Chu!! บอกว่ารักไง...นายพี่ชายสุดหล่อ!

Chu!! บอกว่ารักไง...นายพี่ชายสุดหล่อ!

บทนำ

โรงเรียนxxx

โรงเรียนมัธยมธรรมดาๆ ที่เหมือกับโรงเรียนของรัฐทั่วๆไป               ซึ่งในขณะนี้เป็นเวลาที่นักเรียนทั้งหมดมารวมกันที่หน้าเสาธงพื่อทำกิจกรรมตอนเช้าก่อนเข้าเรียนแต่ทว่า...

ภายนอกโรงเรียน...

“แฮ่กๆ!!  โอ๊ยเหนื่อย” ฉันกำลังยืนหอบจากการที่วิ่งมาตั้งแต่ที่บ้านจนถึงโรงเรียนซึ่งระยะทางก็ไกลพอสมควรเลยล่ะ           ฮึ่ย!! พูดแล้วมันก็หน้าโมโห        ทำไม๊ทำไมนาฬิกาปลุกที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่ด้วยราคาที่แพงหูฉี่มันจะต้องมาพังในวันแรกที่ฉันใช้ด้วยเนี่ย  คอยดูนะเลิกเรียนเมื่อไหร่ฉันจะรีบไปต่อว่ายายป้าที่หลอกขายนาฬิกาซังกะบวยนี่มาให้ฉันทันทีเลย       ฮึ่ย!! คนสวยหงุดหงิด

ฉันวิ่งไปบ่นไประหว่างที่ใส่เกียร์หมามาที่หน้าโรงเรียน  ไม่นานนักฉันก็มาถึงจุดหมายปลายทางที่ฉันรอคอยมานาน  ในวินาทีแรกฉันแทบจะพุ่งตัวทะลุประตูโรงเรียนเข้าไปข้างใน(ถ้าทำได้)ด้วยซ้ำ แต่ยังดีที่ฉันเป็นคนสวยที่ฉลาดจึงหยุดจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อยสมเป็นกุลสตรีซะก่อน

หลังจากเช็คความเรียบร้อยเสร็จแล้วฉันก็หยิบชะลอมพร้อมกับเดินเข้าไปภายในประตูโรงเรียนด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผยประดุจนกหงส์หยกที่บินลงมากินน้ำในลำธา...(พอเถอะ -_-)

ตึงๆๆ นี่คือสถาน...แห่งบ้านทรายทอง แถ่ดๆๆ (ผิดที่ละๆ ยัยนางเอกนี่ -*-)

“ศิรัญญา!!!”

เฮือก!!

o_O

สะ...เสียงนี้มัน!!

ฉันค่อยๆเอี้ยวตัวไปข้างหลังอย่างช้าๆ หวังว่าคนที่เป็นเจ้าของเสียงนี้คงจะไม่ใช่...

“จะไปไหนจ้ะ!”^^

“อาจารย์ปราณี!!!”OoO

แว้กกกกก!! นี่มัน....นรก!! มะ...เมื่อกี้ฉันยังเห็นเป็นบ้านทรายทองอยู่เลย แต่ทำไม...ทำไมมันถึงกลายเป็นนรกไปด้ายยย ฮือ!! ภาพลวงตาชัดๆ

“ยืนอึ้งอยู่ทำไมล่ะจ้ะ” ใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มแต่น้ำเสียงกับตาของอาจารย์ที่โหดที่สุดในโรงเรียนกลับไม่ดูเหมือนคนอารมณ์ดีเลยซักนิด “มาตรงนี้สิจ้ะ”

จากที่สตั๊นไปประมาณ 3 วิ ฉันก็ได้กลับมาอยู่ในโลกความเป็นจริงอันหดหู่ด้วยเสียงเรียกของอาจารย์แสนดี๊ดี (หรอ!)อีกครั้ง

ฉันเดินคอตกไปหาอาจารย์ตามเสียงเรียกด้วยสีหน้าที่หมดอะไรตายอยากกับชีวิต

“ศิรัญญาจ้ะ! เธอช่วยบอกครูหน่อยได้มั้ยเอ่ยว่าทำไมวันนี้เธอถึงได้มาสายอย่างนี้ ห๊า!” เสียงอาจารย์ที่ตอนแรกดูหวานจับใจค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสียงของความพิโรธขั้นรุ่นแรง

“คะ..คือนาฬิกามัน”=O=

“มันไม่ปลุกใช่มั้ยจ้ะ”^-^

“ใช่เลยค่ะอาจารย์! แหะๆ เพราะฉะนั้นวันนี้หนูก็ไม่ต้องโดนทำโทษแล้วใช่มั้ยคะ” ฉันรีบชื่นชมในความสามารถของอาจารย์ทันที นี่เขารู้ว่านาฬิกาฉันมันไม่ปลุกด้วยล่ะ เก่งจัง!

