นิยาย:ฝันร้ายจากแมลงปอ

ประเภทของเรื่อง                                  : สยองขวัญ
ชื่อเรื่อง                                                 : ฝันร้ายจากแมลงปอ
แก่นเรื่อง                                               : การทำบาปกับสิ่งมีชีวิต
ตัวละคร                                                :เดวิว เด็กชายผู้ชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นเป็นชีวิตจิตใจ
                                                                     คิโน เพื่อนสาวของเดวิว เธออยู่กับเดวิวมานานจนเข้าใจกัน
                                                                     ไดมัส เพื่อนชายชองเดวิว คอยติดตามเดวิวและคอยสนับสนุนเดวิว
                                                                     จาฮาน เด็กใหม่ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน เห็นเพื่อนทำอะไรก็ทำด้วย
ฉาก                                                          : บึงหลังโรงเรียน,บ้าน,ตึกร้าง(ในความฝัน)
ปมขัดแย้ง                                            : เดวิวและเพื่อนของเขาอีก4คนที่ชอบรังแกสิ่งต่างๆไม่ว่าจะคนหรือสัตว์
เปิดเรื่อง                                               : เดวิวรู้สึกว่าชีวิตแมลงปอไม่มีคุณค่าเลยคิดจะฆ่าแมลงปอเล่น
ดำเนินเรื่อง                                           : หลังจากฆ่าแมลงปอกับเพื่อนๆเดวิวกับเพื่อนทุกคนก็เกิดฝันร้ายกันทุกคน
ปิดเรื่อง                                                : หลังจากฝันร้ายทุกคนก็ไม่อยากที่จะทำบาปอีกเลย

เรื่องย่อ                                                : ในห้องเรียนวิทยาศาสตร์กำลังเรียนเรื่องแมลงปอเดวิวรู้สึกว่าชีวิตแมลงปอ    

                                                                      ไม่มีคุณค่าอะไรมากเกิดมาก็ตายไวเดวิวเลยนัดกับเพื่อนอีก3คน เพื่อไปเล่น

                                                                      ฆ่าแมลงปอ หลังจากฆ่าแมลงปอกับเพื่อนๆเดวิวก็ฝันร้าย แต่สุดท้ายเดวิวก็

                                                                      ตื่นและเดวิวก็ไม่เคยคิดที่จะฆ่าแมลงปออีกเลยหลังจากนั้นมา

ฝันร้ายจากแมลงปอ

      “แมลงปอที่โตเต็มที่มีชีวิตอยู่ได้แค่เพียง4เดือนเท่านั้น” เสียงของคุณครูที่กำลังสอนเรื่องสิ่งมีชีวิตต่างๆในห้องเรียนห้องหนึ่ง ในขณะเดียวกันเด็กนักเรียนคนหนึ่งกำลังนั่งกำลังนั่งฟังบทเรียนด้วยความสนใจ แต่ในความคิดเขานั้นตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิดลิบลับ

“แมลงปอนี่ก็น่าสนุกดีแฮะ” เดวิวกล่าวขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้มอย่างสนุก

“เห้ นายกำลังคิดอะไรอยู่หน่ะเดวิว” ไดมัส เพื่อนที่นั่งข้างๆของเดวิวถามเดวิวด้วยความสงสัย

“นั่นสิ นายคงคิดอะไรสนุกๆออกสินะ” คิโนเพื่อนสาวของเดวิวถาม พรางรู้ว่าเดวิวกำลังคิดอะไรอยู่

“ฉันก็แค่คิดอะไรสนุกๆเกี่ยวกับแมลงปอออกเท่านั้นแหละ” เดวิวหันไปตอบเพื่อนๆของเขา พร้อมกับนัดหมายเพื่อนๆทั้ง3คนของเขาให้ไปเจอกันหลังเลิกเรียน

