าขับขี่จักรยานซึ่งปรกติออตโต้เคยเฮฮาตามประสาวัยรุ่นที่เกาะเกี่ยวกันมากลับบ้านหลังเลิกเรียน....แต่วันนนี้อ้อตโต้ความรู้สึกเปลี่ยนไปเพราะเขาขับมาพร้อมคำถามตัวเอง...ระหว่างทางมุ่งหน้ากลับบ้านยายน้อมออตโต้อาศัยบ้านยายน้อมเป็นที่พักที่ใกล้กับวิทยาลัยของออตโต้และออตโต้ได้เคยอยู่ตั้งแต่สมัยเด็กๆ กับคุณยายแม้ว่าเขาจะย้ายบ้านเขยิบตามที่ทำงานของพ่อของเขาไปอยู่แถบนอกเมืองมาตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้ว...แต่ออตโต้ก็ยินดีที่จะกลับมาพักอาศัยอยู่บ้านยายน้อมที่ตอนนี้ชรามากแล้วและอยู่กับอานุ่นอีกคนที่คอยดูแลกันอยู่...แม่ของออตโต้เห็นพ้องกันว่าระหว่างช่วงเรียนให้ออตโต้จะเหนื่อยกับการเดินทางไปเรียนน้อยสุดเพราะวิทยาลัยที่ได้เข้ามาเรียนตั้งอยู่ในย่านรถติด...แต่ออตโต้ก็ขอพ่อกับแท่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเรียนสมัยขึ้นชั้นปี3..โดยพ่อกับแม่ยอมอนุญาตและถือว่าเป็นของขวัญให้ลูกเนื่องจากช่วงเรียนปี1 อ้อตโต้สอบได้คะแนนสูงสุดในชั้นปี...

แสงไฟสลัวๆ  ส่องบริเวณหน้าทางเข้าอุโมงค์ทางรถผ่านที่อ้อตโต้ใช้เพื่อเลี่ยงลัดกลับบ้านคุณยายแต่มันเป็นอุโมงค์เก่าที่เหมือนสร้างแล้วถูกทิ้งแค่เส้นทางระยะสั้นๆ แต่อ้อตโต้ก็พยายามสังเกตมาตลอดว่าอุโมงค์นี้ขุดลงมาจากพื้นถนนแต่ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเกี่ยวกับจราจรได้ในยามฤดูฝนดูเป็นที่กักเก็บน้ำสะอีก..อ้อตโต้เป็นเด็กที่ชอบวิจารณ์สิ่งที่เขาเห็นไม่เข้าท่าเข้าทางและเขาเป็นหนุ่มนักเรียนอาชีวะโยธาที่มีความฝันและมุ่งมั่นในสายอาชีพนี้อย่างเต็มกำลัง....

พรึ้บ..!!

แสงไฟทางเข้าอุโมงค์มืดหายไปพร้อมไฟรถมอเตอร์ไซค์ของออตโต้...ออตโต้กับอารมณ์เอื่อยเฉื่อยของเขาคิดไปเรื่อยเปื่อยจากการสนทนาหลังทานอาหารมื้อเย็นด้วยกันวันอาทิตย์เป็นปรกติ...แต่วันนี้มีคำถามมากมายในหัว...จะจบแล้วออตโต้ลูกพ่อเกรดการเรียนยังอยู่ดีมั้ยลูกพ่อ?...จะจบอีกนิดเดียวน่ะลูกพ่อ?...จะจบแล้วอ้ายเพื่อนที่ชวนกินเหล้าเมายาก็เพลาๆ บ้างน่ะออตโต้...จะจบแล้วลูกต้องมองๆหาที่ทำงานรึจะเรียนต่อลูกต้องคิดแล้วน่ะออตโต้?...บลาๆๆๆ...คุณพ่อของอ้อตโต้คอนข้างเป็นผู้ที่คอยถามไถ่เรื่องเรียนของอ้อตโต้อยู่เสมอแต่ก็ทำให้อ้อตโต้กลับมาเป็นเด็กที่โฟกัสกับปัจจุบันกับสิ่งที่ทำเสมอเพราะอ้อตโต้มักเป็นเด็กที่ชอบมีจินตนาการสูงเป็นพิเศษและชอบพูดถึงเรื่องของโลกอนาคตแบบเด็กช่างจินตนาการซึ่งเป็นสิ่งที่เขาชอบคิดมาตั้งแตเด็กๆ...พ่อของอ้อตโต้ไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝันมักรับฟังเสมอแต่ก็จะแทรกข้อคิดดีๆให้อ้อตโต้ระลึกถึงปัจจุบันการกระทำในวันนี้ให้ดีเสมอ...และพ่อกับลูกมักมีประโยคที่พูดพร้อมกันอย่างติดปากว่า "อนาคตที่ฝันคือปัจจุบันที่ดี" พร้อมชี้ใส่เข้าหากันระหว่างพ่อลูก..มันมักเป็นบทตัดการสนทนาเมื่อยามที่อ้อตโต้จินตนาการและพูดคุยกับพ่อแบบไม่หยุดก่อนเข้านอน.....

