The marble

บทที่ 1- จุดเริ่มต้น

              

                 “ไปให้พ้น ไอตัวประหลาด”

          “ออกไปจากที่นี่ ไอปีศาจร้าย”

          “แม่ฉันบอกว่านายมันเป็นตัวซวยของหมู่บ้าน  อย่ามายุ่งกับพวกเรา!!!”

            เด็กชายที่มีดวงตาและเส้นผมสีดำสนิทยืนร้องไห้อยู่กลางถนนสายหลักของหมู่บ้าน ท่ามกลางผู้คนที่เข้ามารุมล้อมและพากันส่งเสียง ปาข้าวของใส่เขา เพื่อที่จะไล่เขาออกไปจากหมู่บ้านนี้

            ‘ทำไม ทำไมทุกคนถึงต้องไล่เราออกจากหมู่บ้าน หมู่บ้านที่เป็นบ้านเกิดของเรา ที่ที่มีทุกอย่างของเรา เราทำอะไรผิดหรอ เพียงเพราะคิดว่าเรามีพลังปีศาจหน่ะหรอ’ เด็กชายคิดกับตัวเองและเริ่มร้องไห้หนักขึ้นๆ เขาทรุดตัวนั่งลงกับพื้น มีรังสีบางอย่างเริ่มแผ่ออกมาเรื่อยๆ ทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบค่อยๆถอยห่างออกไปด้วยท่าทีหวาดกลัว แต่ก็ยังไม่หยุดส่งเสียงและปาข้าวของใส่เด็กชาย

          “หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!!”

            ทุกอย่างหยุด หยุดเพียงเพราะเสียงๆเดียว เสียงที่ทรงอำนาจมากที่สุดในหมู่บ้านนี้ เด็กชายค่อยๆเงยหน้ามองเจ้าของเสียง รังสีที่แผ่ออกมาค่อยๆจางหายไป เขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่ แล้วเดินไปหาคนๆนั้นที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขา คนๆเดียวที่ไม่เคยรังเกียจเขา ไม่เกลียดเขาแม้ว่าจะรับรู้ว่าสิ่งที่เค้าทำลงไปมันร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม

            “คุณยาย ฮืออๆๆ” เด็กชายวิ่งโผเข้าไปกอดคุณยาย แล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น

            “เมื่อไหร่พวกเธอจะหยุดซักที ซิสเค้าไปทำอะไรให้พวกเธอ”

          “แม่เฒ่า จำไม่ได้รึไง วันที่เจ้านั่นมันระเบิดพลังปีศาจของมันทำลายบ้านตัวเอง แล้วคลั่งอาละวาดทำร้ายผู้คนไปทั่วหน่ะ” หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งพูดขึ้นมา

          “ไอบ้านั่นทำให้เดวิดของฉันต้องตาย ออกไปจากหมู่บ้านซะ!!”

            “ขอโทษ...ผมขอโทษ...” ซิสนึกถึงวันที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นภาพของพ่อกับแม่ที่กลายเป็นศพ กอดกันอยู่กลางซากปรักหักพังของบ้านที่ชาวบ้านบอกว่าเค้าเป็นคนทำลาย ทั้งๆที่เขาจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เขาตัวสั่นและพยายามที่จะลบภาพเหล่านั้นออกไปจากสมอง

           “ไม่เป็นไรๆ ปีศาจนั่นหน่ะไม่ใช่ซิสหรอกนะ...พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าปีศาจตัวนั้นคือซิส มีหลักฐานไหม ถ้าไม่ก็เลิกซะที”  แม่เฒ่าปลอบแล้วถามคำถามที่ไม่มีใครเคยตอบได้ เหตุผลที่จะยืนยันว่าซิสเป็นปีศาจ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ทุกอย่างเงียบและนิ่งเหมือนถูกหยุดเวลาไว้ แต่แล้วก็มีชายสวมเสื้อคลุมสีดำสนิทเดินเข้ามา