    ณ หลังโรงเรียนนั่นเอง ไดมัสและคิโนถึงที่นัดหมายกันเอาไว้แล้ว เหลือเพียงแค่เดวิวเท่านั้นที่มาช้าที่สุด ทั้ง2คนกำลังนั่งถกเถียงกันอยู่ว่าเดวิวนัดพวกเขามาทำอะไรหลังโรงเรียน ในขณะที่กำลังทั้ง2กำลุงคุยกันเดวิวก็มาพอดี พร้อมกับอุปกรณ์จับแมลงที่เขาเตรียมมาด้วย เขาแจกอุปกรณ์ให้เพื่อนของเขาทุกคน เพื่อนของเขาทั้ง2คนยืนทำหน้างงและสงสัยว่าเดวิว ต้องการจะทำอะไรกันแน่ เดวิวไม่รอช้า เดินนำหน้าเพื่อนๆของเขาไปที่บึงร้างหลังโรงเรียน

   บึงนี้เป็นบึงร้างที่ไม่ค่อยมีใครผ่านมาเท่าไหร่ทำให้มีแมลงมากมายที่อาศัยอยู่ในบึงนี้เพราะอุดมสมบูรณ์มาก โดยส่วนมากนั้นจะมีแต่แมลงมีปีกและสัตว์เลื้อยคลานมากมาย และมีแมลงปอมากเป็นพิเศษเพราะช่วงนี้อยู่ในฤดูผสมพันธุ์ของแมลงปอ

“ตกลง นายจะบอกได้หรือยังมาเรามาทำอะไร” ไดมัสถามด้วยความสงสัย

“ฉันจะให้พวกนายจับแมลงปอมาให้ฉันหน่อย” เดวิวตอบไขข้อสงสัยของไดมัส

หลังจากนั้นพวกเขา3คนก็ไม่รอช้า ลงมือลุยบึงไปจับแมลงปอที่กำลังบินอยู่ไปมา มีหลายตัวที่ยังมีชีวิตและมีบางส่วนที่ตายแล้วหลังจากผสมพันธุ์กันเสร็จ เดวิว ไดมัส และคิโน ตั้งใจกันจับอย่างสนุกสนาน ในขณะเดียวกัน  จาฮานเด็กที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ที่อยู่ห้องเดียวกับพวกเขา เดินผ่านมาเห็นพอดี ด้วยความสงสัยเขาเลยตะโกนถามทั้ง3คนที่กำลังจับแมลงปอกันอยู่ทั้ง3คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจับแมลงปอเงยหน้าขึ้นมาแล้วตะโกนกลับไปว่าเดี๋ยวจะบอกแต่ให้มาช่วยกันจับก่อน จาฮานไม่รีรอรีบลงไปช่วยจับแมลงปอทันที และหลังจากที่ทุกคนจับมาซักพักก็มาโชว์ผลงานกัน

“ฉันได้แมลงปอตายมาตั้งเยอะเลย ดูสิ!” จาฮานพูดเชิงโอ้อวด

“นายจับแมลงปอที่ตายแล้วมาทำไมกัน ฉันต้องการแมลงปอที่ยังมีชีวิตอยู่” เดวิวว่าพรางมองแมลงปอตายที่จาฮานจับมา

   แต่เดวิวก็ไม่โกรธอะไรจาฮานมาก เพราะเขาจับแมลงปอที่ยังมีชีวิตมาได้เยอะเลยทีเดียว

หลังจากที่ทุกคนนำแมลงปอที่จำได้มารวมกัน แล้วเดวิวก็หยิบเอาเชือกขึ้นมาผูกตัวแมลงปอ และเพื่อนๆของเขาก็ช่วยกันผูกเชือกที่ตัวแมลงปอ บางตัวก็ถูกผูกเชือกแต่บางตัวชะตาไม่ดีถูกเด็ดหัวออกมาบ้างสลับกันไปเด็กทั้ง4คนสนุกมากกับการกระทำที่ทารุณแบบนี้ และหลังจากเล่นกันเสร็จนั้นก่อนจะแยกกันไปจาฮานก็ได้คุยเกี่ยวกับสิ่งที่ทำในวันนี้ไปกับเดวิว

