Rain of Love (่JACKBAM)

เรื่องย่อ
ซ่า ซ่า ~

            เสียงฝนที่ตกลงมากระทบกับพื้นดังขึ้นเรื่อยๆตามแรงของลมที่พัดอย่างแรง สลับกับเสียงฟ้าร้องและท้องฟ้าสีเข้ม ในขณะที่รองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งของใครบางคนยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด ร่างกายที่เปียกลู่ตั้งแต่หัวจรดเท้ากำลังรีบเดินทางไปที่ไหนสักที่....นั้นก็คือ 'ซอกตึก' -0-

            "มาตกอะไรตอนนี้วะ!!"       โว้ย แล้วแบบนี้ผมจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย ! ให้ตายสิพับผ้า -_-'

            สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้องและนักอ่านที่อยู่ทางบ้าน >< ผมมีนามอันไพเราะเสนาะสองหูว่า 'แจ็คสัน'      ไงล่ะครับชื่อผม ดูหล่อ เท่ เซ็กซี่ ชิปะ ฮ่าๆๆ รู้แค่นี้พอนะครับ เพราะตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์(?) ก็แน่สิ เพราะไอ้ฝนเจ้ากรรมนี้แท้ๆเลยเชียว ฮึย ตกมาได้ คนยิ่งรีบๆกลับบ้านอยู่ ถ้าผมกลับบ้านไปเล่นเกมส์เศรษฐีไม่ทันนะ พ่อจะโทรเรียกช่างประปามาตัดน้ำตัดไฟ ไม่ต้องตกไม่ต้องผ่ากันไปเลย !

            เปรี้ยงงงงงง!!!!

            เฮ้ยยยยย! ไม่น่าอวดเก่งเลย ผมรีบหลบเข้ามุมที่คิดว่าลึกที่สุด เผื่อมันผ่ามาอีกรอบจะได้ปลอดภัย พอดีผมไม่ได้ทำประกันอาวุโสโอเคไว้ซะด้วย -_____-

            "ฮึก ฮือ....."

            เสียงไรวะ ผมมองไปรอบๆตัวเอง เพื่อจะตามหาเสียงที่พึ่งได้ยินไปเมื่อกี้

            "ฮึก... ฮือ ฮือออ"  สะ....เสียงร้องไห้ใครวะครับ ไม่เล่นนะเฮ้ย เสียงโคตรที่จะใกล้เลยครับ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะ..... ผ่อนลมหายใจออกมา ฟู่ววววว~

            และ!!!!!!!

            "กรี๊ดดด...เฮ้ย ผิด อะ อ๊ากกกกกกกก พ่อแก้วแม่แก้วช่วยหวังด้วย ผะ..ผีหลอกหวังงง O[]O"

            ตัวเป็นๆเลยครับ ขาสั่นจะตายห่าอยู่แล้วววว หลังจากที่หายใจเข้าไปแล้วผมก็หันหลังกลับไปมองข้างหลังตัวเอง และผมก็เจอเด็กตัวเล็กกำลังร้องไห้ ตัวสั่น ก้มหน้าอยู่ ซึ่งผมฟันธง ฟันทิ้ง ฟันเจบี (เกี่ยวไรกับเจบี) ได้เลยว่า มันคือ กุมารทอง ชัวร์ป้าบบบ!!! ToT

            "พี่ครับ....ฮึก"  ไม่ต้องมาเรียกหวังงง ผมหลับตาปี๋ พนมมือไหว้พระสวดมนต์เป็นจังหวะแร๊ปโย้เหมือนพี่โจอี้บอยแร๊ปสวรรค์ชั้นเจ็ด แล้วครับตอนนี้ รู้สึกได้ถึงไอความเย็นที่คลืบคลานเข้ามาใกล้ตัว

            "พี่ชายครับ..ฮึก...ช่วยผมที"  จะให้ช่วยอะไรวะ ! หวังอยากจะไปจากตรงนี้เหลือเกิน แต่ติดอย่างเดียวครับ กะ...ก้าวขาไม่ออกอ่า Y^Y  เอาวะ !! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมลืมตาขึ้นมาก้มไปมองกุมารตัวน้อย(?) เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆผม หน้าตาซีดเซียว ริมฝีปากเล็กๆแห้งฝาด ถึงมันจะมืดไปหน่อยแต่ผมก็ยังรู้ว่าเขาตัวเล็กกว่าผมไม่เท่าไหร่  และเขากำลังมองผมอยู่ หลอนครับ บอกเลย...

            "จะ...หะ ให้  ชะ ช่วย อะไรละ" ติดอ่างไปแล้วเรียบร้อย

            "ผม...ฮึก...อยากกลับบ้าน"

            "อะ เออ โทษทีนะน้องชาย พะ พอดีพี่ไม่สามารถติดต่อที่ทางที่จะพาน้องไปเกิดได้หรอกครับ ถ้าอยากกลับบ้านนะ ลองโทรหาท่านยมบาลนะครับ ละ แล้วก็ขึ้นบินด่วนลงไปยังใต้พื้นดินตรงนี้เลยครับผม TT"

            ผมร่ายยาวทันทีที่ ให้ตายเถอะชีวิตหวัง อยู่ดีไม่ว่าดี ไม่น่ามาหลบมุมตรงนี้เลยจริงๆเชียว

            "พ่อผมไม่ได้ชื่อยมบาลนะครับ ! ผมแค่จะกลับบ้าน ฮึก แม่ผมหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมหลงทาง"

            ก็บอกแล้วว่าให้โทรหา...เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะครับ น้องเขาไม่ใช่ผีหรอกหรอ ผมลองมองดูเด็กคนนั้นอีกที เขาเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นก่อนจะใช้มือเล็กของตัวเองจับมือผมไว้ แสงไฟที่มีตามทางถึงมันจะน้อยแต่ก็สว่างพอที่จะทำให้เห็นใบหน้า หวานๆน่ารักราวกับผู้หญิง และดวงตาที่ฉายแววเด็กซนอย่างชัดเจน ริมฝีปากซีดตอนนี้กำลังยิ้มให้ผมอยู่เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าผมเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป ซึ่งมัน......น่ารัก

            "พี่คิดว่าแบมเป็นผีหรอฮะ  ^^"