ชั่วแล่นของความคิด...แสงสว่างวาบมาที่หน้าออตโต้พร้อมไฟรถเก๋งสปอร์ทรูปทรงประหลาดคันหนึ่งสะท้อนเข้าตา...ออตโต้เอามือบังแสงพร้อมกับได้ยินเสียงเบรคเอี้ยดด..พร้อมมองไปเห็นคนขับที่ยกมือบังแสงที่หน้าเช่นกัน...รถทั้งคู่หยุดกึกแทบจะห่างกันเพียง1ฟุตในระยะเผชิญหน้ากัน....

ทั้งคู่หยุดอยู่กับที่ของตัวเองเป็นเพียงเสียงโวกเวกใส่กัน

คุณขับรถยังไง...!?

คุณนั่นแหละขับรถยังไง...!?

ซิต้า...สาวสวยบนรถสปอร์ทเอาแต่ตระโกนด่าโวยวายในรถพร้อมสำรวจล้อครถอย่างตัวลีบ...

ออตโต้...หยุดรถเดินเข้าชี้ๆที่หน้าต่าง..

ซีต้าทำหน้าชะงักกับที่ออตโต้มาใกล้ๆหน้าต่าง...พร้อมทำท่าโบกๆมือเตรียมใส่เกียร์ถอยรถออกในเวลาเดียวกันออตโต้ส่ายหน้าพร้อมคร่อมมอเตอร์ไซค์สวมหมวกและสตาร์ทเครื่องออกตัว

...ทั้งคู่ต่างจะขับขี่มุ่งหน้าไปทางทิศข้างหน้าตนเอง แต่เสียงเบรคอย่างแรงก็ต้องดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้งพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างสุดเสียง....!!

อ้อตโต้ตกใจกับทางข้างหน้าของถนนที่ถูกตัดขาดและซิตร้าก็ตกใจเช่นเดียวกันกับถนนข้างหน้ารถของเธอที่ถูกตัดขาด...ดูเหมือนว่าทางข้างหน้าของทั้งคู่จะเป็นเส้นทางที่ข้ามไปไม่ได้เมื่อสาดแสงจากไฟหน้ารถไปแทบจะเป็นหุบเหวลึกและมองไปสุดลูกหูลูกตายังไม่เห็นพื้นถนน

ซิตร้าตะโกนออกมาจากในรถตนเอง...นี่มันเกิดอะไรขึ้นและวันนรกแตกอะไรเนี่ย...แต่ยังนั่งนิ่งในรถ...

ออตโต้ลงจากรถมอเตอร์ไซค์และชะโงกหน้าดูเส้นทางถนนที่ถูกตัดขาด...และพึมพำกับตนเอง...นี่มันนรกอะไรของมันว่ะ...!

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงที่ซิตร้าไม่ขยับออกจากรถและบีบแตรเป็นระยะๆให้คนมาช่วยตนเองในขณะที่ออตโต้สตาร์ทรถสำรวจเส้นทางแนวทางยาวไปซึ่งสองข้างทางของเขาก็แวดล้อมด้วยถนนที่ตอนนี้กลายเป็นหุบเหวอันมืดมิดลึกลงไป....