“นี่นายเป็นคนคิดที่จะทำแบบนี้ขึ้นมาสินะ” จาฮานถามเดวิว

“ใช่ ฉันนั่งฟังครูสอนอยู่ในห้องมา และฉันก็คิดว่าแมลงปอมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อายุสั้นเดี๋ยวมันก็ตายฉันก็เลยฆ่าพวกมันเผื่อมันจะตายเร็วขึ้นกว่าเดิม นี่ฉันช่วยมันให้ไปเกิดใหม่เร็วๆนะเนี่ย!” เดวิวพูดแล้วขำอย่างสะใจ

  หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านโดยปล่อยแมลงปอตัวน้อยที่ถูกกระทำอย่างไร้ปราณีนอนตายไร้ชีวิตแน่นิ่งกันเป็นกองอยู่อย่างนั้นอย่างไม่ใยดี

  เมื่อเดวิวกลับมาถึงบ้านก็โยนกระเป๋านักเรียนไว้ที่โซฟาหน้าทีวีก่อนจะขึ้นไปเล่นเกมบนห้องของเขา เขาใช้เวลาอยู่หน้าคอมโดยไม่ทำอย่างอื่นนอกจากเล่นเกม ในขณะเดียวกันคุณแม่ก็เรียกเขาไปกินข้าว แต่เดวิว ปฏิเสธแม่ของเขาไปด้วยเหตุผลที่ว่ายังไม่หิวและกำลังทำการบ้านอยู่  ด้วยความวางใจคุณแม่ของเขาก็คิดว่าเขากำลังทำการบ้านอยู่จริง เขานั่งเล่นเกมอยู่อย่างนั้นจนเกือบถึงเที่ยงคืน เขาเล่นเกมกับเพื่อนของเขา4คนนั้นเอง เขาคุยกันในเกมอย่างสนุกสนาน  ทุกคนกำลังพิมพ์ข้อความในห้องสนทนาถึงเรื่องที่ทำไปในวันนี้กันอย่างสนุกสนาน

ไดมัส : วันนี้สนุกมาก ไว้วันหลังเราไปเล่นกับพวกแมลงปอกันใหม่นะพวก!555

เดวิว : เดี๋ยวฉันจะเตรียมอุปกรณ์จับแมลงปอไปทุกวันเลยเว้ย ไม่ต้องห่วง

คิโน : เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่าพวก ฉันขอตัวไปนอนก่อนหล่ะ เหนื่อย สนุกมาทั้งวันและ

จาฮาน : พวกนายนัดวันมาด้วยนะฉันอยากไปเล่นอีก วันนี้ขอให้ฝันร้ายนะ555

ไดมัส : นั่นดิ คงจะฝันว่าไล่จับแมลงปออีกแหละ ระวังมันจะมาหานะฉันว่าท่าทางมันจะแค้นเราน่าดู

เดวิว : อย่าว่าอย่างนั้นดิ เกิดมันแค้นขึ้นมาแล้วหันมาไล่เราแทนจะทำยังไงล่ะ?

คิโน : อย่าปอดแหกไปเลยน่า ไม่มีทางหรอก แมลงตัวเล็กแค่นั้นจะทำอะไรเราได้

   ขณะที่เดวิวกำลังคุยกับเพื่อนเขาอยู่เขาก็ได้ยินเสียงประหลาดมาทางกระจกหน้าต่างข้างๆห้องของเขา เขาลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินไปดูใกล้ๆ

“ตึง ตึง ตึง” เสียงค่อยๆดึกขึ้น เมื่อเดวิวเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างขึ้น เดวิวมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูว่าอะไรที่ทำให้ให้เกิดเสียงประหลาดนั้น มันเป็นเงาเล็กๆที่เหมือนกำลังบินชนหน้าต่างอยู่ เดวิวเผล้งมองไปและพบว่าสิ่งที่กำลังชนหน้าต่างเขาอยู่คือแมลงปอตัวใหญ่ตัวหนึ่ง

