รัตติกาลที่หวนคืน

- บทที่1 ความฝัน - 

      ในเส้นทางที่มืดสนิท มีเพียงเสียงฝีเท้าที่วิ่งอยู่ท่ามกลางป่าอันแสนน่ากลัว หญิงสาววิ่งทั้งๆที่ไม่รู้ข้างหน้ามีอะไร เธอวิ่งเหมือนหนีจากอะไรบางอย่างที่กำลังต้องการเธอ เธอวิ่งไปเรื่องจนถึงน้ำตกแห่งหนึ่ง สิ่งที่มันกำลังตามเธอนั้นได้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอคิดและคิด แต่มันก็ยิ่งใกล้เข้ามา เธอจึงตัดสินใจ! เธอกระโดดลงไป เสียงน้ำที่กระทบกับตัวเธอ ดังสนั่น แล้วจากนั้น...

 เฮือก!

 "ให้ตายสิ นี่ฉันฝันอีกแล้วงั้นหรอ..." 

       ฉันตื่นมาพร้อมกับความฝันเดิมๆที่มันค่อยๆฝันติดกัน ความฝันที่ฉันวิ่งหนีอะไรสักอย่าง คล้ายกับเป็นรางล้าย แต่ให้ตายเถอะ!! มันเป็นแค่ความฝัน แถมฝันนั่นก็เป็นอะไรที่เกินจริงด้วยซ้ำ ฉันวิ่งเร็ว และกระโดดสูงมาก โอ๊ยยยย ให้ตายเถอะ! - - ก่อนอื่นฉันจะต้องแนะนำตัว สวัสดี ฉัน'วารินทร์' อายุ18ปี ถึงอายุจะเด็กแต่ตัวเป็นผู้ใหญ่ย่ะ! ป้าบอกพ่อแม่ฉันตายตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ เป็นอะไรที่น่าเสียใจ แต่..! ฉันก็เสียใจ แต่จะทำไง ในเมื่อชีวิตมันต้องเดินตามทางความฝัน ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่กับป้าที่เลี้ยงดูฉันตั้งแต่เด็กๆ 

 "วารินทร์ ไปโรงเรียนได้แล้วลูก เปิดเทอมวันแรกเดี๋ยวจะสายเอานะ" 

"ค่ะป้า วากำลังจะไปแล้วค่า" "ป้าทำมื้อเช้าให้แล้วนะ อย่าลืมเอาไปกินด้วย" 

"ค่ะป้า" เอ...กระเป๋า หนังสือ มือถือ ทรงผม โอเค ฉันสวยละ!! ฉันวิ่งลงมาจากข้างบน ชีวิตม.6ของฉันกำลังจะเริ่มขึ้น! ปีสุดท้ายของฉัน เห้อออ จะจบแล้วว -

----ตัด ฉับ ฉับ ฉับ------ ขอลงสั้นๆเช็คเรตติ้งก่อนนน5555555 ยังไงก็อย่าลืมเม้นกันน้าา