แต่ทันใดที่เขาลงจากรถเขาเผลอทำท่าจะก้าวขาเดินออกไปตรงหุบเหวกลับมีทางพื้นถนนเกิดขึ้นและมีแสงสว่างทางให้เขาเดิน...แต่หนทางเดินทิศมุ่งทางกลับบ้านซึ่งต้องผ่านเส้นทางอุโมงค์ของเขากลับเป็นตึกราบ้านช่องที่เขาไม่คุ้นเคย...รถต่างๆก็รูปทรงแปลกเหมือนจะดูใหม่และทันสมัยคล้ายรถโมเดลในยุคอนาคตที่มีอยู่ในจินตนาการและคล้ายจะเหมือนรถของซิตร้าที่เขาเพิ่งเกือบชนกันในอุโมงค์...ออตโต้เดินสำรวจไปยังมุมตึกแล้วได้แอบดูผู้คนที่เดินอยู่ก็ดูแปลกๆทั้งการแต่งกายเขางุนงงกับบรรยากาศที่เขาเห็นอยู่สักพัก....เฮ้นายคนนี้คือใคร?.ออตโต้หันหลังควับทันทีที่ได้ยินเสียงคนส่งเสียงคล้ายถามเขา...พร้อมที่มือของคนสองคน...ไม่สิไม่ใช่คนทั้งคู่เป็นเครื่องคล้ายเครื่องบินบังคับลอยอยู่เหนือศีรษะของเขา...พร้อมกับเสียง!รายงานตัวๆ...นี่เขตจุดผ่านแดนเข้าสู่ถนนกรีนวิลล์..ท่านคือใครกรุณารายงานตัวๆด้วยครับ..

ออตโต้ตกใจกับเสียงและเครื่องที่ส่งเสียงถามเขาจึงหันซ้ายหันขวาแล้วหันหลังวิ่งก้าวกลับไปยังแสงสว่างทางที่เขาก้าวพ้นมาไม่ถึง 10ก้าว...

ว้าปๆๆแสงและทางถนนรับการก้าวกลับของเขาโดยที่ออตโต้รู้สึกว่าก้าวกลับมายืนและชนด้านหลังกับซิตร้าที่ก้าวออกมาเดินและท่าคล้ายกับตกใจอะไรมา...

ว้ายย../เฮ้ย...เสียงทั้งคู่เปล่งออกมาในเวลาเดียวกันในจังหวะที่หลังชนกัน!

ออตโต้และซิต้าหันหน้าเข้าหากันและข้างถนนฝั่งซ้าย-ขวากลับเป็นหุบเหวอีกครั้งแต่ครั้งนี้ซิตร้าและออตโต้มายืน ณ จุดเดียวกัน..คือ จุดที่ประหลาดใจพร้อมงุนงงไปหมดกับหนทางที่เขาย่างก้าวออกไป

....ซิตร้า....คุณเป็นพวกที่เดินอยู่เมื่อกี้นี่มอมแมมๆ และขาดแวววาวในร่างพิลึกน่ะคุณ

(ชุดของซิจร้าเป็นชุดแนบเนื้อตลอดตัวแถมแวววาวกับผ้าพร้อมทั้งแถบแขนขวาเป็นคล้ายบาร์โค้ดตลอดแนวเสื้อ)...

....ออตโต้....คุณนี่ก็พวกที่เดินเมื่อกี้ที่ผมเจอมานี่นี่คุณจะไปงานแฟนซีธีมสตาร์เทรครึไงพิลึกกว่าผมอีก นี่ก็ดึกดื่นแล้วน่ะ

ซิตร้าทำท่าจะโวยวาย...แต่เสียงถนนมันดังครืดๆ แถมหลุมหุบเหวข้างที่อ้อตโต้ยืนคล้ายหลุดหายไปสักความกว้างหนึ่งก้าว...

ซิตร้า...ตะโกน!!  ม่ายน่ะ....อย่าน่ะถนนทางลัดกลับบ้านชั้นๆจะรีบกลับไปจัดการกับเจ้าแมทชีนที่หลอกลวงชั้น....ไม่(เสียงตะโกนดังขึ้นในขณะที่ออตโต้ตกใจกับหุบเหวที่ทรุดตัวหล่นหายในเหวลึกพลันตกใจตะโกนบออกและฉุดมือซิตร้าก้าวไปทางตรงข้ามและมีพื้นแสงสว่างรอรับอยู่...ซิตร้าด้วยความงุนงงพร้อมตกใจก็ก้าวตามออตโต้ไป...