“แกนี่เอง อยากตายเป็นเพื่อนตัวอื่นๆนักหรือไง พรุ่งนี้ฉันจะจัดการแกเองไม่ต้องกลัว!”  เขาพูดท้าทายแมลงปอตัวนั้นพร้อมแสยะขำไปด้วย

  หลังจากนั้นเขาก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่เมื่อเขากำลังจะล้มตัวนอนเขาก็ได้ยินเสียงเดิมคือเสียงแมลงปอตัวนั้นที่กำลังบินชนกระจกหน้าต่างห้องเขาอย่างแรงโดยไม่บินไปไหน มันบินชนกระจกหน้าต่างอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

“ตานายนี่แดงมากเลยนะท่าทางจะแค้นมากล่ะสิ ฮ่า ฮ่า” เดวิวปิดม่านใส่แมลงปอแล้วล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ

 แต่เขาก็ต้องทนเสียงชนกระจกน่ารำคาญของแมลงปอทั้งคืน แต่เขาก็นอนหลับไปอยู่ดีเขานอนหลับฝันถึงเรื่องราวบางอย่าง

“ดูบ้านร้างนั่นสิน่าเล่นซ่อนแอบมากเลยนะ” จาฮานเอ่ยขึ้นมาและชี้ไปบ้านร้างฝั่งตกข้ามโรงเรียน

“ว่าไง เรามาเล่นซ่อนแอบกันดีไหม” ไดมัสกล่าวขึ้น

“นั่นสิ มาเลยใครจะหาใครจะแอบ” คิโนบอกกับทุกคน

  ทั้ง4คนเดวิว คิโน ไดมัส และจาฮาน เป่ายิงชุ่บกับและเป็นอันตกลงว่า ไดมัสเป็นคนหาส่วนอีก3คนที่เหลือเป็นคนแอบ ขณะที่ไดมัสกำลังนับถอยหลังอยู่บนชั้น2ของบ้านร้างหลังนั้น  คิโนวิ่งไปแอบที่หลังเสาที่ผุพัง จาฮานไปแอบอยู่ข้างๆบ้านร้างที่มีของเก่าและของที่พังลงมาโดยแอบอยู่ที่ซอกของพวกนั้น เดวิว ไปแอบบนชั้น2ในตู้เสื้อผ้าเก่าๆ ผ่านไปหลายนาที ไดมัสยังไม่ลงมาจากชั้นบนเพื่อลงมาหาเพื่อนๆ เพื่อนแต่ละคนก็ต่างสงสัยเหมือนกันว่าไดมัสเป็นอะไรหรือเปล่า แต่พวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเดินผ่านไปมาอย่างช้าๆแต่ก็ไม่เอะใจอะไรมากต่างคนก็ต่างแอบกันต่อไป

   แก็ก...แก็ก...แก็ก...เสียงลากฝีเท้าไปกับพื้นคอนกรีต เข้ามาใกล้จาฮานที่แอบอยู่ข้างซากของเก่า จาฮานหลบตัวโก่งเพราะรู้ว่าไดมัสต้องหาเขาเจอๆแน่ๆ เสียงฝีเท้าแน่นิ่งไปอยู่ตรงหน้าเขา จาฮานที่กำลังก้มหัวอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้น เขาเห็นเท้าของไดมัสอยู่ตรงข้างหน้าเขา แต่เขาแปลกใจว่าทำไมไดมัสไม่จับเขาในเมื่อไดมัสหาเขาเจอแล้ว เขาก้มหน้าพร้อมถามไดมัส

  “นายรออะไรอยู่หน่ะ โป้งฉันสะ...” จาฮานยังไม่ทันพูดจบเขาก็ต้องตกใจที่เหมือนมีน้ำอะไรบางอย่างหล่นใส่ผมของเขา

