exo (x) new roommate

บทนำ

มัธยมโซล

“congratulate!!!!!!!! เห้!!!!! ” เสียงของเด็กหนุ่ม11ที่กำลังรายล้อมรุ่นพี่ที่เพิ่งได้รับประกาศนียบัตรมามาดๆ

“ฮ่าฮ่า  แต้งกิ้ว เว้ย” เสียงของรุ่นพี่ชีซานที่ถูกรายล้อมด้วยเด็กหนุ่มพูดขึ้นมา

“ผมขอให้รุ่นพี่ประสบความสำเร็จน้ะครับ” เสียงของชานยอลเด็กหนุ่มมาด ทะเล้นดังขึ้นมา และอ้าแขนจะกอดกับรุ่นพี่ชีซาน

“ขอบใจเว้ย” รุ่นพี่พูดด้วยสีหน้าท่าทางสดใส และกอดกับน้องชายมาดทะเล้นด้วยความรักและหมั่นไส้

“อย่าลืม! เลี้ยงข้าวด้วยน้ะครับ” เสียงออดอ้อนจากชานยอลทำให้รุ่นพี่ต้องตบไหล่แล้วพูดว่า

“I  say goodbyeee!!!” เมื่อรุ่นพี่พูดจบทุกคนก็หัวเราะทันที และชานยอลก็แสดงสีหน้า เงิบสุดสุด เมื่อถูกปฎิเสธการเลี้ยงข้าวจากรุ่นพี่

“ฮ่าฮ่าฮ่า ล้อเล่น” เสียงของรุ่นพี่ทำให้ชานยอลชะงัก  “เดี้ยวเลี้ยงน้ะเว้ย แต่ยังไม่ไช่ตอนนี้น้ะ เพราะว่าช่วงนี้ธุระเยอะมาก ยุ่งเรื่องเรียนจนไม่ค่อยได้คิดที่เรื่องส่วนตัวมากเท่าไหร่ เอาเป็นว่า เลี้ยงแน่นอนแต่ยังให้คำตอบไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ เข้าใจ๊” เมื่อรุ่นพี่พูดจบทุกคนก็แสดงสีหน้า ยิ้มกริ้มออกมา พร้อมกล่าวคำว่า ขอบคุณครับ ให้รุ่นพี่
“เออ ฉันไปก่อนน้ะ เรื่องเคลียเยอะเลยว้ะไปล้ะ ฉันรักพวกแกน้ะเว้ย ตั้งใจทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ได้น้ะเว้ย ฉันจะรอ” เมื่อรุ่นพี่พูดจบก็ส่งรอยยิ้มให้เด็กๆ

เริ่มต้นของรุ่นพี่ชีซาล

อันที่จริงที่ผมบอกว่า “ตั้งใจทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ได้” มันหมายความอะไรรู้ไหมครับ คำตอบคือ ที่ผมพูดออกไปเพราะว่า ผมเป็นห่วงเด็กๆมาก ผมอาศัยในบ้านพักของนักเรียนระดับลูกคนดังมา6ปีแล้วครับก็ตั้งแต่ผมอยู่ มัธยม2กำลังขึ้นมัธยม3  แล้วพวกเขาอยู่ ประถมหก ที่จะขึ้น มัธยม1 ก่อนหน้านี้บ้านพักหลังนี้โดนประกาศขายมาได้สักพักแล้วเป็นช่วงจังหวะที่ผมไปหาบ้านพักอยู่ใหม่ๆ เมื่อผมเดินเข้าไปเจอบ้านหลังนี้ผมถึงกับต้องบอกว่าผมอยากได้มาก ผมเลยเข้าไปติดต่อกับเจ้าของปรากฏว่า บ้านหลังนี้มีคนมาติดต่อซื้อมากถึง11คน  เมื่อผมได้ยินครั้งแรกผมถึงกับอึ้งเลยครับ เยอะมากจริงจริง สุดท้ายเจ้าของบอกว่า จะขายให้ทุกคนโดยเฉลี่ยเงินออกแต่ผมคิดไว้แล้วล้ะจะมีคนทำแบบนั้นหรอ ผลสุดท้ายก็เฉลี่ยกันออกจนได้บ้านหลังนี้มา(สวยมากจนคนอยากได้เยอะมาก และก็ตกลงซื้อแบบงงๆ -_____-) ตอนแรกผมอยู่แทบไม่ได้บ้านแทบแตกเพราะเด็กพวกนี้เสียงดังมากแต่ทำไงได้ผมเป็นรุ่นพี่นี่ คำแรกที่ผมพูดขึ้นคือ “นี่! พวกนายเสียงเบาๆหน่อยดิ จะทำงาน” เด็กๆทุกคนหันมองผมเป็นตาเดียวแล้วบอกกับผมว่า “นี่บ้านครับไม่ไช่ที่ทำงาน” ผมเงิบน้ะเอาจริงจริงแต่ผมก็สู้มาได้ตลอด แบบสาหัสสากัน ฮ่าฮ่าฮ่า ล้อเล่นครับ ฮ่าฮ่า จริงจริงที่ผมอยู่ได้เพราะผมทนครับ ช่วงแรกๆของเด็กก็เป็นเงี้ยแหละครับผมทำใจ แต่หลังๆมาก็ปรับตัวกันได้ดีครับด้วยการที่ผมเป็นผู้ชาย แล้วอยู่ไปเรื่อยลักษณะนิสัยของเด็กเริ่มหายไป ก็จะมีแต่ความเป็นผู้ใหญ่อยู่บ้าง ด้วยความที่อยู่กันมาจนรู้ไส้รู้พุง ผมจึงเป็นห่วงพวกเขามากครับ สำหรับผม ผมมองว่าพวกเขายังเป็นเด็กเสมอ เพราะพวกเขายังไม่เคยคิดริเริ่มกับชีวิตตัวเอง ยังใช้ชีวิตกะล่อน เรื่อยเปื่อย ผลการเรียนออกมาผมก็กลุ้มใจแทน แต่ผมช่วยพวกเขาตลอดพวกเขาก็ดูตั้งใจดีน้ะเวลาอยู่กับผม แต่กับที่ โรงเรียนก็คือเด็กทั่วไป   เห้อ ผมละกลุ้ม แต่ผมก็ยังเชื่อมั่นอยู่น้ะ ว่าเด็กๆจะต้องสำเร็จสักวัน ผมจะรอดูวันนั้นของพวกเขาและจะเป็นกำลังใจให้พวกเขาเสมอ