“เธออ้างว่ามันไม่ปลุกมารอบที่124 แล้วโว้ยยยย ยัยเด็กบ้า!!”

อาจารย์ตะโกนใส่ฉันจนเอามืออุดหูตัวเองแทบไม่ทัน ตายๆๆ งานนี้ฉันตายหลายลูกแน่ๆ ถึงมันจะเป็นรอบที่ร้อยกว่าแต่มันก็เป็นความจริง(บางครั้ง) นะคะอาจารย์TOT

“ฮึ่ม! เธอนี่มัน@#$%&!#$%@#$......” ระหว่างที่ฉันก้มหน้าฟังคำเทศนาขอเจ๊ณี(โหดนักเปลี่ยนชื่อซะเลย)  ก็มีใครบางคนมายืนอยู่ข้างๆ

“ขอโทษครับอาจารย์  วันนี้ผมมาสายไปหน่อย” เสียงที่ฟังคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินจากใครซักคนมาดังอยู่ข้างๆฉัน  และประกอบกับความอยากรู้อยากเห็นของฉันที่ไม่เคยเข้าใครออกใคร ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปดูหน้าตาของคนที่มาสายเป็นเพื่อนฉันวันนี้ซะหน่อยจะเป็นไร โฮะๆ วันนี้มีเพื่อนแล้วเรา

OoO

แต่...

ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองผู้มาสายรายล่าสุดฉันถึงกับอึ้งเหมือนอมกบอยู่ในปากก่อนที่จะยกมือไปชี้หน้าเขาอย่างลืมตัว

“ฮะ...เฮ้ย!!”

คนตรงหน้าขมวดคิ้วด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ามาชี้หน้าฉันทำไม

“นี่! เอามือลงเลยนะ เสียมารยาท” ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไปเสียงของเจ๊ณีก็ขัดขึ้นมาซะก่อน จนฉันต้องรีบเก็บนิ้วและเก็บปากอย่างว่องไว

ฮู่ววว!! เกือบไปแล้ว ฉันเกือบเผลอเรียกชื่อเขาแล้วอ่ะ  ทำไมเนี่ยๆ ทำไมวันนี้ฟ้าแกล้งฉันมากเกินไปแล้วนะ  แค่เจอเจ๊ณียังไม่เท่าไหร่ แต่ทำม๊ายยยยยยยยย...ทำไมต้องพาพี่เอิร์ท รุ่นพี่ที่ฉันชอบมาตั้งแต่ม.ต้น มาด้วยเนี่ย ฮือ!! แถวนี้มีโพรงมั้ย ฉันอยากมุดดินออกไปจากตรงนี้จัง ถ้าขืนอยู่ต่อมีหวังพี่เค้าต้องเห็นแน่ๆว่าตอนนี้หน้าฉันแดงจนจะระเบิดแล้ว>///<

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกปวดคอตงิดๆแล้วล่ะ หลังจากที่ฉันยืนก้มหน้ามองหาเห็บหาหมัดไปเรื่อย ตอนนี้ฉันกับพวกมันก็เกือบๆจะเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะ แหมมันน่ายินดีอะไรอย่างนี้เนี่ยจะมีเพื่อนใหม่เป็นเห็บหมัดแถมมากับอาการปวดคอที่แสนจะทรมานซึ้งซะจนน้ำตาจะไหลแล้ว T^T

                “ลลิตา”

                เงียบ...

                “ลิลิตา”

                เงียบ...

                เจ๊ณีพยายามเรียกฉันที่ทำเป็นก้มหน้าก้มตาอยู่เป็นเวลานาน จนอยากจะศอกข้าง เข่าคู่ เสยหน้าฉันที่(ทำเป็น)ไม่ได้ยินซะเต็มที แต่ฉันก็ไม่มีทางเงยหน้าไปหาเจ๊แกง่ายๆหรอกจะบอกให้ถ้าทำอย่างนั้นฉันยอมให้เจ๊แกใช้แม่ไม้มวยร้อยแปดท่าซะดีกว่า

                “นี่! น้องครับ อาจารย์เรียกน่ะ” เสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินมาดังอยู่ที่ข้างหูของฉัน ลมอุ่นๆจากปากของเขาที่มาปะทะกับแก้มของฉันทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัวและรีบถ่อยห่างจากเขาแทบจะทันที