 เขาเอามือขึ้นมาเช็ดและพบว่ามันคือเลือด จาฮานค่อยๆเงยหน้ามองไดมัสที่อยู่ข้างหน้าเขาและต้องช็อคสุดขีดที่ ไดมัสเพื่อนของเขานั้นไม่มีหัว ยืนหัวขาดอยู่หน้าเขา และเขามั่นใจว่าไดมัสหัวขาดก่อนหน้านี้มาแล้วแน่ๆเพราะรอยเลือดที่หยดมาเป็นทางทำให้เขารู้ว่าไดมัสหัวขาดตั้งแต่ที่เขาขึ้นไปนับถอยหลังซ่อนแอบบนชั้น2แล้วแน่ๆ แต่ทันใดนั้นไดมัสที่ตอนนี้หัวขาดแล้วถือมีดมาด้วย...ทำไมกันนะ...เขาจะทำอะไรฉัน...เขายกมีดขึ้นมาทำไมกัน...เขาเหวี่ยงมีดมาทางฉันแล้ว...นั่นเป็นความคิดสุดท้ายของจาฮานก่อนที่หัวของเขาจะหลุดออกจากบ่าเพราะไดมัสเหวี่ยงมีดผ่านคอของเขาไปทำให้คอเขาขาดไปด้วย...ในขณะนั้นคิโนที่หลบอยู่หลงเสาก็นั่งรออย่างถอดใจเพราะเธอรอมานานจนขี้เกียจจะเล่นต่อแล้ว เธอออกมาจากหลังเสาและตะโกนบอกว่าจะเลิกเล่นแล้วและหวังจะให้เพื่อนๆอีก3คนของเธอเลิกเล่นด้วย เธอไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากใครเธอประหลายใจ เลยกะจะเดินไปหาจาฮาน แต่เธอก็ต้องประหลายใจอีกครั้งเมื่อเห็นร่างของไดมัสและจาฮาน ยืนตัวตรงนิ่งไม่มีหัวอยู่ข้างหน้าเธอ เธอช็อคสุดขีดก่อนที่ร่างไร้วิญญาณ2ร่างของไดมัสและจาฮานจะพุ่งตัวมาหาเธอ

“กรี้ดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรีดร้องของคิโนดังไปถึงตู้เสื้อผ้าชั้น2ที่เดวิวกำลังแอบอยู่

   เดวิวเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เลยออกจากตู้เสื้อผ้ามา เขาเดินมาตรงบันได เพื่อจะลงไปดูว่าชั้นล่างเกินอะไรขึ้นเขาเดินลงมาเพียงไม่กี่เก้า ก็ได้ยินเสียงเท้าที่เดินลากกำลังเดินขึ้นบันไดทางเดียวกับเข้าขึ้นมาอยู่ เขาชะโงกหน้าลงไปมองและต้องดึงหัวกลับมาทันทีเพราภาพที่เขาเห็นนั้นมันคือเพื่อนของเขาทั้ง3คนไดมัส จาฮานและคิโน ที่ไร้หัว!เลือดท่วมตัวตั้งแต่บ่าลงมายันเท้ากำลังไต่บันไดขึ้นมาอย่างช้าๆ เดวิวคิดว่าคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วเขาจึงรีบหนีแต่เขาดันไปสะดุดกับเศษคอนกรีตที่พังลงมาทำให้เศษคอนกรีตก้อนนั้นตรงลงไปข้างล่าง แย่แล้วพวกนั้นต้องรู้แล้วแน่ๆว่าเขาอยู่บนนี้ เดวิวไม่รีรอ รีบลุกออกจากบันไดวิ่งเข้าห้องๆหนึ่งไป เสียงวิ่งกระทบเศษคอนกรีตกำลังตามหลังเขามาติดๆเขาวิ่งไปมุมห้อง และหันมามองข้างหลัง มันเป็นภาพที่สยดสยองมากที่เห็นเพื่อนเขาทั้ง3คนกำลังตะกรายขึ้นบันไดอย่างกระหายมาหาเขา พวกนั้นดูกระหายเลือดมากแม้จะไม่มีหน้าตาบอกอารมณ์ก็เถอะและดูท่าพวกนั้นจะกระหายเลือดเขามากซะด้วยสิ เดวิวได้แต่ร้องขอชีวิตและคิดว่านี้คือผลกรรมที่เขาได้กระทำต่อแมลงปอไป  ทั้งดึง ทั้งตัดหัวพวกมัน แกล้งพวกมันและฆ่าพวกมันไปหลายตัว ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าพวกมันก็กลัวแบบเดียวกับเขากลัว คือกลัวที่จะตายเหมือนกัน พวกมัน มีชีวิตเช่นเดียวกับเขาในตอนนี้  แล้วตอนนี้เพื่อนทั้ง3คนของเขาก็กำลังตรงมาหาเขาแล้ว เขาอ้อนวอนขอชีวิต  ร้องไห้จนใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อน เขาสาบานว่าจะไม่ฆ่าแมลงไม่ฆ่าสัตว์ใดอีกและจะมาทำความดี ก่อนที่ตัวเขาจะตัดสินใจโดดผ่านหน้าต่างนั้นไปและหวังที่จะรอดจากเพื่อนของเขาไป เขายังอยากมีชีวิตอยู่ “ฉันยังไม่อยากตายย!”เดวิวตะโกนสุดเสียงเท่าที่เขาจะมีขณะที่ร่างของเขากำลังหล่นลงมาจากชั้น2

“แว๊บบ” ….ภาพทั้งหมดกลายเป็นสีขาวสว่างจ้า เดวิวสะดุ้งตื่นตกจากเตียงลงมากระแทกพื้นดัง ตุบ เขานอนค้างอยู่ท่านั้นซักพักก่อนจะตั้งสติขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงและเขาก็รู้ว่าเรื่องเมื่อกี้นี้เป็นแค่ความฝันเขาตั้งสติและโล่งใจว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย เขาล้างหน้า ก่อนจะออกไปเดินนอกบ้านเพื่อปลอบใจตัวเอง ในขณะที่เขากำลังเดินอยู่นั่นเองเพื่อนทั้ง3คนของเขา ไดมัส จาฮาน และคิโน ที่สวมชุดนอนอยู่ วิ่งเข้ามาหาเดวิวที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เดวิวที่กำลังยืนเงียบๆต้องตกใจเพราะภาพเพื่อนเขาในฝันของเขายังติดตามาอยู่ แต่ทั้ง3คนนั้นตอนนี้อยู่ในความจริงก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว ทุกคนมีอวัยวะครบปกติ เดวิวยืนมองเพื่อนๆเขาที่เหมือนจะฝันร้ายมาเหมือนกัน ต่างคนต่างพูดถึงฝันของตัวเองแต่ที่น่าแปลกใจคือทุกคนฝันเหมือนกันหมดฝันว่าเพื่อนๆหัวขาด ฝันว่าถูกไล่ ฝันว่าได้สาบานว่าจะไม่ฆ่าแมลงปอก่อนโดดออกจากหน้าต่างบ้านร้างนั้นมาเหมือนกันหมดทุกคน 

“ฉัน คิดว่าฉันจะไม่ฆ่าแมลงปออีกจริงๆนั่นแหละ มันน่ากลัวกลัวมาก” คิโนพูดทั้งที่ตัวยังสั่นอยู่

“ฉันก็คิดเหมือนเธอ” ไดมัสพูดตามมา

“ฉันก็ด้วย” จาฮานเห็นด้วยกับทั้ง2คน

“หืม….” เดวิวพึมพำเสียงขึ้นมาด้วยความโอ้อวด

“อะไรกัน แค่ฝันร้ายแค่นี้ พวกนายก็กลัวกันแล้วหรือ น่าขำจะตายไป ฉันไม่กลัวหรอกกะไอแค่แมลงปอตัวนิดเดียว แล้วฉันก็จะฆ่ามันต่อไปด้วย อย่าปอดแหกไปหน่อยเลย พวกนายนี่ไก่จริงๆ” เดวิวพยายามจะอวดว่าเขาไม่เกรงกลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในฝันนั้น เขาพูดพร้อมกับใบหน้าระรื่น

