การผจญภัยไปกับ เเจ็ค

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นของการผจญภัย

เช้าวันหนึ่งผมตื่นเพื่อที่จะไปโรงเรียน แล้วผมก็ทำอะไรกับตัวเองตามปกติ ขณะที่ผมกำลังกินอาหารเช้านั้นจู่ๆ แม่ผมก็พูดว่า

“ได้เวลาแล้วสินะ” ผมที่กำลังงงอยู่นั้นผมจึงถามแม่ว่า “อะไรหรือครับที่แม่บอกว่าได้เวลาแล้วนะครับ”

แม่ผมจึงตอบว่า “ป่าวหรอกลูกเดียวลูกก็รู้เอง” มันจึงทำให้ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรผมจึงรีบไปโรงเรียน เมื่อถึงโรงเรียน และแล้วผมก็ไปสายจนได้ มันเริ่มคาบหนึ่งไปตั้งสิบห้านาทีแล้ว เมื่อผมไปนั่งที่ ผมก็แอบคิดเรื่องที่คุณแม่พูดแต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันหมายถึงเรื่องอะไรผมคิดตลอดจนถึงตอนพักเที่ยงแล้วผมก็เลยลองไปบอกเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม เพื่อนของผมจึงบอกว่า

“แม่ของนายน่ะคงจะมีเรื่องปกปิดนายบางอย่างแน่ๆเลยล่ะ” ผมจึงตอบไปว่า

“ก็คงงั้นและเพราะพักนี้แม่ดูแปลกๆไป” ผมก็คิดอยู่แล้วว่าแม่ของผมจะต้องมีอะไรปกปิดผมแน่ เมื่อผมจะคุยต่อ ผมสังเกตเห็นเพื่อนสนิทนั่งอย่างลุกลี้ลุกลนเหมือนอยากจะออกไปทำอะไรสักอย่าง เพื่อนจึงตอบไปว่า

“แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ” เพื่อนผมรีบวิ่งและไปไหนผมก็ไม่รู้ ผมจึงต้องคอยดูไปก่อนเพราะแม่ผมบอกว่า “ป่าวหรอกลูกเดียวลูกก็รู้เอง” ผมจึงต้องรอดูไปก่อน เมื่อตกเย็น ขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้นผมก็เจอสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะมันเป็นเหมือนประตูมิติอะไรประมานนั้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมจึงลองเข้าไปในประตูนั้นผมก็เห็นสิ่งที่มหัศจรรย์มากๆ เพราะที่นั่นมีแต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างเช่นม้าที่สามารถบินได้อะไรทำนองนั้นซึ่งเมื่อผมลองเดินดูด้วยความประทับใจอยู่นั้นผมก็เห็นชายคนหนึ่งกลิ้งตกลงมาจากภูเขาเล็กๆ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเขากลิ้งลงมาจากยอดเขาเลยหรือ? แล้วผมก็ลองวิ่งไปดูว่าเขาตายหรือยังและเมื่อผมวิ่งจนเจอเขาผมก็ลองตรวจดูว่าเขาตายหรือยัง แต่ปรากฏว่าเขายังไม่ตาย ผมจึงปลุกเขาจนเขาตื่นเขามีอาการมึนหัวมากผมก็คิดอย่างนั้นอยู่แล้วเพราะกลิ้งมาสูงขนาดนั้นถ้าไม่มึนหัวก็บ้าแล้วผมจึงถามเขาว่า “ทำไมคุณกลิ้งจากที่สูงขนาดนั้นทำไมยังไม่ตาย” เขาจึงตอบว่า

“มาถึงก็แช่งกันเลยหรือ แต่ไม่เป็นไรหรอกที่ฉันไม่เป็นอะไรเลยเพราะฉันใช้พลังเวทป้องกันยังไงละ” ผมก็คิดในใจว่าเขาคนนี้เป็นอะไรหรือป่าวเพราะพลังเวทจะไปมีจริงได้ยังไง เขาจึงบอกว่า

“ในโลกนี้เป็นโลกที่จะสามารถใช้พลังเวทได้ไม่เหมือนโลกที่นายอยู่หรอกนะ” ไม่จริงนะเขาสามารถอ่านใจเราได้ด้วยหรอ คงจะเป็นความจริงสินะ ผมจึงตอบไปว่า

“ช่วยสอนให้ผมเรียนรู้เกี่ยวกับโลกนี้ได้ไหมครับ” เขาจึงตอบกลับผมว่า

“ได้สิ”  ที่ผมพูดแบบนี้เพราะผมคิดว่ามันน่าสนุกดี