            “เจ้าไม่รู้จริงๆอย่างนั้นเหรอว่าเหตุการณ์ในวันนั้นใครเป็นคนทำ” ชายที่เข้ามาใหม่พูดขึ้น

            ยังคงไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้นต่อจากนั้น ซิสมองไปรอบๆก็ได้รับรู้ว่าตอนนี้มันกำลังถูกหยุดเวลาอยู่จริงๆ! เหลือแค่เขากับชายคนนั้นเท่านั้น

            “คุณเป็นใคร” ซิสรวบรวมความกล้าแล้วถามออกไป

            “ข้าถามว่าเจ้าไม่รู้จริงๆอย่างนั้นเหรอ”

          “ผม..ผมไม่รู้” ซิสตอบเสียงเบา

            “ แล้วนี่ไม่ใช่เจ้าจริงๆอย่างนั้นหรอ”ชายในเสื้อคลุมสีดำพูดแล้ว ชูลูกแก้วให้ซิสดู ภาพในลูกแก้วเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เหตุการณ์วันนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ วนไปวนมาอย่างนั้น

            “ไม่ใช่เจ้าจริงๆอย่างนั้นหรือ”

          “พอ พอที หยุด หยุด ได้โปรด นั่นไม่ใช่ผม ไม่ใช่ ไม่ ม่ายยยย...” ซิสร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งแล้วทุกอย่างก็ค่อยๆมืดลง...

            “ซิส ซิส เป็นอะไร ตื่นได้แล้วซิส” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะ ซิสลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ หน้าอกยกขึ้นลงด้วยความเร็วเกินปกติ แสงแดดลอดผ่านรูขาดเล็กๆตรงผ้าม่าน นั่นเตือนให้เขารู้ว่าเขาฝันเรื่องนั้นอีกแล้ว

            “ฝันร้ายอีกแล้วเหรอจ้ะ”

            “ครับคุณยาย”

          “เรื่องนั้นอีกแล้วหรอ”

          “ครับ”ซิสตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า ดวงตาสีดำเริ่มมีน้ำตาปริ่มๆ ใกล้จะไหลออกมาเหมือนทุกครั้งที่เขาฝันถึงเรื่องนี้

          “เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วนะซิส ไม่มีใครรู้ความจริง อย่ากังวลไปเลยนะ เป็นเด็กผู้ชายต้องเข้มแข็ง ไม่ร้องนะจ้ะคนดีของยาย โอ๋ๆ” คุณยายปลอบ เธอรู้ดีว่ามันเศร้าแค่ไหนเมื่อนึกถึงเรื่องในวันนั้น เธอรู้ดี เธอเห็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้าที่สุดในวันนั้นด้วยตัวเธอเอง “ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวยายไปรอที่ครัวทานอาหารเช้ากัน”

          “ครับ คุณยาย” เมื่อได้ยินอย่างนั้นซิสก็เช็ดน้ำตา ลุกลงจากเตียง คว้าเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

            “ระวังล้มนะซิส”คุณยายร้องเตือน แต่... “โครม! อูยยย เจ็บๆๆ”เสียงดังมาจากห้องน้ำ

            “เห้ออ ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้... ท่านคะเด็กคนนี้ไม่ได้ทำผิดอะไร ได้โปรดอย่าทำอะไรเขาเลย ได้โปรด...”คุณยายพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินไปที่ห้องครัว

            “ผมขอออกไปเดินเล่นนะครับ” ซิสพูดขึ้นหลังจากที่ทานอาหารเช้าในห้องครัวเล็กๆของบ้านหลังน้อยของคุณยาย ห้องครัวนี้มีเคาน์เตอร์ทำอาหารที่เพียงพอสำหรับทำอาหารได้ 2-3 อย่าง และมีโต๊ะกินข้าวเล็กๆทำจากไม้โอ๊ค ผ้าปูโต๊ะลายตารางสีแดงสดสลับขาว อยู่ตรงกลางห้องครัว

