first dream

บทนำ:หลับตา

------------------------------------------------------------------------------------

“ครืด...ครืด...”

                        เสียงแอร์ในห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาจากทั่วทุกสารทิศบนโลกนี้ พวกเขาเหล่านั้นกำลังนั่งพักผ่อนบนเก้าอี้ที่ได้จัดเตรียมไว้อย่างเป็นระเบียบพร้อมทั้งเลื่อนนิ้วมือไปมาบนหน้าจอแล็บท๊อปที่คล้ายกันทุกคน

                        ภายในห้องนั้นมีประตูและลิฟต์อย่างละบาน ประตูและลิฟต์นั้นอยู่ตรงข้ามกันและไม่มีใครเดินผ่านทั้งสองที่นั้นเลย

“หมายเลข13 กรุณาเข้ามาด้วยคะ”

                        คำพูดๆหนึ่งดังขึ้นมาจากหญิงสาวที่ออกมาจากประตู บุคคลที่ถูกเรียกนั้นเดิมตามหญิงสาวผู้นั้นไป บุคคลที่ถูกเรียกนั้นสวมผ้าคลุม ผมยาวแค่ถึงหน้าอก หน้าตาเย็นชา ดูอย่างไรก็เป็นเด็กผู้หญิงที่เย็นยะเยือกอย่างเห็นได้ชัด

                        เบื้องหลังประตูเป็นห้องประชุมขนาดเล็กซึ่งมีชายแก่ใส่สูทผูกเนกไทนั่งเก้าอี้อยู่หัวโต๊ะพร้อมกับหญิงสาวคนเมื่อครู่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กสาวที่ถูกเรียกนั้นยืนทำความเคารพอย่างสุภาพก่อนที่ทั้งห้องจะเริ่มเปิดการสนทนาขึ้น

“สวัสดีค่ะ บอส”

“ไม่ได้เจอกันมาซักพักหนึ่งเลยนะ อันคุง แล้วงานพิเศษที่เธอนั้นทำไปได้สวยหรือเปล่า”

“ก็ดีคะ แต่ หนูว่าเรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ”

“ก็ได้ๆ ก็เป็นภารกิจพิเศษระดับ1อะน่ะ”

“ถึงจะยังไงถ้าไม่ถูกใจคนที่คุณเลือกมาให้ ฉันก็จะไม่ให้สิ่งนั้นกับเข้าหรอกนะคะ”

ไม่ต้องห่วงๆ ครั้งนี้ฉันใช้ประสบการณ์ครั้งที่ผ่านๆมามาวิเคราะห์แล้วล่ะ คนนี้เป็นคนที่ฉันคิดว่าเหมาะสมกับเธอที่สุดในสามโลกแล้วล่ะ เรียกว่าภูมิใจนำเสนอเลยล่ะ!!!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองไปดูเขาสักหน่อยก็แล้วกัน เอาข้อมูลมาเลยคะบอส”

“อย่างนั้นก็...ตามนี้นะ”

‘ตื้ดๆ’

                        เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากแล็ปท๊อปของเด็กสาว เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมาดู ก็มีข้อมูลที่เกี่ยวกับคนที่บอสเลือกไว้อย่างละเอียดถี่ยิบ

“ ‘จิยะ อิโระ’สินะ น่าสนใจดีนี่”

“ใช้ไหมล่ะๆ ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีนะ”

“คะ ขอบคุณที่สละเวลามาคุยกับฉันคะ”

เมื่อจบบทสนทนา  เด็กผู้หญิงคนนั้นตรงเข้าไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็วพร้อมกับนำแล็ปท็อปไปใส่ในช่องเล็กๆตรงพนังลิฟต์ทันทีที่เข้ามา

‘ระบบนำทางเริ่มกระบวนการ จะนำท่านไปยังบริเวณที่ใกล้กับเป้าหมายมากที่สุด’

‘โปรดนำแล็ปท็อปกลับคืนสู่ท่าน และขอให้ท่านทำภารกิจด้วยความระมัดระวัง ขอบคุณที่เสียสละเวลาค่ะ’

ทุกคำพูดที่ดังจากตัวลิฟต์ห่างกันเพียงไม่กี่นาที และเมื่อจบประโยคลง ประตูลิฟต์ได้เปิดขึ้น และสถานที่ที่ลิฟต์นำพาเด็กสาวคนนี้คือโรงเรียนที่มีสายลมพัดผ่านพร้อมกับกลิ่นหอมของดอกไม้โชยมา

“ ‘อิโระคุง’เหรอ? น่าสนใจดีนี่!”

เสียงพึมพำของเด็กสาวคนนั้นได้ลอยไปตามสายลมอันหอมหวนในโรงเรียนนั้น