ซิตร้าถูกมองคล้ายตัวประหลาดแต่ผู้คนระแวกบ้านออตโต้ก็พอจะเข้าใจว่าเป็นชุดแฟนซีไป....

ซิตร้า...สะบัดมืออ้อตโต้ออกพร้อมทั้งปิดหูตัวเองจากเสียงรอบข้างและตากรอกไปมากับผู้คนรอบข้างที่มองเธอกับอ้อตโต้พร้อมล้มทรุดร่างลงไป....สัญญาณแสงไฟบาร์โคดที่แถบเสื้อของซิตร้าเลื่อนขึ้นเลื่อนลงคล้ายวงจรไฟฟ้าที่ระบบรวน....

ออตโต้....คุณๆๆ เป็นอะไร?...ตายแล้วอ้อตโต้เอ้ยนี่มันอะไรกันแม่นี่

............

ซิตร้าจะฟื้นขึ้นมาพร้อมกับสิ่งที่เขาจะเผชิญพร้อมกับความตั้งใจของเธอที่ขับรถพร้อมเครื่องนำทางพิเศษเมื่อก่อนหน้าที่จะพบเหตุการณ์นี้ที่ซิตร้าได้ค้นข้อมูลช่วยตอบของเธอบอกว่าประวัติของรถเมื่อ 100 ปีก่อน

ซิตร้าขับรถเข้ามาทางลัดแล้วจู่ๆก็เจออุโมงค์นี้ตัวเธอเองก็ประหลาดใจอยู่เหมือนกันว่าปรกติเธอเคยผ่านเส้นทางสายนี้แต่มันไม่มีอุโมงค์

....แต่ตอนนี้มันแย่กว่านั้นอุโมงค์ก็หายไปแล้วเธอยังเจออะไรที่ไม่คุ้นเคยแต่เหมือนเครื่องมือช่วยตอบเคยค้นภาพ  รถ  เมือง  บรรยากาศต่างๆของเมืองเมื่อเกือบร้อยปี...

ที่เธอพอจะศึกษามาบ้าง...มันกลับกลายเป็นสิ่งที่เธอเผชิญแบบจริงๆซึ่งเธอก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคือโลกเสมือนหรือชีวิตจริงตัวจริงเสียงจริงกันแน่....

อะไรส่งให้ซิตร้ามาอยู่ ณ จุดเวลานี้ทำไมเธอค้นคว้าหาอดีตเมืองอายุราว  100 ปีเพราะเธอสงสัยและต้องการคำตอบอะไร

และ

ออตโต้จะกลับบ้านเป็นปรกติแต่ไม่ปรกติตรงที่มีซิตร้าเข้ามาอยู่ในชีวิตด้วย...และเขาต้องพยายามเข้าใจว่าซิตร้าไม่ใช่สาวที่พยายามแต่งตัวไปงานแฟนซีแต่เป็นผู้หญิงจากอนาคตที่ล่วงหน้าเขาไปเกือบร้อยปี....

แล้วทั้งคู่จะค้นพบและเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร....

ส่วนออตโต้จะก้าวล้ำกลับไปเหยียบเมืองอนาคตอีกหรือไม่.....

แล้วทั้งคู่จะได้พบจุดมุ่งหมายที่ตนเองอยากเห็นคือออตโต้ก็อยากเห็นโลกอนาคตที่เขาถวิลหาแต่ดูเหมือนอนคตมันมาไกลไปหน่อยเกือบ  100 ปี

ส่วน

ซิตร้าจะเข้าใจกับสิ่งที่เธออยากมาค้นพบหรือไม่เธอแค่อยากมาเปลี่ยนใจไม่ให้คุณพ่อของเธอคิดสร้างรถที่ทำมาขายให้กับคนที่ขี้เกียจขับรถแต่มันสามารถรับคำสั่งมนุษย์ได้แม่นยำแต่มีข้อผิดพลาดบางอย่างเกิดขึ้นคือคำสั่งการขับขี่รถดันรับคำสั่งของสุนัขซึ่งพอขับไปได้ตามคลื่นเสียงเห่าแต่มันบอกทิศทางผิดหมดรถวิ่งออกนอกโซนเขตปลอดภัยจนเกิดคดีสุนัขถูกรถพาวิ่งไปอย่างไร้จุดหมายจนเกิดเรื่องเศร้าขึ้นหลายครั้ง...