            “ได้จ้ะ แต่อย่าลืมใส่เสื้อกันหนาวออกไปด้วยนะ อากาศเริ่มหนาวแล้ว” คุณยายอนุญาต แต่ยังไม่ลืมที่จะเตือนเรื่องเล็กๆน้อยๆ

            คุณยายเป็นผู้อาวุโสที่สุดในหมู่บ้าน เธออยู่คนเดียว บ้านของเธอเล็กที่สุด เธอรักบ้านนี้มาก รักหมู่บ้านแห่งนี้ ทุกคนเคารพเธอ เชื่อฟังเธอ พูดง่ายๆ เธอเป็นผู้ใหญ่บ้าน คุณยายเป็นคนใจดี แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องแสดงอำนาจของเธอออกมา เธอไม่เคยทำให้ผิดหวัง เมื่อเธอพูดขึ้นมาแล้ว ทุกคนจะต้องฟัง นั่นเป็นสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้

          “คร้าบบ” ซิสตอบ แล้วหยิบเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินเข้มถักจากไหมพรมที่คุณยายถักให้เป็นของขวัญวันเกิดมาจากตู้เสื้อผ้า สวมมัน แล้วออกจากบ้านไป

            ซิสเดินไปตามถนนเล็กๆของหมู่บ้าน มองดูสวนของชาวบ้านที่ตอนนี้บนต้นไม่เหลือใบไม้สีเขียวให้เห็นอีกแล้ว มีเพียงใบไม้สีแดงส้มที่รอคอยวันร่วงหล่นจากต้นเท่านั้น ใต้ต้นมีกองใบไม้ที่เจ้าของสวนกวาดรวมกันไว้หลายกอง ตอนนี้เขาอายุ 10 ปี หลังจากผ่านเหตุการณ์วันนั้นมาก็ 5 ปีแล้ว แต่ทุกคนเมื่อเห็นเขาก็ยังไม่กล้าพูดคุยกับเขาอยู่ดี เพื่อนๆที่เคยเล่นด้วยถึงแม้จะไม่ขับไล่เหมือนเมื่อก่อนแต่ก็ไม่ยอมให้เขาเล่นด้วยอยู่ดี เขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งเหลือบสายตาไปเห็นร้านกาแฟเล็กๆตรงหัวมุมถนน

            “เปิดใหม่งั้นเหรอ เอ....Blackcap café.” ร้านแบบนี้ไม่น่าจะมาเปิดในหมู่บ้านเล็กๆอย่างนี้นี่นา ซิสคิดต่อแล้วเดินมาหยุดที่หน้าร้าน ร้านนี้มีรูปหมวกสีดำเป็นสัญลักษณ์ตามชื่อ ภายนอกเป็นสีน้ำตาลอ่อน ตกแต่งด้วยแก้วใสทรงสูงสีดำบ้าง น้ำตาลเข้มบ้างวางเรียงสลับกันไป มีดอกกุหลาบสีแดงเข้มมากจนถ้าไม่สังเกตดีๆ อาจจะเห็นเป็นสีดำเสียบไว้ ประตูเป็นกระจกใสมีป้ายคำว่า ‘open’ ติดอยู่ ซิสยืนลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินเข้าไป ข้างในร้านมีโต๊ะกาแฟสีน้ำตาลอยู่ 3 โต๊ะ แต่ละโต๊ะมีหมวกสีดำใบจิ๋ววางอยู่เป็นของตกแต่ง มีเคาน์เตอร์ไว้ให้ลูกค้านั่งได้ประมาณ 4คน ข้างเคาน์เตอร์มีตู้โชว์สำหรับวางเค้กและของหวาน ซึ่งตอนนี้มีเพียงสตรอว์เบอรรี่ชอตเค้กกับขนมแครมบรูเล่เท่านั้น ด้านหลังเคาน์เตอร์เป็นชั้นวางของสีดำเอาไว้วางกระปุกใส่เมล็ดกาแฟ ใบชาและอุปกรณ์ต่างๆ ช่องว่างบนชั้นจะถูกเติมเต็มด้วยดอกกุหลาบสีแดงเข้มแบบเดียวกับหน้าร้าน ร้านนี้มีโทนสีเข้มทั้งร้าน ยกเว้นก็แต่ผนังร้านเท่านั้นที่เป็นสีน้ำตาลเหลืองอ่อนจนเกือบจะซีด

