เหยื่อสวาท

                              "เธอชื่อพิณสุดาใช่มั้ย เอาเงินไปซะ แล้วเลิกยุ่งกับผัวคนอื่นเสียที"

            "เสียใจด้วย ถึงคนอย่างฉันจะซื้อได้ด้วยเงิน แต่ไม่ใช่เศษเงินของคุณ"

            "แล้วผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอจะต้องเสียใจที่กล้าปฏิเสธคนอย่างฉัน

            "เออ!! ฉันจะคอยดูว่าฉันจะเสียใจยังไง ไอ้คนเฮงซวย!!"

            ดวงตาคมดุของ วายุ จับจ้อง พิณสุดา เหยื่อสาวปากกล้าตั้งแต่หัวจดเท้า

            ผู้หญิงคนนี้ก็แค่สาวโรงงานธรรมดาๆ มีดีแค่หน้าตากับเชพบ๊ะๆ ก็เท่านั้น

            แถมปากกระจับสวยนั่นยังร้ายยิ่งกว่าแม่ค้า...พ่นไฟใส่หน้าเขาไม่หยุด

            แต่เพราะแบบนี้ล่ะมั้ง...พี่เขยของเขาจึงหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

            ถึงขนาดทิ้งพี่สาวของเขาให้กินน้ำตาต่างข้าว เสียอกเสียใจจนแทบบ้า

            วายุจึงต้องทำหน้าที่องครักษ์พิทัพษ์พี่สาว จัดการเขี่ย 'เมียน้อย' ให้พ้นทาง

            แต่เมียน้อยขึ้นหิ้งอย่างพิณสุดา...มีหรือจะยอมให้เคี้ยวง่ายๆ!!

            "เอาสิ...ฆ่าฉันให้ตาย ถือว่าตัวเองรวยจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ คุณมัน...."

          น้ำเสียงของพิณสุดาถูกดูดกลืนหายเข้าสู่ลำคอเมื่อถูกจู่โจมด้วยจุมพิตเถื่อน

          วายุใช้ริมฝีปากของตัวเองบดเบียดกับริมฝีปากสีซีดนั่นอย่างรุนแรงและพอถอนจูบออกเท่านั้น มือน้อยๆ ของเธอก็สะบัดเต็มรักใส่ใบหน้าคมสุดแรง

          "คุณมันบ้า ฉวยโอกาส คนเลว!!"

            "แบบนั้นน่ะเขาไม่เรียกว่าเลวหรอกนะ....แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าเลว"

          วายุตะโปมจูบไปทั่วเรือนร่างสมส่วนที่ทั้งสะอาดและบริสุทธิ์น่าทะนุถนอม บีบเคล้นอกอวบอัดเปลือยเปล่าอย่างร้อนแรง ดูดเม้มไปทั่วอย่าหิวกระหาย กลิ่นสาบสาวที่ลอยเข้าจมูก กำลังปลุกปั่นสัญชาตญาณของนักล่าให้ตื่นตัว

เมื่อราชสีห์หนุ่มผู้แสนหยิ่งทระนงกระโจนเข้าขย้ำเหยื่อสาวที่มีลูกเล่นแพรวพราว แต่ยิ่งกำราบเธอด้วยไฟสวาทร้อน...กลับเป็นหัวใจของเขาที่เริ่มละลาย

          แล้วอย่างนี้วายุจะหาวิธีใดมาสยบเหยื่อสวาทสารพัดพิษ