“เอ่อ! ค่ะ”ฉันตอบกลับไปแบบสั้นเพราะยังตกใจกับสัมผัสเมื่อกี้นี้ไม่หาย โฮกกก! คนสวยหัวใจจะวาย

“นี่!! เธอจะก้มมองหากับระเบิดหรือไงห๊า!!!” -O-

เสียงของอาจารย์ทำให้สะดุ้งอีกรอบ

“เอ่อ! คะ...คือ”

“นี่! เธอไม่ต้องมาแกตัวแล้ว โน่นลย!! กลางสนามที่เก่าเจ้าเดิมเลย”อาจารย์ชี้ไปที่สนามที่มีแสงแดดส่องลงมาที่สนามจนร้อนระอุเหมือนเตาย่องบาร์บีคิวไม่มีผิด

ฉันมองไปที่สนามอย่างหมดอะไรตายอยากก่อนที่จะเดินไปทางสนามที่ร้อนแรงในวันนี้ แต่ทว่า...

“เดี๋ยว!!”

“ค่ะ??” ฉันหันไปถามอย่างสงสัย

“เธอลืมอะไรหรือเปล่า” อาจารย์พูดพร้อมกับชี้มือไปทางที่เขายืนหัวโด่มองมาทางฉันอย่างยิ้มๆ

อย่าบอกนะว่า...

ฉันกับเขา...

ม่ายยยยยยยย... TTOTT

กลางสนาม...

โอ้ยยยยยยย…อึดอัดโว้ย!! แค่แดดมันยังร้อนไมพอใช่มั้ยฮะ ทำไมๆๆ ทำไมจะต้องเอาเขามาคอยอยู่ใกล้ๆให้ฉันร้อนกว่าเดิมด้วยเนี่ย =O=

ระหว่างที่ฉันยืนบ่น(ในใจ) ฉันก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนมีคนกำลังมองมาที่ฉันอยู่ ฉันจึงค่อยๆเหลือบหางตาไปทางคนที่อยู่ด้านข้างฉันเพื่อให้แน่ใจว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง

ผลปรากฏว่า....

ใช่เลยอ่ะ! มันใช่เลย พี่เขากำลังจ้องฉันเขม็งเลย แค่น้นยังไม่พอเขาค่อยๆเขยิบมาใกล้จนฉันต้องเขยิบหนีไปเรื่อยๆด้วยความกลัว แง! เขาจะฆ่าฉันรึเปล่าเนี่ยที่ฉันพาเขามาโดนลงโทษแบบนี้ มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะจะบอกให้ เขามาสายเองต่างหาก ฮือ! แม่จ๋าช่วยหอมหวานคนนี้ด้วย \TOT/

แต่...

พรึ่บ...

เอ๋...o_O

ฉันอึ้งกับท่าทางของเขาที่ฉันคิด(ไปเอง)ว่าจะมาฆาตกรรมฉันคนนี้ในตอนแรก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลยสักนิด เขาเขยิบมาข้างหน้าฉันซึ่งมันทำให้ตัวเขาโดนแดดและเงาของเขาก็สามารถบังแดดให้ตัวฉันได้แบบเต็ม

O///O

ฉันไม่ได้พูดอะไรจนอาจารย์ปล่อยให้ขึ้นห้องเรียน ฉันจึงตัดสินใจพูดขึ้นตอนที่ไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้ตรงศาลา

“เอ่อ!! พี่เอิร์ทค่ะ”

“หืม! น้องเรียกพี่หรอครับ” เขาหันมาถามฉันด้วยท่าทางอึ้งๆ

“ค่ะ!! คือขอบคุณนะคะ เรื่อง...”

“อ๋อ! ไม่เป็นไรครับ” เขาหันพูดด้วยสีหน้าใจดี จนทำให้ฉันหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ โอ้ยๆๆ ไม่ได้การล่ะถ้าฉันยังคุยกับเขาอีกคำเดียวละก็มีหวังหน้าฉันต้องระเบิดแน่

“เอ่อ! งั้นฉันไปก่อนนะคะรุ่นพี่”

“ฮะๆ พี่ชื่อเอิร์ทครับ ไม่ต้องเรียกว่ารุ่นพี่ก็ได้” เขาหัวเราะกับคำสรรพนามที่ฉันใช้เรียกเขาอย่างร่าเริง

โอ้ยย! คนอะไร ขนาดหัวเราะยังหล่อ

“อ่อ! ค่ะ” -///-