            “ทำไมไม่เห็นมีคนเลยนะ” ซิสพึมพำเบาๆ

            “ไม่เจอกันนานเลยนะ...เด็กน้อย”เสียงที่ไม่ได้ยินอีกเลยตั้งแต่ห้าปีก่อนดังขึ้น

            “คุณ...”เสียงของซิสสะดุดเมื่อเห็นชายคนเดิมในชุดเสื้อคลุมสีดำตัวเดิมยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์

            ซิสตัวสั่น เรื่องราวเหมือนในฝันพรั่งพรูเข้ามาสู่ความคิด

            “ผม ผมขอโทษ...” เขาพูดพร้อมกับก้าวถอยหลังไปอย่างหวาดกลัว เขาไม่ต้องการจะรับรู้เรื่องนั้นอีกแล้ว ไม่อยากอีกแล้ว

            “เจ้าคงยังไม่ลืมสิ่งที่เจ้าทำใช่ไหม? เจ้าไม่ต้องการให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีกครั้ง เจ้าไม่อยากรับรู้เรื่องที่เจ้าทำ ข้าจะช่วยเจ้า แต่เจ้าต้องทำงานบางอย่างให้ข้า  เจ้าจะทำหรือไม่” ชายคนนั้นถาม

          “คุณจะให้ผมทำอะไร” ซิสพูดเสียงสั่น

            “แค่ไปจากหมู่บ้านนี้ แล้วตามหาของให้ข้าเท่านั้น”ชายคนนั้นตอบ   

            “ไม่ ผมไม่ทำ!!! ผมจะไม่ออกจากหมู่บ้านนี้ผมจะอยู่กับคุณยาย” ซิสพูดพร้อมกับส่ายหน้าแรงๆ

            “ปีศาจน้อยเจ้าไม่ห่วงว่าคุณยายของเจ้าจะเป็นอะไรไปอย่างนั้นหรอ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกรอบ จะทำไหม” ชายในเสื้อคลุมยังให้โอกาส

            “คุณจะทำอะไรคุณยาย ผมไม่ทำ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” ซิสยังปฏิเสธ เขาหันหลังแล้ววิ่งออกจากร้านไป

            ตามหลังเด็กชายซิส ชายในชุดเสื้อคลุมถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นหน้าตาหล่อเหล่า เส้นผมสีเดียวกับดวงตาปล่อยสยายเต็มหลังยาวถึงเอว แววตาเย็นชาสีน้ำตาลของเขามองตามซิส และพูดว่า

            “เด็กน้อยแล้วเจ้าจะเสียใจ..” พูดจบเขาก็ยกเสื้อคลุมมาใส่ตามเดิม แล้วเดินเข้าหลังร้านไป ร้านที่คิดว่าไม่มีใครอยู่จริงๆแล้วมีชายแก่เจ้าของร้าน นอนสลบอยู่หลังร้าน ชายในเสื้อคลุมโยนเงินให้เจ้าของร้านจำนวนหนึ่งซึ่งคงมากพอที่จะซื้อเตาอบที่พังใหม่ได้ แล้วเดินไปทางประตูหลังแต่ยังไม่ทันถึงประตู ร่างกายของเขาก็จางลงแล้วหายไป ทิ้งเพียงคำพูดเอาไว้ว่า

            ทุกอย่างเริ่มแล้ว เจ้าเป็นคนเลือกเอง ข้าให้โอกาสเจ้าแล้วเด็กน้อย...