“งั้นหรือ...ในฝันนายไม่ได้สาบานอะไรไว้หรือยังไงกัน” คิโนถามอย่างสงสัย

“ไม่หนิ ฉันไม่ได้สาบานว่าจะไม่ฆ่าแมลงปออีก” เดวิวโกหกทั้งๆที่เขาก็สาบานไปแล้ว

ทุกคนนิ่งเงียบและจ้องมองไปที่เดวิว เพราะพวกเขารู้ว่าเดวิวโกหก และยังทำท่าทีโอ้อวดเกินตัวอีก

ทุกอย่างนิ่งไป จนได้ยินเสียงลมที่พัดมาเบาๆ  เดวิวที่กำลังยืนทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่เกินขึ้นอยู่ ในขณะเดียวกัน มีแมลงปอตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ไหล่ขวาของเดวิว เดวิวเหลือบไปเห็นพอดี มันคือแมลงปอตัวเดิมที่บินชนหน้าต่างห้องเดวิว

“อ้าวว แกเองหรอกหรือไม่ไปบินชนหน้าต่างห้องฉันแล้วหรือไงกัน” เดวิวยกมือทำท่าจะบี้เจ้าแมลงปอตัวนั้นแต่เสียงที่เขาได้ยินมันทำให้เขาต้องสะดุ้งทันที มันเป็นเสียงกระซิบแหบๆที่ลากยาวๆ เล็ดลอดออกมาจากแมลงปอที่เกาะอยู่บนตัวเขา

“….คำ...สา...บาน...” “คำ...สา...บาน” เสียงนี้ดังขึ้นเรื่อยๆมาจากแมลงปอ เดวิวเริ่มกลัวขึ้นมาเขาหันไปหาเพื่อนๆและต้องหน้าถอดสีอีกครั้งที่ เพื่อนทั้ง3ของเขาไม่มี หัวกันทั้ง3คนอีกแล้ว เดวิวก้าวขาไม่ออกอีกแล้วเพื่อนทั้ง3ของเขากำลังควักมีดออกมาอย่างช้าๆอีกแล้ว เดวิวได้แต่ยืนช็อคขาแข็ง บอกกับตัวเองว่าไม่น่าผิดคำสาบานเลย

......ภาพเป็นสีแดงแสบตาไปหมด เขาสะดุ้งตื่นอีกครั้ง และพบว่าเขายังอยู่บนเตียงของตัวเองอยู่ ฝัน ฉันต้องฝันไปแน่ๆ เดวิวคิดในใจ ฝันซ้อนฝันหรือเนี่ย ให้ตายสิ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะไม่ฆ่าสัตว์ฆ่าแมลงปอ ไม่ทำบาป ฉันจะโอ้อวดเรื่องที่น่าอายแบบนี้อีก หลังจากวันนั้นมาเดวิวก็ไปบอกถึงฝันของเขากับเพื่อนทั้ง3ของเขา และตกลงปลงใจกันว่าจะไม่ทำบาปจะไม่ฆ่าแมลงปอ และสิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะตัวเล็กตัวใหญ่ขนาดไหนก็ตาม  จากนั้นทุกคนก็ไม่เคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิตสิ่งใดอีกเลยเพราะการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตด้วยความสนุกของตนเองเป็นหลักนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่น่ายกย่องแต่กลับน่าอายซะมากกว่าที่เราทำลายสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีทางสู้ จริงไหม?

ถูกใจอะไรยังไงคอมเม้นติชมได้เลยคร้าบ^_^