เรื่องที่เกิดในชีวิตผม

สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน หลายคนอาจจะสงสัยทำไมผมจึงหันมาเล่าเรื่องของตัวเองแทนไม่สิๆเรื่องในหนังสือเล่มนี้มันก็เป็นแค่ความฝันเท่านั้นน่ะครับ (หมายถึงเพ้อไปไกลอ่ะครับ)น่าจะรู้ๆกันอยู่น่ะครับ ก็ขอเข้าเรื่องกะเค้าเลยล่ะกันเรื่องของผมมันยาวมากจนอยากทีอธิบาย ผมจะเล่าเป็นตอนๆล่ะกัน เริ่มจากวันหนึ่ง มันเป็นวันที่ผมได้เจอกับรักแรกซึ่งแน่นอนผมเป็นคนขี้อายเพราะมีความกล้าไม่พอ ผมได้แต่เพ้อฝันอย่างเดียวว่ามีแต่คนหลงรักนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของจินตนาการของผม มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเขียนก็ตามแต่ผมคิดมันน่าสนใจดี ทุกคนรู้มัยครับถ้าไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยมันจะเป็นยังหน่ะครับ(นอกเรื่องแปปหนึ่งน่ะ) ผมคิดมันจะทำให้ความจำของคนเราขาดหายไปช่วงหนึ่ง และพอมาถึงช่วงหนึ่งของชีวิตมันก็นึกขึ้นมาได้เองอย่างผมเนี่ย เป็นคนชอบนอนดึกมากๆและนอนเกิน6-8ชั่วโมง ซึ่งมันทำให้ปริมาณพลังงานในการใช้ในชีวิตประจำวันของเราลดลงอย่างรวดเร็ว ผมคงอธิบายได้ไม่เยอะเพราะตัวผมเองก็ไม่ได้รู้มากสักทีเดียว ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งทีดีน่ะที่คนเราหลับครบ8ชั่วโมง แต่ว่าตามที่ผมได้เคยอ่านมาเค้าบอกว่าคนเราไม่ควรนอนเกิน7-8ชั่วโมงเพราะมันทำให้สมองเสื่อม(หรือความจำสั่นลงได้นั้นเอง) เอาล่ะเข้าเรื่องต่อเถอะผมนอกเรื่องมาพอล่ะ อ่ะหลายคนคงจะงงกับเนื้อเรื่องสิน่ะก็บอกแล้วไงมันเป็นแค่เพียงการเล่าเรื่องชีวิตอันสงบของผมเท่านั้นเอง(เหมือนกับกำลังระบายอารมณ์เลยแหะ) เอาล่ะต่อเลยล่ะกันผมเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายมากๆๆจนถึงมากที่สุดแล้วต่่อมาเรื่อยๆผมมีเพื่อนเยอะมาก แล้วก็ได้มีวันหนึ่งที่เพื่อนคนหนึ่งได้นำโดจินมาให้ผมเสพ จากนั้นมาจินตนาการของผมก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆมันเป็นเพราะอ่านโดจินมากไปเหรอความคิดส่วนน้อยของผมที่บอกว่าไม่ใช้
ส่วนมากบอกว่ามันเป็นความจริง เอาล่ะขอจบตรงนี้ไว้ก่อนล่ะกันตอนนี้ได้เวลาผมไปนอนล่ะมันดึกมากแล้วเจอกันตอนเช้าน่ะทุกคน(ขณะนี้เวลา 3:24หรือตี3นั้นเอง555555)
::เรื่องราวของผมจะเป็นยังไงต่อไปโปรดติดตามชมและอ่านกันได้เลยน่ะจร๊ะ::