รักน้ะ จาก ชีซาล <3

“บาย บายครับ รักน้ะครับ ^3^ ” เสียของเด็กหนุ่ม11คนโบกมือลารุ่นพี่ที่กำลังจะไปเดินขึ้นรถ

“บาย บาย”  รุ่นพี่ตอบรับ “อ่อ! เกือบลืม” พูดเสร็จรุ่นพี่รีบตะโกนเรียกเด็กแล้วบอกว่า

“ อาทิตย์หน้าน้องสาวฉันจะเข้ามาแทนฉันน้ะ ให้เขาอยู่ในห้องฉันแล้วกัน น้องสาวฉันรุ่นเดียวกับพวกแกนี่แหละ อ่อ อยู่โรงเรียนนี่ด้วยแหละ เป็นเมทที่ดีต่อกันแล้วกันน้ะเว้ย ไปล้ะ บรัยยยยยย”

“ห้ะ !!!!!! เมทคนใหม่”

@หอพัก

ตอนนี้ในหัวทุกคนคงคิดอย่างเดียว ว่าใครจะมาเป็นเมทแทนที่พี่ชีซอล  สีหน้าของทุกคนดูสงสัยมาก พร้อมกับอาการที่เซงมากกกกกกกกกกกกกกเพราะยังคิดไม่ได้ว่าเป็นใครเพราะรุ่นพี่ชีซานเคยบอกแค่ว่ามีน้องไม่เคยบอกว่า หญิง หรือ ชาย นั้นจึงทำให้ทุกคนคิดหนักมาก เพราะพวกเขาไม่เคยมีเมทเป็นผู้หญิงเลย เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงคิดว่าการมีเมทผู้หญิงนั้นทำให้พวกเขาต้องปรับเปลี่ยนอะไรๆเยอะ และมันทำให้ยุ่งยากต่อการใช้ชีวิต (มันลำบากมากสิ้น้ะ *- - )

“น้อง…….หรอว้ะ น้องหรอว้ะ น้องสาวหรอว้ะ”  เซฮุนบ่นงึมงำ ด้วยเสียงสงสัย

“แกจะย้ำทำไมหลายรอบว้ะห้ะ น้องสาวก็น้องสาวไง ”  เทาตอบเซฮุนด้วยความรำคาญ (แต่ตัวเองก็ยังสงสัย)

“น้องสาวพี่ชีซาลจะสวยไหมว้ะ”  เสียงของชานยอลที่เอ่ยด้วยเสียงหื่นหื่นและหันหน้าไปทางเซฮุน

“พอพอ” เสียงห้ามของหนุ่มเคร่งครึ้มพูดขัดขึ้นมา “ฉันว่าพวกเราไม่ต้องสงสัยหรอก เดี้ยวก็รู้เองแหละว่า หญิง หรือ ชาย ”  เสียงของดีโอทำให้เด็กหนุ่ม3คนหยุดการ

“นั้นดิ คิดไปก็ไม่ออกจริงป้ะ” เสียงเลย์ที่กำลังเดินเข้ามาบอกกับเพื่อนๆ

“งั้นแยกย้ายดีกว่า ง่วงตาจะเป็นอย่างไอ้เทาอยู่ล้ะ” เฉินพูดด้วยน้ำเสียงง่วงและเหน็บเทานิดๆและเดินออกไป

“ เออ ไปด้วยคน” ไค พูดพร้อมกับท่าบิดตัวอันสวยงามแล้วเดินจากไป

“จะอยู่ทำไม ไปและไปเล่นเกมดีกว่า” ซิ่วหมิ่นพูดสำเนียงกวนกวนใส่ลู่ห่าน แล้วรีบวิ่งออกไป

“รอชั้นด้วยดิว้ะ” พูดจบลู่ห่านก็ตามซิ่วหมิ่นไป

“เออๆ ไปหาไรกินกันเหอะ ซูโฮ คือหิวมาก ” แบคฮยอนผู้เริ่มความคิดเรื่องการกินและชักชวนซูโฮไปหาไรกินพร้อมกับเขา

“ไปไปไป หิวววว” ซูโฮพูดจบทั้งคู่ก็เดินออกไป

เหลือทิ้งไว้ชายผู้สงสัยอยู่ 3คน

เซฮุน  (ในความคิด)

“.ใครกันน้า เมทของชั้น”

เทา(ในความคิด)

“เมื่อไหร่จะอาทิตย์หน้า อยากเห็นหน้าเมทจริงจริง”

ชานยอล (ในความคิด)

“เราเจอกันแน่ เมทของชั้น ฮ่าฮ่าฮ่า ”

……………………………………………………………………………….

http://www.dek-d.com/my.id/20436/